Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής (Η/Υ) είναι μια μηχανή κατασκευασμένη κυρίως από ψηφιακά ηλεκτρονικά κυκλώματα και δευτερευόντως από ηλεκτρικά και μηχανικά συστήματα και έχει ως σκοπό να επεξεργάζεται πληροφορίες.
Οι πρώτοι υπολογιστές στα μέσα του 20ού αιώνα είχαν το μέγεθος ενός μεγάλου δωματίου και κατανάλωναν εκατοντάδες φορές περισσότερη ισχύ από τους σημερινούς υπολογιστές. Στις αρχές του 21ου αιώνα, οι υπολογιστές μπόρεσαν να χωρέσουν σε ένα ρολόι χειρός και να λειτουργήσουν με μια μικρή μπαταρία. Ο κύριος λόγος που μπορούν να κατασκευαστούν τόσο μικρά είναι ότι το 1969, ημιαγωγοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή κυκλωμάτων που μπορούν να χωρέσουν σε πολύ μικρούς χώρους. Οι υπολογιστές που χρησιμοποιούμε σήμερα κέρδισαν ταχύτητα μετά το 4004, που ήταν ο πρώτος τίτλος επεξεργαστή της Intel. Η κοινωνία μας αναγνώρισε τον προσωπικό υπολογιστή και το φορητό του ισοδύναμο, τον φορητό υπολογιστή, ως σύμβολα της εποχής της πληροφορίας και ταυτίστηκε με την έννοια του υπολογιστή. Χρησιμοποιούνται ευρέως σήμερα. Η βασική αρχή λειτουργίας του υπολογιστή είναι το σύστημα δυαδικών αριθμών, δηλαδή κωδικοί που αποτελούνται μόνο από 0 και 1.
Ο πρώτος υπολογιστής ήταν ο 'ENIAC'
Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε υπό την εποπτεία του Καθηγητή Φυσικής Τζον Μόχλι και ενός μεταπτυχιακού φοιτητή, του Τζον Έκερτ , στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Σκοπός των δύο κατασκευαστών ήταν η δημιουργία ενός υπολογιστή που θα μπορούσε να επιτύχει την έγκαιρη σύνταξη ακριβέστατων πινάκων εμβέλειας και τροχιάς, για τις βολές των νέων όπλων του αμερικανικού στρατού. Ο υπολογιστής θα χρησιμοποιούταν από το Εργαστήριο Βαλλιστικής Έρευνας του στρατού των Η.Π.Α., κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η διαδικασία ανάπτυξης των πινάκων βολών από την Υπηρεσία Βαλλιστικής μέχρι τότε γινόταν με το χέρι, κάτι που την έκανε χρονοβόρα και που συχνά οδηγoύσε σε λάθη.
John Mauchly
Ο ENIAC είχε περισσότερες από 18.000 λυχνίες κενού και 1500 ηλεκτρονόμους. Ζύγιζε 30 τόνους και καταλάμβανε 163 τετραγωνικά μέτρα χώρο. Κατανάλωνε 140 κιλοβάτ ισχύ. Είχε 20 καταχωρητές (accumulators), κάθε ένας από τους οποίους μπορούσε να αποθηκεύσει έναν αριθμό, του δεκαδικού συστήματος, των 10 ψηφίων. Μία ομάδα από 10 λυχνίες αναπαριστούσε κάθε ένα από τα δέκα ψηφία. Σε κάθε στιγμή, μία μόνο λυχνία βρισκόταν σε κατάσταση λειτουργίας, αναπαριστώντας έτσι την τιμή που αποκτούσε κάθε ένα από τα δέκα ψηφία του αριθμού.
Ο προγραμματισμός του γινόταν με τη ρύθμιση 6.000 διακοπτών πολλών θέσεων και με την σύνδεση ενός πλήθους υποδοχών με καλώδια (βραχυκυκλωτές). Αυτό αποτελούσε και το μεγάλο του πρόβλημα καθώς έπρεπε να προγραμματίζεται με το χέρι, ανοιγοκλείνοντας διακόπτες και βραχυκυκλώνοντας τις υποδοχές με τα συνδετικά καλώδια. Όμως, ήταν σημαντικά ταχύτερος από οποιοδήποτε άλλον ηλεκτρομηχανικό υπολογιστή της εποχής του, καθώς μπορούσε να εκτελέσει 5.000 προσθέσεις ανά δευτερόλεπτο.
