Ο Όμιλος Κινηματογράφου συμμετέχει στη Μικρή Κινηματογραφική Λέσχη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Την Τετάρτη 2/3/2022 προβλήθηκε η βραβευμένη ουγγρική ταινία μικρού μήκους "Sing/Mindenki" (2016), του Kristóf Deák. Οι μαθητές συμμετείχαν σε στοχευμένη συζήτηση και δραστηριότητες που επιλέχθηκαν από τις προτάσεις της Κινηματογραφικής Λέσχης.
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, που συνέβη το 1990 στη Βουδαπέστη.
Η Ζόφι είναι ενθουσιασμένη που το νέο της σχολείο έχει παιδική χορωδία. Τόσο ο διευθυντής όσο και οι συμμαθήτριές της την ενθαρρύνουν να συμμετάσχει - όμως η δασκάλα της χορωδίας έχει διαφορετική γνώμη. Της προτείνει να μην τραγουδάει φωναχτά αλλά να κάνει παντομίμα, καθώς δεν βρίσκει τη φωνή της ικανοποιητική και δεν θέλει να ρισκάρει την πρόκριση της χορωδίας του σχολείου στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Χορωδιών. Σύντομα η Ζόφι διαπιστώνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται...
Για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου ο Όμιλος Κινηματογράφου παρακολουθεί και σχολιάζει την ταινία Good Bye Lenin!(2003), του Wolfgang Becker.
Ανατολικό Βερολίνο 1990. Ο Άλεξ προσπαθεί να αποκρύψει την πτώση σου τείχους του Βερολίνου από τη μητέρα του, που μόλις έχει συνέλθει από ένα πολύ σοβαρό κώμα, καθώς εκείνη υπήρξε ένθερμη υποστηρίκτρια του κομμουνιστικού καθεστώτος και μία τέτοια συγκίνηση θα μπορούσε να τη σκοτώσει. Αναγκάζεται έτσι να "αναβιώσει" ως ένα βαθμό στο μικρό δωμάτιο της μητέρας του τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR), κάνοντας μια απελπισμένη προσπάθεια να εντοπίσει ακόμη και τα πιο μικρά απομεινάρια της. Στην ουσία όμως κρατάει τη μητέρα του κλεισμένη σε μια προστατευτική γυάλα ενός ιδανικού κόσμου που δεν υπήρξε ποτέ.
Πρόκειται για μία δραματική ταινία, με έντονο το κωμικό στοιχείο, που παρουσιάζει μια νοσταλγική προσπάθεια αναβίωσης της Ανατολικής Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου - για τη νοσταλγία της ζωής στην DDR έχει καθιερωθεί ο όρος Ostalgie, από τις λέξεις Ost (=Ανατολή) και Nostalgie. Στην κατεύθυνση αυτή καθοριστικό ρόλο παίζει η υποβλητική μουσική επένδυση του Γάλλου συνθέτη και πιανίστα Yann Tiersen. Παράλληλα όμως ο σκηνοθέτης δεν παραλείπει να τονίσει τα τρωτά του παρελθόντος, όπως προκύπτουν μέσα από τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Το πρώτο μέρος της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας Το πράσινο βιβλίο (2018), του Peter Farrelly, προβλήθηκε στους μαθητές του Ομίλου μας την Τετάρτη 26/1/2022. Το δεύτερο μέρος και ο σχολιασμός της ταινίας θα ακολουθήσουν αύριο, Τετάρτη 2/2.
Το 1962 ο τζαμαϊκανικής καταγωγής Αφροαμερικανός πιανίστας της τζαζ Don Shirley αποφασίζει να κάνει μία περιοδεία στον αμερικανικό Νότο της εποχής των νόμων του Jim Crow και προσλαμβάνει ως οδηγό και σωματοφύλακά του τον Ιταλοαμερικανό Tony "Lip" Vallelonga, έναν άνεργο πορτιέρη νυχτερινού κέντρου στη Νέα Υόρκη. Ο Τόνι, κυρίως για οικονομικούς λόγους και με παρότρυνση της γυναίκας του δέχεται τη δουλειά, παρότι διακατέχεται από κάποια προκατάληψη απέναντι στους μαύρους. Παρά το χάσμα που χωρίζει αρχικά τους δύο άντρες ως προς το μορφωτικό επίπεδο και τη βιοθεωρία, μέσα από αλλεπάλληλες περιπέτειες αναπτύσσεται στο τέλος μία αμοιβαία εκτίμηση και φιλία μεταξύ τους.
Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό που δίνει στον Τόνι ένας από τους συνεργάτες του Don Shirley πριν από την αναχώρησή τους. Πρόκειται για το "Πράσινο βιβλίο του νέγρου αυτοκινητιστή", γνωστό και ως Green-Book του μαύρου ταχυδρόμου Victor H. Green, το οποίο κυκλοφορούσε από το 1936 ως το 1967 στην Αμερική των φυλετικών διακρίσεων και περιείχε πληροφορίες για τις τουριστικές επιχειρήσεις (ξενοδοχεία, εστιατόρια, κλαμπ, κομμωτήρια κ.ά.) που δέχονταν αφροαμερικανούς πελάτες.
Οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι υπαρκτά πρόσωπα. Το σενάριο βασίστηκε στα γράμματα που έγραφε ο Τόνι στη γυναίκα του κατά τη διάρκεια της περιοδείας και στις αναμνήσεις του γιου του Nick. Οι συγγενείς του βιρτουόζου πιανίστα Donald Shirley αμφισβητούν ορισμένα στοιχεία της ταινίας, όπως την αποξένωση του μουσικού από την αφροαμερικανική κοινότητα και την απομάκρυνσή του από την οικογένειά του, ωστόσο είναι γεγονός ότι κατά τη δεκαετία του '60 έκανε αυτή την περιοδεία στον βαθύ Νότο, η οποία όμως κράτησε ενάμιση χρόνο. Από την άλλη ο Tony Lip τα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε σε ηθοποιό και περιστασιακό συγγραφέα, που ενσάρκωσε μικρούς ρόλους μαφιόζων σε πολλές ταινίες. Ο γιος του δηλώνει πως το ταξίδι αυτό στον Νότο "άνοιξε τα μάτια" του πατέρα του και άλλαξε για πάντα την αντιμετώπισή του απέναντι στους ανθρώπους. Πέθανε το 2013, όπως και ο Don Shirley.
Δημιουργική γραφή με θέμα τη φράση του ήρωα: "Εγώ είμαι πιο μαύρος από σένα"
Εγώ είμαι πιο μαύρος από εσένα.
Εγώ μένω σε φτωχή συνοικία.
Εγώ ζω στο δρόμο.
Εγώ έπρεπε να δουλεύω από μικρός.
Εγώ περνάω το χρόνο μου σε εγκαταλελειμμένα γήπεδα.
Εγώ είμαι σίγουρα πιο μαύρος από εσένα.
Ρ.Γ. - Ι.Κ.
Με τη φράση "Είμαι πιο μαύρος από σένα" ο Τόνι εννοούσε ότι στη ζωή του έχει περάσει πολύ περισσότερες δυσκολίες από τον Ντον Σίρλεϊ και ζει πολύ φτωχικά . Επίσης, εννοεί ότι ζει την ίδια ζωή κάθε μέρα σε αντίθεση με τον Σίρλεϊ.
Οι συναντήσεις του Ομίλου μας για το 2021 έκλεισαν με την προβολή της ταινίας Καλά Χριστούγεννα (2005), του Christian Carion. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η γαλλο-γερμανική αυτή παραγωγή είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αντιπολεμικής ταινίας.
Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί στρατιώτες, κατά τον πρώτο χρόνο του Α Παγκόσμιου πολέμου (1914), κάνουν μια ιδιότυπη εκεχειρία, για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και διαπιστώνουν πόσο πολλά είναι αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους (κοινές εμπειρίες, αξίες, εντιμότητα, πίστη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη) - σαφώς πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν, όπως τα συμφέροντα και ο πόλεμος.
Τα επόμενα Χριστούγεννα πάντως το συμβάν δεν επαναλήφθηκε, καθώς σταδιακά οι πολεμικές συγκρούσεις γίνονταν όλο και πιο βάναυσες, εκτός αυτού η "ανταρσία" των στρατιωτών είχε θορυβήσει τους ανωτέρους τους.
Την Τετάρτη 15/12 έγινε στον Όμιλο Κινηματογράφου η προβολή της βραβευμένης ταινίας Άλματα (2007), του Petter Næss.
Πρόκειται για την ιστορία δύο παιδιών από το Κουρδιστάν, που οι γονείς τους τα φυγαδεύουν στη Γερμανία, σε συγγενείς τους, για να συναντηθούν όλοι μαζί αργότερα. Όμως από λάθος καταλήγουν στη Σουηδία, όπου τους δίνεται προσωρινή άδεια παραμονής. Μετά από περιπέτειες και ευτράπελα, με τη βοήθεια ενός συμμαθητή από το σχολείο και ενός "μάγου" πωλητή χοτ-ντογκ, με λίγη έμπνευση από την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του άλματος σε ύψος Κάισα Μπέργκβιστ, αλλά κυρίως χάρη στην αποφασιστικότητα και την επιμονή τους, τα αδέλφια καταφέρουν να βρεθούν στη Γερμανία και να βρουν τους γονείς τους.
Έπειτα από τις δέουσες συστάσεις, τη γνωριμία και μία χορταστική εισαγωγή στην τέχνη του Κινηματογράφου, την περασμένη Τετάρτη έγινε η πρώτη μας προβολή. Είχαμε ήδη προετοιμαστεί για το θέμα, παρακολουθώντας αποσπάσματα από την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της Λιλίκας Νάκου, Η κυρία Ντορεμί.
Είδαμε τα Παιδιά της χορωδίας (2004), του Christophe Barratier, βασισμένο στην ταινία του 1945 "Le cage aux rossignols" (Το κλουβί με τα αηδόνια). Η δράση τοποθετείται σε ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο της μεταπολεμικής περιόδου με το όνομα Fond de l' Étang, όπου ένας νέος καθηγητής προσπαθεί να κινητοποιήσει τους αδιάφορους και απείθαρχους μαθητές με τη δημιουργία μιας χορωδίας. Πρόκειται για ιδέα που έχει την αρχή της σε ένα υπαρκτό ίδρυμα του Β Παγκοσμίου, το Ker Goat, στη Βρετάνη της Γαλλίας.
Κάθε αρχή και δύσκολη... Το ξεκίνημα των Ομίλων τη φετινή χρονιά μας έφερε αντιμέτωπους με ένα δίλημμα: πολλές οι αιτήσεις και μεγάλη η προθυμία! Ευχαριστούμε πολύ για την προτίμηση, παιδιά. Δυστυχώς, κάποιους - αναγκαστικά - τους απογοητεύσαμε. Του χρόνου, αν όλα πάνε καλά, επιφυλασσόμαστε...
Προς το παρόν, η λειτουργία του Ομίλου ξεκινάει με όρεξη, ενδιαφέροντα πλάνα και αισιοδοξία.
Πρόκειται για μία δραματική ταινία, με έντονο το κωμικό στοιχείο, που παρουσιάζει μια νοσταλγική προσπάθεια αναβίωσης της Ανατολικής Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου - για τη νοσταλγία της ζωής στην DDR έχει καθιερωθεί ο όρος 
Οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι 
