Στα 44 χρόνια που έζησε ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (1900-1944) ασχολήθηκε με την ποίηση, τη δημοσιογραφία, την παιδική λογοτεχνία αλλά και την κατάκτηση των αιθέρων. Στα δύο τελευταία βρέθηκε κυριολεκτικά στην κορυφή. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην ανθρώπινη ιστορία. Στη δε πολιτική αεροπορία υπήρξε από τους πρωτοπόρους, ως δοκιμαστής αεροπλάνων, πιλότος σε ταχυδρομικές πτήσεις αλλά και ηγετικό στην εταιρία που μετεξελήχθηκε στην Air France.
Περίληψη:
Το θέμα του βιβλίου είναι το εξής: ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί, γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο. Ο καινούργιος του φίλος σιγά-σιγά τού διηγείται την επίσκεψή του σε άλλους πλανήτες, όπου υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι αλλά και κάποιοι περισσότερο "ανθρώπινοι".
Χαρακτηρισμός Προσώπων:
Μικρός Πρίγκιπας:
Είναι ο πρωταγωνιστής της νουβέλας και δίνει το όνομά του στο βιβλίο. Ο συγγραφέας τον παρουσιάζει σταδιακά και δίνει ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτή τη μορφή. Αυτές οι λίγες πληροφορίες που παρουσιάζονται είναι πολύ χαρακτηριστικές για να μπορέσει ο αναγνώστης να τον φανταστεί και να τον αφήσει να «μιλήσει» στην ψυχή του. Έχει «μικρή αλλόκοτη μορφή» και είναι «ένας τόσο δα, εντελώς παράξενος ανθρωπάκος». Τον χαρακτηρίζει ως «οπτασία», στοιχείο το οποίο συμφωνεί με το μυστήριο που καλύπτει την προέλευση και την παρουσία του. Εκτός από αυτό το στοιχείο, ο Μικρός Πρίγκιπας έχει τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού, είναι δηλαδή γεμάτος περιέργεια και δίψα για μάθηση.
Συγγραφέας:
Αφηγητής είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Σαιντ Εξυπερύ, ο οποίος αφηγείται την ιστορία έξι χρόνια μετά «τη συνάντησή του» με το Μικρό Πρίγκιπα. Στόχος του είναι να παρουσιάσει μέσα από την ιστορία αυτή τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους καθώς και τα όσα έμαθε από αυτόν.
Οι πληροφορίες που μας δίνει για τον εαυτό του είναι πολύ λίγες. Από μικρό παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει τους ενήλικες και τους ανθρώπους που ασχολούνται μόνο με «σοβαρά θέματα» διότι δεν έχουν φαντασία και δεν μπορούν να κατανοήσουν τα «σχεδιάσματά» του. Παρά την αγάπη του για την τέχνη, τελικά γίνεται πιλότος. Πεποίθησή του είναι ότι οι ενήλικες δεν μπορούν να δουν πέρα από αυτό που είναι μπροστά τους και γι’ αυτό αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν τα «σχεδιάσματά» του. Η συνάντησή του με το Πρίγκιπα έγινε σε ένα περίεργο μέρος, στην έρημο της Σαχάρας, όταν είχε πάθει βλάβη το αεροπλάνο του. Η αφήγηση αφορά αυτή την προσωπική του εμπειρία με το Μικρό Πρίγκιπα και η επαφή τους είχε διάρκεια οκτώ μέρες.
Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1925 στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου. Σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο των Αθηνών . Από το 1954 έως το 1967 ήταν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση και στο Παρίσι. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Απεβίωσε στις 27 Φεβρουαρίου 2020.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Στο Μαρούσι στην Αθήνα, λίγο πριν τον πόλεμο του 1940, ζει η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι μαζί με τους γονείς της και τα δίδυμα μικρότερα αδέρφια της. Στο επάνω όροφο του σπιτιού της μένει ο κύριος Μαρσέλ , ένας Γάλλος που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, όπου έχει υπό την κηδεμονία του τον ανιψιό του , Μπενουά . Ο Μπενουά και τα παιδιά γίνονται αχώριστοι φίλοι. Όμως υπάρχουν πολλά προβλήματα καθημερινά. Ο πατέρας της λέει πως εκείνη πρέπει να νοικοκυρευτεί , να μην ονειρεύεται σπουδές και να σταματήσει να διαβάζει βιβλία καθώς εκείνα της φουσκώνουν τα μυαλά. Επίσης όταν ο θείος της ο Μίλτος , ο αδερφός του πατέρα της, μπαίνει στην φυλακή χάνει την υποστήριξη του. Η ανεπυθήμιτη εγκυμοσύνη της μαμάς της, ο επικείμενο πόλεμο και η τεμπελιά των αδερφών της την κάνουν να βρίσκει παρηγοριά στα βιβλία της και στην φιλία της με τον Μπενουά. Οι δυο τους έχουν στενές σχέσες. Κάνουν όνειρα για το μέλλον και εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλο τα προβλήματά τους. Ο καθένας τους από αυτούς έχει κρυφή μια αλήθεια αλλά πίσω από μια μωβ ομπρέλα μπορεί να κρύβονται πολλές.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Τα σημεία τα οποία μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και με προβλημάτισαν πολύ είναι κυρίως τα σημεία όπου ο πατέρας της Ελευθερίας μας εμφανίζει την παράξενη συμπεριφορά του. Σε αυτά τα σημεία, λέει πως τα παιδιά δεν πρέπει να έχουν γνώμη, πως θα σπουδάσει μόνο τα δίδυμα και όχι την Ελευθερία. Επιπλέον, ένα άλλο σημείο μέσα στο μυθιστόρημα το οποίο και με προβλημάτισε, αλλά και με εξόργισε είναι η γιαγιά της φίλης της Ελευθερίας λέει πως ο πατέρας αυτής του κοριτσιού, έχει βρωμερό επάγγελμα ως ηθοποιός. Όμως υπάρχουν και σημεία τα οποία με εντυπωσίασαν ευχάριστα, όπως είναι η ωριμότητα της Ελευθερίας, παρόλο που είναι 10 χρονών. Επιπλέον με χαροποίησε πολύ ότι η Ελευθερία πραγματοποιεί ένα από τα όνειρά της, να παρακολουθήσει θέατρο.
Απόσπασμα από εργασία στο μάθημά της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας από τον Θοδωρή Ιωσηφίδη μαθητή του τμήματος Γ4
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Η Harper Lee είναι Αμερικανίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1926, στο Μόνροουβιλ της Αλαμπάμα, όπου μεγάλωσε ως η νεότερη από τα τέσσερα παιδιά των Frances Cunningham (Finch) . Η μητέρα της Lee ασχολούνταν με τα οικιακά. Ο πατέρας της ήταν συντάκτης εφημερίδων, επιχειρηματίας και δικηγόρος. Η Lee ανέπτυξε ενδιαφέρον για την αγγλική λογοτεχνία από το γυμνάσιο γράφοντας δοκίμια. Μετά την αποφοίτησή της από το Λύκειο το 1944, γράφτηκε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα χωρίς να καταφέρει να τελειώσει τις σπουδές της. Το 1950, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη , έμενε σ’ ένα διαμέρισμα που δεν είχε καν ζεστό νερό, έπιασε δουλειά σε μία αεροπορική εταιρία και συγχρόνως έγραφε άρθρα για εφημερίδες και περιοδικά.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ Σύντομα αποφάσισε να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία και άρχισε να γράφει το μυθιστόρημα που θα την έκανε διάσημη. Το βιβλίο, << Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια>>( Kill the Mockingbird ο αγγλικός τίτλος. Πέρασε τα δυόμισι επόμενα χρόνια ξαναγράφοντας το βιβλίο, το οποίο, όταν εκδόθηκε τελικά το 1960, κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ, αγαπήθηκε από εκατομμύρια αναγνώστες και αποτελεί μέρος της διδακτέας ύλης σε πολλά σχολεία των ΗΠΑ. Σήμερα έχει πλέον μεταφραστεί σχεδόν σε κάθε γλώσσα στη γη, και οι πωλήσεις του ξεπερνούν τα τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα. Τον Ιούλιο του 2015 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Βάλε έναν φύλακα» («Go Set a Watchman» ο αγγλικός τίτλος), που αποτέλεσε λογοτεχνικό γεγονός. Τα βιβλία της τα χαρακτήρισε ημι-βιογραφικά. Η Λι δημοσίευσε μόνο δύο βιβλία, ωστόσο της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας το 2007 για τη συμβολή της στη λογοτεχνία. Μέχρι το τέλος της ζωής της έλαβε επίσης πολλά τιμητικά βραβεία.
ΘΑΝΑΤΟΣ Σε μεγάλη ηλικία υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και με μειωμένη πλέον όραση και ακοή έμεινε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε έναν οίκο ευγηρίας στη γενέτειρά της όπου και απεβίωσε στις 19 Φεβρουαρίου 2016, 89 ετών.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Πρόκειται για τη διήγηση μιας ιστορίας, που τοποθετείται στη δεκαετία του΄30 σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου Νότου, το Μέικομπ στην Αλαμπάμα, το οποίο διακατέχεται από έλλειψη παιδείας και έντονα αισθήματα ρατσισμού. Ήρωες είναι ο Αττικους, χήρος, δικηγόρος και πατέρας της οκτάχρονης Σκάουτ που αφηγείται την ιστορία και του μεγαλύτερου αδερφού της, Τζεμ. Τα παιδιά περνούν τον καιρό τους συμμετέχοντας σε καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν στην πόλη τους. Ιδιαίτερα είναι τα καλοκαίρια τους που τους επισκέπτεται ο φίλος τους ο Ντιλ. Μαζί του, προσπαθούν να ανακαλύψουν τη ζωή του μυστικού τους γείτονα, Boo, εξιτάροντας τη φαντασία τους με απίστευτα σενάρια. Η υπόθεση αλλάζει όταν ο πατέρας τους, θα υπερασπιστεί ένα νέγρο, ο οποίος κατηγορείται για το βιασμό μιας λευκής. Αποτέλεσμα είναι το ξέσπασμα έντονων αντιδράσεων στην πόλη κατά όλης της οικογένειας με τα παιδιά να προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν, υποστηρίζοντας τόσο τον πατέρα τους όσο και την πίστη τους στη δικαιοσύνη. Η ιστορία εξελίσσεται με τον Αττικους να αποδεικνύει τόσο την αθωότητα του νεαρού όσο και την ψευδολογία του κατήγορου, ωστόσο η απόφαση είναι καταδικαστική, όχι γιατί ήταν ένοχος αλλά γιατί είχε την ατυχία να γεννηθεί νέγρος. Ο Τομ, ο νέγρος χάνοντας τις ελπίδες του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια απόδρασης, πεθαίνει. Η διήγηση κορυφώνεται με την εκδίκηση του ανθρώπου, που κατηγόρησε για βιασμό το νέγρο, κατά των παιδιών του Αττικους με αποτέλεσμα το θανάσιμο αυτοτραυματισμό του. Τα παιδιά μεταφέρονται σπίτι στην αγκαλιά του Boo…
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Σκάουτ: Πρόκειται για ένα 8 χρόνο κορίτσι -την αφηγήτρια- το οποίο μεγαλώνει σε μια μικρή πόλη του Νότου με έντονο το φαινόμενο του ρατσισμού και της προκατάληψης. Μας διηγείται τα γεγονότα της ιστορίας όπως τα αντιλαμβάνεται μέσα από τα αθώα παιδικά μάτια της. Μαθαίνουμε για τη θέση των γυναικών, τη σχέση της οικογένειας με τους διάφορους χαρακτήρες της πόλης, τις φυλετικές διακρίσεις και τον τρόπο σκέψης της εποχής όπως τα αντιλαμβάνεται αυτό το μικρό κορίτσι μέσα από τα βιώματα του στην πόλη αυτή. Η αθωότητα της ηλικίας της, της επιτρέπουν ατάκες που προκαλούν γέλιο αλλά και ειρωνεία που προκύπτουν μέσα από ερωτήσεις για τις συμπεριφορές των μεγάλων απέναντι σε περίπλοκα ζητήματα δικαιοσύνης και φυλετικών διακρίσεων. Μεγαλώνει με τρόπο διαφορετικό απ’ ότι ένα κορίτσι γιατι τα πρότυπα της είναι ανδρικά -ο πατέρας και ο αδερφός της- δηλαδή δε φοράει φορέματα, παίρνει για δώρο ένα όπλο αλλά και οι γυναίκες που την αναθρέφουν -η Καλπούρνια, η νέγρα τροφός, η θεία της Αλεξάνδρα και η γειτόνισσα μις Μόντι- είναι ισχυρές και ανεξάρτητες προσωπικότητες και επηρεάζουν τη Σκάουτ στην ανάπλαση του χαρακτήρα της. Έχει θάρρος, αφοσίωση στους δικούς της και αντιμετωπίζει δυναμικά τις καθημερινές καταστάσεις χωρίς φόβο όπως αποδεικνύεται. Τολμά να υπερασπιστεί τον πατέρα της ενάντια στην κατακραυγή και το χλευασμό από όλη την πόλη.
Άττικους: H προσωπικότητα του φέρει όλα τα γνωρίσματα ενός άξιου πατέρα και πρότυπου δικηγόρου. Είναι χήρος και ανέλαβε την ανατροφή των παιδιών μόνος του. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάει και εξηγεί τη ζωή στα παιδιά του είναι εξαιρετικός. Τα συμβουλεύει, δείχνοντας τους καθημερινά μέσα από περιστατικά που συμβαίνουν γύρω τους, τον τρόπο ώστε να αξιολογούν και να αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Κρατάει ισορροπία ανάμεσα στο αυστηρός και γλυκός. Είναι προστατευτικός απέναντι τους ακόμη και όταν δεν είναι μαζί τους, μοιράζεται τις δυσκολίες του επαγγέλματος του με τρόπο που να μπορούν να τις κατανοήσουν εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας τους. Η εμπιστοσύνη που έχει χτίσει ανάμεσα τους είναι τόσο ισχυρή που τα παιδιά τον υπερασπίζονται στο έπακρο όταν πρόκειται να είναι στο πλάι ενός νέγρου που κατηγορείται άδικα. Η δικαιοσύνη και η συμπόνια είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του και τα δικά του λόγια είναι που κάνουν τον αναγνώστη να αισθάνεται λες και είναι πάλι παιδί και ακούει το δάσκαλό του να του μιλάει για το σωστό, τη συνύπαρξη με τους άλλους και τη ζωή. Η στάση ζωής του εναντιώνεται ασυμβίβαστα σε οτιδήποτε αναιρεί την ανώτερη ηθική και πνευματική αξία της ζωής. Δεν περιφρονεί τον ΄΄ανθρώπο΄΄παρά μένει συνεπής στις αρχές του χωρίς φανατισμούς και υπερβολές. Έχει αξίες και ιδανικά για πραγματική δικαιοσύνη, τις συζητά με θάρρος με τους συμπολίτες παρότι ξέρει πως δε γίνεται αρεστός. Ο προβληματισμός του για τις αμετάκλητες πεποιθήσεις των ανθρώπων της εποχής του για το ρατσισμό φαίνεται ότι κλείνει αισιόδοξα και αυτό έγκειται στο γεγονός ότι πρώτη φορά οι ένορκοι προβληματίστηκαν και άργησαν να βγάλουν απόφαση σε υπόθεση που είχε να κάνει με νέγρο, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ένας εξ αυτών ήταν υπέρ της αθωότητας αυτού. Μέσα σαυτό το κατεστημένο πλαίσιο της κοινωνίας το ηθικό μεγαλείο του Άττικους που μένει πιστός στα ιδανικά του αποκτά εκτυφλωτική αίγλη και γίνεται άξιο κάθε τιμής.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΧΩΡΙΩΝ.
«Δε θα καταλάβεις πραγματικά έναν άνθρωπο μέχρι να σκεφτείς τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία – μέχρι να βάλεις τα παπούτσια του και να περπατήσεις με αυτά»
Ο Άττικους δράττει την ευκαιρία και συμβουλεύει τα παιδιά του, χρησιμοποιώντας συμβολικά και πάλι το παράδειγμα με το παραπάτημα στα παπούτσια του άλλου δηλαδή εννοούσε τη ζωή του καθενός . Τα παιδιά αντιδρούν και κατακρίνουν τη γειτόνισσα τους για την κακή συμπεριφορά της απέναντι τους, μιλώντας άσχημα για τον πατέρα τους αλλά και για τους νέγρους. Η γυναίκα αυτή είχε καταλήξει έπειτα από πολλές αντιξοότητες να μείνει ολομόναχη χάνοντας την οικογένεια της. Προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα από μία ανίατη ασθένεια που είχε. Έκανε χρήση μορφίνης για χρόνια ώστε να αντέχει τους πόνους, μα από ένα σημείο και μετά πήρε την απόφαση να τη σταματήσει ώστε να νιώσει πως είναι η ελευθερία, το να μην εξαρτάσαι από κανέναν στη ζωή και ας ήταν αυτό το τέλος της. Τη δεκαετία του ΄30 στην Αμερική που έσφυζε από αδικία και φυλετικές διακρίσεις αυτός ο πατέρας αποφασίζει να κάνει τα παιδιά του να σκεφτούν πριν αποφασίσουν να κρίνουν, να αναλογιστούν και άλλες παραμέτρους που μπορεί να επηρέασαν και να καθόρισαν εν τέλει τη συμπεριφορά ενός ατόμου όσο αφορά τον εαυτό του αλλά και τις σχέσεις του με τους άλλους. Εφόσον τις αναγνωρίσουν θα πρέπει να κατανοήσουν και τα συναισθήματα των άλλων ακόμη κι αν διαφωνούν με αυτά. Έτσι για μία ακόμη φορά τους δίνει τροφή για σκέψη γιατί πιστεύει ότι η αλλαγή στις μελανές πεποιθήσεις της ανθρωπότητας θα έρθει μέσα από τα φρέσκα μυαλά των παιδιών. Ενστερνίζομαι απόλυτα τη συμβουλή του Άττικους. Η ενσυναίσθηση είναι ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης που ωφελεί την επικοινωνία και την ευδοκίμηση των ανθρώπινων σχέσεων. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να πορευθούμε μαζί σ αυτόν τον πλανήτη που τόσο ταλαιπωρούμε καθημερινά. Φοβάμαι πως αν δε σταματήσουμε να ζούμε με το ΄΄εγώ΄΄και όχι με το ΄΄εμείς΄΄ η ανθρωπότητα θα πάψει να εξελίσσεται.
‘’Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε, είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια’’ Και γιατί είναι αμαρτία να σκοτώνουμε τα κοτσύφια; “Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να τραγουδάνε για εμάς. Δε πειράζουν τους αγρούς, δεν φωλιάζουν στα καλαμπόκια, το μόνο που κάνουν είναι να τραγουδάνε για τη δική μας ευχαρίστηση”.
Ο Άττικους απευθύνεται στα παιδιά του λέγοντας τους την παραπάνω έκφραση. Τη χρησιμοποιεί συμβολίζοντας τα κοτσύφια, τα οποία μας τέρπουν με το ευχάριστο κελάρυσμα τους χωρίς να μας ενοχλούν κάνοντας ζημιές στις αυλές ή τους αγρούς, με τη ζωή των ήσυχων ανθρώπων οι οποίες είναι απλές, ήσυχες, διακριτικές και χωρίς να ενοχλούν κανέναν γιατί έτσι το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Αυτό όμως δεν είναι αποδεκτό από μερίδα ανθρώπων της κοινωνίας, οι οποίοι δίνοντας μορφή στη βία -λεκτική, σωματική- τους επιτίθονται και εισβάλουν στις ζωές τους με κάθε τρόπο. Στο βιβλίο το <<κοτσύφι>> είναι τόσο ο Τom ,ο νέγρος που καταλήγει να πεθάνει επειδή κάποιοι αποφάσισαν να εισβάλουν στην ήσυχη ζωή του και να του την πάρουν στο τέλος όσο και ο Boo ,ο μυστηριώδης γείτονας που κάθε τόσο οι ήρωες της ιστορίας ήθελαν να μάθουν για τη ζωή του εισβάλοντας στο χώρο του.
Με προβληματίζει ιδιαίτερα η λέξη ΄΄κοτσύφι΄΄,διότι και στην εποχή μας συλλογίζομαι όπως και σε όλες τις εποχές υπάρχουν πολλά ανυπεράσπιστα κοτσύφια καθημερινά γύρω μας. Χρέος μας είναι να δρούμε ενάντια σε κάθε τέτοιου είδους μορφής βίας. Το πως;; εμείς, η νέα γενιά θα πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορούμε και όχι να σωπαίνουμε ώστε να γίνεται παράδειγμα για την κάθε γενιά που θα ακολουθεί.
Είναι υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε ώστε κάθε άνθρωπος να ζει ελεύθερος σε μια κοινωνία που δεν θα υφίστανται τις διακρίσεις και το ρατσισμό . Όλοι οι άνθρωποι έχουν Δικαιώματα, όλοι οι άνθρωποι είναι Ίσοι. Βέβαια όλα αυτά επέρχονται πρώτιστα από την παιδεία η οποία είναι απαραίτητη να παρέχεται σε κάθε παιδί από την προσχολική ηλικία.
Ο Jules Verne (Ιούλιος Βερν) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Νάντη στις 8 Φεβρουαρίου του 1828. Μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό περιβάλλον και ο πατέρας του τον προόριζε για δικηγόρο παρά τις αντιδράσεις του. Πήρε το δίπλωμα της Νομικής αλλά ήταν ήδη γνωστός από τα μυθιστορήματα του. Το 1848 μετακομίζει στο Παρίσι όπου γνωρίζει και παντρεύεται μία νεαρή χήρα, Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, το 1857. Ευτυχώς για μας, συνέχισε να γράφει, ενώ εργαζόταν ως χρηματομεσίτης και ενώ στο Παρίσι επικρατούσε η παρισινη κομμούνα, η εργατική επαναστατική κυβέρνηση. Το 1862 η γνωριμία του με τον εκδότη Πιερ Ζιλ Ετζελ θα τον στρέψει ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία. Συνολικά έγραψε 65 μυθιστορήματα και 18 νουβέλες όλα γεμάτα περιπέτεια δράση και φανταστικά ταξίδια. Τα διασημότερα του έργα: πέντε εβδομάδες με αερόστατο, Από την Γη στην Σελήνη, 20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα, Ταξίδι στο κέντρο της Γης, Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες. Ο Ιούλιος Βερν απεβίωσε στις 24 Μαρτίου 1905 στο σπίτι του στην Αμιένη. Σήμερα είναι ένας από τους δέκα πιο πολύμεταφρασμένους συγγραφείς όλων των εποχών.
Περίληψη
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο το 1872, μία εποχή χωρίς τα σημερινά υπερσύγχρονα μέσα μεταφοράς. Ο Φιλέας Φογκ ένας εκκεντρικός και ιδιότροπος αριστοκράτης και λάτρης της περιπέτειας προσλαμβάνει καινούργιο βοηθό τον Ζαν Πασπαρτού, έναν το ίδιο σχολαστικό Γάλλο πολυλογά. Την ίδια ημέρα στοιχηματίζει 20.000 λίρες για να κάνει το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του μαζί με το Γάλλο υπηρέτη του με τον όρο να επιστρέψουν στο Παρίσι μετά από 80 ημέρες, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος. Σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι τους με πολλά απρόοπτα θα τους παρακολουθεί στενά επιθεωρητής Φιξ, ο όποιος υποπτεύεται το Φογκ ως δράστη μιας ληστείας που σημειώθηκε σε τράπεζα της Αγγλίας. Η διαδρομή που ακολούθησαν ήταν η εξής: Λονδίνο- Σουέζ- Βομβάη- Καλκούτα- Χονγκ Κονγκ- Σαν Φρανσίσκο-Νέα Υόρκη- Παρίσι- Λονδίνο. Κοντά στην Καλκούτα ο Φιλέας Φογκ θα σώσει την Αούντα μία νεαρή χήρα και έτσι θα συνεχίσουν το ταξίδι τους μαζί αλλά και την υπόλοιπη ζωή τους αφού θα παντρευτούν. Τέλος, καταφέρνουν να φτάσουν στην ώρα τους και έτσι ο Φιλέας Φογκ γίνεται πλουσιότερος κατά 20.000 αγγλικές λίρες μα και πλουσιότερος σε εμπειρίες.
Χαρακτηρισμος των κεντρικών προσώπων
Φιλέας Φογκ
Σύμφωνα με το βιβλίο είναι αριστοκράτης και πλούσιος, αλλά ξοδεύει με μέτρο. Είναι γενναιόδωρος και φιλάνθρωπος χωρίς να επιδεικνύεται, είναι πολύ ιδιότροπος και σχολαστικος διότι έδιωξε τον παλιό του υπάλληλο γιατί δεν είχε το νερό τη σωστή θερμοκρασία. Από αυτό βλέπουμε ότι έχει σταθερές συνήθειες. Είναι εκκεντρικός, μορφωμένος και κοσμοπολίτης με εξαιρετικές γεωγραφικές και ιστορικές γνώσεις. Τον βοήθησε να κερδίσει το στοίχημα το γεγονός ότι ήταν ακριβής και πιστεύει στη σωστή αξιοποίηση του χρόνου. Η απόφαση του να σώσει τη νεαρή κοπέλα τον χαρακτηρίζει γενναίο, ριψοκίνδυνο και δυναμικό με εξαιρετική ψυχραιμία και γρήγορη σκέψη. Επιπλέον τον βλέπουμε ήρεμο και ψύχραιμος σε πολλές καταστάσεις η μεγάλη του αγάπη για την περιπέτεια και τα ταξίδια δεν μπορεί να κρυφτεί.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι ο ήρωας μας από ένα στοίχημα κατάφερε να γυρίσει και να γνωρίσει όλο τον κόσμο. Να ζήσει πολλές εμπειρίες και περιπέτειες. Παρόλο που είχε πολλά απρόοπτα και δυσκολίες παρέμενε στο στόχο του και για αυτό τα κατάφερε. Κάθε εμπόδιο που έβρισκε ήταν ένα βήμα που έπρεπε να ξεπεράσει για να φτάσει στο στόχο του. Από αυτό μπορούμε να πάρουμε παράδειγμα και εμείς και να βάλουμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας ή ένα στόχο στη ζωή μας. Όσα εμπόδια κι αν βρούμε πρέπει να τα ξεπερνάμε και να προχωράμε. Ώστε κάποια στιγμή να πετύχουμε τους στόχους μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και να νιώσουμε ικανοποιημένοι και χαρούμενοι που τα καταφέραμε.
Απόσπασμα από εργασία στο μάθημά της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας από την Πεσκελίδου Μαρίνα μαθήτρια του τμήματος Γ4
Η Άλκη Ζέη είναι καταξιωμένη συγγραφέας, πεζογράφος και μεταφράστρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Ο πατέρας της, Ζήνων Ζέης, τραπεζικός υπάλληλος, καταγόταν από την Κρήτη και η μητέρα της από την Σάμο, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια μαζί με την μεγαλύτερη αδερφή της. Αξίζει να σημειώσω ότι αυτά όπως και πολλά άλλα στοιχεία είναι κοινά και με την ζωή της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, Μέλιας, καθιστώντας το αυτοβιογραφικό.
Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι. Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.
Σπούδασε φιλοσοφία του θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών όπως και στο τμήμα σεναριογραφίας του Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας.
Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Η συμμετοχή της σ’ αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Την περίοδο αυτή έγραψε και το γνωστότατο της μυθιστόρημα, Το καπλάνι της βιτρίνας. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το ’64 για να ξαναφύγουν το ’67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.
Σχετικά με το συγγραφικό της έργο, το πρώτο της μυθιστόρημα, το αυτοβιογραφικό Το καπλάνι της βιτρίνας, αποτελεί έργο σταθμό στην ελληνική παιδική λογοτεχνία, όντας το πρώτο ίσως παιδικό βιβλίο με πολιτικές αναφορές, πιο συγκεκριμένα στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Το 1971 ενώ ήταν εξόριστη στο Παρίσι έγραψε τον Μεγάλο περίπατο του Πέτρου, αυτή τη φορά με θέμα την Κατοχή και την απελευθέρωση. Το σημαντικό στα ιστορικά της μυθιστορήματα είναι ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων αλλά είναι ζυμωμένα με τα αυτοβιογραφικά βιώματα των ηρώων της. Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή, με την οποία γνωρίζονταν από τα σχολικά τους χρόνια, καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος.
Το εφηβικό της μυθιστόρημα «Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της» κέρδισε το 2003 το βραβείο εφηβικού μυθιστορήματος του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, ενώ το 2004 η Ζέη ήταν υποψήφια για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και το βραβείο Άστριντ Λίντγκρεν λογοτεχνίας. Συνολικά τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της και το 2014 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να τιμηθεί με τον τρόπο αυτό η προσφορά και το έργο της στην παιδική λογοτεχνία. Το 2015 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Περίληψη του βιβλίου
ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; είναι η ερώτηση που κάνουν οι αδερφές Μέλια και Μυρτώ η μια στην άλλη κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν. Τα δύο κορίτσια που ζουν σε ένα νησί του Αιγαίου το 1936 έχουν βαρεθεί να ακούν τον παππού τους που διαρκώς τους μιλά για τους «αρχαίους» του. Ανυπομονούν με λαχτάρα να έρθει τα καλοκαίρι και μαζί του οι διακοπές που σταθερά για αυτές κάθε χρονιά γίνονται στα τσαρδάκια. Μέσα από τα μάτια της μικρής Μέλιας, περιγράφονται οι ξέγνοιαστες στιγμές με τα παιδιά της περιοχής όπως και τα συναισθήματα και οι σκέψεις της για τον αγαπημένο όλων, τον ξάδερφό της Νίκο, φοιτητή από την Αθήνα ο οποίος συνεχώς τους λέει ιστορίες για το καπλάνι. Το καπλάνι λοιπόν, ένας βαλσαμωμένος τίγρης που διακοσμεί την σάλα του σπιτιού, έχει διαφορετική διάθεση ανάλογα το μάτι το οποίο έχει ανοιχτό –το μαύρο ή το λευκό. Όλα όμως ανατρέπονται αυτό το καλοκαίρι. «Τα πράγματα έχουν γίνει σκούρα», ακόμη και οι ιστορίες του Νίκου που πλέον έχουν γίνει πέρα για πέρα αληθινές. Όπως καταλαβαίνουμε έχει επικρατήσει δικτατορία και στο παιχνίδι του καπλανιού που κινδυνεύει συμμετέχουν όλοι. Ακολούθησαν δύσκολες εμπειρίες, όπως η απέλαση του Νίκου ως επαναστάτη, γεγονός που σημάδεψε σε μεγάλο βαθμό την ψυχή των παιδιών. Παρ’ όλα αυτά η οικογένεια καταφέρνει να βρει τις ισορροπίες της και ενωμένοι οι χαρακτήρες συνεχίζουν τις ζωές τους πιο δυνατοί.
Χαρακτηρισμός της πρωταγωνίστριας
Μέλια:
Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ιδιαιτέρως ώριμη για την ηλικία της καθώς και να ταυτιστώ μαζί της καθώς αισθάνεται αηδία και αποστροφή με τον τρόπο που συμπεριφέρεται ο κύριος Καρανάσης (ο διευθυντής) στα παιδιά που είναι με υποτροφία στο σχολείο του και ιδιαίτερα στον φίλο της τον Αλέξη, ο οποίος προέρχεται από μια οικογένεια αρνητικά επηρεασμένη από την δικτατορία (ο πατέρας του έχει χάσει την δουλειά του εξαιτίας της λογοκρισίας). Αν και είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειας θεωρώ αξιοθαύμαστο το σθένος και το θάρρος με το οποίο αντιδρά στις καταστάσεις. Είναι ένα παιδί σκεπτόμενο και με άποψη για όσα συμβαίνουν στον περίγυρο της, ουδέποτε ενστερνίστηκε τις ιδέες που διαρκώς της επιβάλλονται από το σχολικό της περιβάλλον. Παρόλα αυτά με ευχαριστούν ιδιαιτέρως τα στοιχεία παιδικότητας και ευκολόπιστου χαρακτήρα που παρουσιάζει κατά τους εσωτερικούς της μονολόγους. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι σίγουρη για το αν μπορεί να γίνει συγγραφέας καθώς έχει ακούσει πως συγγραφέας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Ακόμη δείχνει συνεχώς αφοσίωση και γενναιότητα μιας και προσπαθεί να βοηθήσει και να επικοινωνήσει με τον Νίκο όσο το δυνατόν περισσότερο. Συχνά μάλιστα βάζει τον εαυτό της σε κίνδυνο, δείχνει αυτοθυσία κυκλοφορώντας την νύχτα για να του μεταφέρει φαγητό και μηνύματα από την υπόλοιπη οικογένεια.
Αποσπάσματα από εργασία στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Βασιλικής Χρυσοχόου μαθήτριας του τμήματος Γ3
Η Ζώρζ Σαρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Η μητέρα της ήταν Γαλλίδα από τη Σενεγάλη και ο πατέρας της από το Αϊβαλί. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Ελλάδα, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Πριν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές της, άρχισε ο πόλεμος του 1940. Άρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο. Στα χρόνια της Κατοχής, και αφού τελείωσε το σχολείο, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. […] Αργότερα, το 1947, αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη για το Παρίσι. Εκεί δούλεψε σε διάφορες δουλειές, ενώ συγχρόνως φοιτούσε στη σχολή υποκριτικής του Σαρλ Ντιλέν. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο δίπλα σε γνωστά ονόματα ηθοποιών. Η περίοδος αυτή διήρκεσε μέχρι την εποχή της Δικτατορίας, όταν η Ζωρζ Σαρή και ορισμένοι φίλοι της ηθοποιοί αποφάσισαν να κάνουν παθητική αντίσταση και να μην ξαναπαίξουν στο θέατρο. Το καλοκαίρι εκείνο, στερημένη από κάποια μορφή έκφρασης, άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα. Ο Θησαυρός της Βαγίας ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά που είχε γύρω της, όπως ομολογεί και η ίδια. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1969 .Αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου της είναι το βιωματικό γράψιμο και η ανάγκη να εκφραστεί μέσα από αυτό.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η Χριστίνα είναι ένα έφηβο κορίτσι δεκαπέντε ετών. Οι γονείς της είναι χωρισμένοι. Το κορίτσι εγκαταλείπει τη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωσε και μετακομίζει με τη μητέρα της στην Αθήνα όπου φοιτά με υποτροφία (ως άριστη μαθήτρια) στο ιδιωτικό σχολείο που διδάσκει ο θείος της. Μένει σε μία πολυκατοικία όπου η μητέρα της εργάζεται ως θυρωρός. Τη πρώτη μέρα του σχολείου θα πει αυτό το φοβερό ψέμα που θα την αφήσει ξάγρυπνη. Κάνει παρέα με τους φίλους της ξαδέρφης της αλλά περισσότερο απ’ όλους συμπαθεί τον Αλέξη, τον σοφό της παρέας και αναπτύσσει μία καλή φιλία με τη Μαρία . Έχει φτάσει ο καιρός των ανοιξιάτικων εκδρομών αλλά και των διαγωνισμάτων. Κάποιος είχε κλέψει της απαντήσεις των μαθηματικών. Αλλά ποιος? Με αφορμή τη μητέρα της Χριστίνας που παράλληλα εργαζόταν ως ράφτρα για να ζήσουν αξιοπρεπώς και μία φούστα για στένεμα, η Χριστίνα ανακαλύπτει την αλήθεια και ο ένοχος φανερώνεται. Λίγο αργότερα το κορίτσι αποκαλύπτει το ψέμα της στον Αλέξη και τους φίλους της. Χωρίς ντροπή για τον πατέρα της που τις εγκατέλειψε ή τη μητέρα της που εργάζεται ως θυρωρός κάνει το πάρτυ των γενεθλίων που θα της έμενε αξέχαστο.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑΣ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι σύμφωνα με την ηλικία, την κατάσταση και την εποχή που εντάσσεται. Δρα παρορμητικά, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών της με καλύτερο παράδειγμα το ψέμα που αναγκάστηκε να πει την πρώτη κιόλας μέρα του σχολείου όταν ένιωσε ντροπή ή απειλή προς το πρόσωπό της. Ενοχική και ευαίσθητη, δικαιολογημένη για το νεαρό της ηλικίας της, διηγείται όλες τις περιπέτειές της στο ημερολόγιό της καθώς όπως αναφέρει και η ίδια είναι το μόνο που την καταλαβαίνει και δε θα την κρίνει. Η Ζωρζ Σαρή μέσα από τον χαρακτήρα της Χριστίνας Αγγελοπούλου θίγει αρκετά από τα θέματα που απασχολούν τους εφήβους έως τις μέρες μας. Η άρνηση, το κλάμα και οι ενοχές για καθημερινά ζητήματα, η αίσθηση του να αισθάνεσαι περιττός, η παρόρμηση και τα συχνά ξεσπάσματα πολλαπλών συναισθημάτων ταυτόχρονα είναι καταστάσεις που όλοι οι έφηβοι βιώνουν. Κάποιοι λίγες φορές τον μήνα ή τον χρόνο, καθώς υπάρχουν και οι περισσότερο συναισθηματικοί όπου εξαιτίας διάφορων παραγόντων όπως η πίεση του χρόνου και της επιθυμίας να πραγματοποιήσουν τις πιο βαθιές επιθυμίες τους είναι λίγα από τα πιο συχνά αίτια ξεσπάσματος .
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΧΩΡΙΩΝ
Βρισκόμαστε στη σκηνή όπου η Χριστίνα συστήνεται στα παιδιά κι εκείνοι με τη σειρά τους της κάνουν ερωτήσεις για να τη γνωρίσουν καλύτερα και άθελά τους, την φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μία από τις ερωτήσεις που δέχτηκε ήταν για τον επαγγελματικό τομέα στον οποίο εργάζεται ο πατέρας της. Εκείνη είπε απότομα πως είναι επιχειρηματίας και εξαφανίστηκε από το οπτικό τους πεδίο. Αυτό ήταν και το φοβερό της ψέμα. Ένα κορίτσι που ζει μόνο με τη μητέρα του αφού τις εγκατέλειψε ο πατέρας της και σε μία εντελώς για αυτή άγνωστη πόλη σίγουρα είπε αυτό το ψέμα σε κατάσταση αυτοάμυνας τη στιγμή που ένιωσε να απειλείται. Ένα καθημερινό, δυστυχώς, φαινόμενο είναι το αίσθημα της περιφρόνησης για πράγματα τα οποία είναι αξιολύπητο ακόμη και να αναφερθούμε με αποτέλεσμα την αναφορά ψευδών στοιχείων .
Αποσπάσματα από εργασία στο πλαίσιο του μαθήματος της Ν.Ε Λογοτεχνίας της Στελλας Δασκαλοπούλου, μαθήτριας του τμήματος Β'3
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F13202%2F978-960-501-151-2_2.jpg)
