Συνοπτικά     Προφίλ      Χώρα     Άνθρωποι    Ζώα και φυτά     Οικονομία      Ιστορία και πολιτική   Καθημερινότητα     Φαγητά           Παιδιά και σχολείο           Χαρακτηριστικά            Χριστούγεννα

Πρώιμη ιστορία της Ιταλίας: οι πρώτοι άνθρωποι στην μπότα

Ίχνη ανθρώπινης εγκατάστασης που χρονολογούνται από 1,3 έως 1,7 εκατομμύρια χρόνια έχουν βρεθεί στην περιοχή της σημερινής Ιταλίας. Ο σύγχρονος άνθρωπος (Homo sapiens) εντοπίζεται πριν από περίπου 44.000 χρόνια και, όπως και αλλού, έζησε εδώ για αρκετές χιλιετίες μαζί με τους Νεάντερταλ.

Το 6100 π.Χ., οι κυνηγοί-συλλέκτες έγιναν αγρότες με μόνιμη κατοικία - άρχισε η νεολιθική εποχή. Αναπτύχθηκαν διαφορετικοί πολιτισμοί. Ο καθένας είχε τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο να διακοσμεί τα κεραμικά ή να θάβει τους νεκρούς του. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο πολιτισμός της Βιλανόβα και ο πολιτισμός του Έστε (ή πολιτισμός του Ατεστίνου όπως λέγεται αλλιώς).

Κατά την 1η χιλιετία π.Χ., διάφορες εθνοτικές ομάδες μετανάστευσαν στην περιοχή. Οι Ετρούσκοι έφτασαν γύρω στο 800 π.Χ., αλλά δεν είναι σαφές από πού προήλθαν. Οι Ετρούσκοι ήταν ένας εξελιγμένος πολιτισμός που ίδρυσε μεγάλες πόλεις-κράτη, όπως η Ρώμη, η Περούτζια και η Τεργέστη Οι Έλληνες ίδρυσαν οικισμούς στη νότια Ιταλία και τη Σικελία. Οι Φοίνικες εγκαταστάθηκαν στη δυτική Σικελία.

 

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η θρυλική ίδρυση της Ρώμης χρονολογείται από το 753 π.Χ. Η Ρώμη ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους, μια ομάδα Ιταλών που ζούσαν στην περιοχή του Λατίου. Η Ρώμη γρήγορα έγινε μια ισχυρή δύναμη στην Ιταλία και τελικά κυριάρχησε σε όλη την περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, εδώ αναπτύχθηκε μια πόλη που απέκτησε όλο και περισσότερη δύναμη με την πάροδο του χρόνου. Στην αρχή κυβερνιόταν από Ετρούσκους  βασιλείς, στη συνέχεια η Ρώμη έγινε δημοκρατία. Διοικούνταν από δύο ύπατους. Η Ρώμη διεξήγαγε με επιτυχία πολέμους εναντίον των λαών που ζούσαν γύρω από τη Μεσόγειο και έτσι μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Αργότερα, προστέθηκαν τμήματα της Κεντρικής Ευρώπης.

Το 27 π.Χ., η πόλη-κράτος έγινε αυτοκρατορία. Ο πρώτος αυτοκράτορας ήταν ο Αύγουστος. Υπήρξαν επανειλημμένες μάχες εξουσίας για την εξουσία. Τον 3ο αιώνα, η μεγάλη αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει όλο και περισσότερο. Τελικά χωρίστηκε σε Δυτική και Ανατολική Ρώμη. Ενώ η Δυτική Ρώμη έπεσε το 476, η Ανατολική Ρώμη έζησε ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Η Ιταλία των Γερμανών Βασιλιάδων

Το 476 καθαιρέθηκε ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας στη Δύση. Ένας Γερμανός ονόματι Οδόακρος αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιταλίας.

Ωστόσο, για τους περισσότερους ανθρώπους στην Ιταλία η ζωή συνεχίστηκε κανονικά. Οι Γερμανοί βασιλείς σεβάστηκαν τον ρωμαϊκό πολιτισμό και τους νόμους. Τον Οδόακρος ακολούθησε ο Θεοδώριχος ο Οστρογότθος το 493. Κυβέρνησε μέχρι το 526 και υπό τις διαταγές του, Γερμανοί και Ρωμαίοι στην Ιταλία ζούσαν ειρηνικά μαζί. Εν τω μεταξύ, το ανατολικό μισό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξακολουθούσε να ακμάζει. Σήμερα ονομάζεται Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Το 535 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστειλε στρατό στην Ιταλία υπό τον στρατηγό του Βελισάριο. Έτσι ξεκίνησε μια μακρά περίοδος πολέμου που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Ιταλίας. Ο Βελισάριος βάδισε βόρεια μέσω της Ιταλίας και κατέλαβε τη Ραβέννα το 540. Ωστόσο, υπό τον ηγέτη τους Τοτίλα (541-552) οι Γότθοι ανακατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας. Μόνο η Ραβέννα και ορισμένες άλλες παράκτιες πόλεις παρέμειναν στα χέρια των Βυζαντινών. Υπό τον στρατηγό τους Ναρσή, οι Βυζαντινοί κατέλαβαν και πάλι όλη την Ιταλία το 562.

Στη συνέχεια, το 568, ένας λαός που ονομαζόταν Λογγοβάρδοι εισέβαλε στη βόρεια Ιταλία. Υπό τους ηγέτες τους Αυθάριο (584-590) και Αγιλούλφο (590-616) οι Λογγοβάρδοι πολέμησαν προς τα νότια, αλλά ανακόπηκαν από τους Βυζαντινούς σε μια γραμμή από τη Ραβέννα προς τη Ρώμη. Σταδιακά οι Λογγοβάρδοι παντρεύτηκαν με τους ντόπιους Ιταλούς και υιοθέτησαν επίσης τα ιταλικά έθιμα. Υιοθέτησαν επίσης την ιταλική γλώσσα.

Το 751 ο βασιλιάς των Λομβαρδών Αϊστούλφος κατέλαβε τη Ραβέννα και απείλησε τη Ρώμη. Ο Πάπας απηύθυνε έκκληση στους Φράγκους για βοήθεια. Υπό τον ηγέτη τους Πεπίνο Γ΄, οι Φράγκοι εισέβαλαν στη βόρεια Ιταλία. Νίκησαν τους Λομβαρδούς και ο Πεπίνος παρέδωσε τη Ραβέννα και κάποια εδάφη στην κεντρική Ιταλία στον Πάπα. Έτσι οι Πάπες έφτασαν να κυβερνούν το δικό τους κράτος στην κεντρική Ιταλία. Στη συνέχεια οι Φράγκοι αποσύρθηκαν, αλλά το 772 εισέβαλαν ξανά στην Ιταλία. Αυτή τη φορά κατέλαβαν το βασίλειο των Λομβαρδών. Ο Καρλομάγνος, ηγέτης των Φράγκων, επιβεβαίωσε την κυριαρχία του Πάπα σε μέρος της κεντρικής Ιταλίας. Μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου το 814 οι αυτοκράτορες της Γερμανίας συνέχισαν να κυβερνούν την Ιταλία και ονομάζονταν βασιλείς της. Ωστόσο, είχαν ελάχιστη εξουσία και τον 10ο αιώνα το "βασίλειο" της Ιταλίας διαλύθηκε. Τελικά, το 1024 οι κάτοικοι της Παβία έκαψαν το βασιλικό παλάτι. Αυτό συμβόλιζε το τέλος των Γερμανών "βασιλιάδων της Ιταλίας".

Κατά την διάρκεια των παραπάνω γεγονότων οι Άραβες εισέβαλαν στη Νότια Ιταλία για πρώτη φορά το 652 μ.Χ., με μια μικρή επιδρομή στη Σικελία. Οι επιδρομές αυτές συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια, και το 827 μ.Χ. οι Άραβες εισέβαλαν στη Σικελία με ένα μεγάλο στρατό. Οι Άραβες γρήγορα κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Σικελίας, και το 831 μ.Χ. ίδρυσαν την πρωτεύουσά τους στην Παλέρμο. Η Σικελία έγινε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του αραβικού πολιτισμού στην Ευρώπη, και η πόλη της Παλέρμο έγινε γνωστή για την ομορφιά και την ακμή της. Οι Άραβες επέκτειναν την κυριαρχία τους και στη νότια Ιταλία, καταλαμβάνοντας το νότιο τμήμα της χερσονήσου μέχρι το 902 μ.Χ. Οι Άραβες ίδρυσαν μια σειρά από εμιράτα στη νότια Ιταλία, τα οποία κυβερνήθηκαν από τους χαλίφες της Βαγδάτης.

11 ος - 13 ος αιώνας

Κατά τη διάρκεια του 11ου αιώνα, οι Νορμανδοί πήραν τον έλεγχο της νότιας Ιταλίας. Στη συνέχεια, το 1061-1091, κατέκτησαν τη Σικελία και τον 12ο αιώνα δημιούργησαν ένα ισχυρό κράτος στη Σικελία και τη νότια Ιταλία. Εν τω μεταξύ, η κατάρρευση του βασιλείου της Ιταλίας επέτρεψε την εμφάνιση πολλών πόλεων-κρατών. Τον 11ο και τον 12ο αιώνα το εμπόριο στη Μεσόγειο γνώρισε άνθηση και οι πόλεις στη βόρεια και κεντρική Ιταλία έγιναν πλούσιες και σημαντικές. Ήταν επίσης ανεξάρτητες. Ωστόσο, στο νότο, οι Νορμανδοί εμπόδισαν τις πόλεις να γίνουν αυτόνομες.

Ωστόσο, τον 12ο αιώνα, ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα προσπάθησε να αποκαταστήσει τη γερμανική εξουσία στις πόλεις της βόρειας Ιταλίας. Το 1162 ο Μπαρμπαρόσα κατέστρεψε το Μιλάνο. Ως αποτέλεσμα, οι βόρειοι Ιταλοί σχημάτισαν εναντίον του τη Λομβαρδική Συμμαχία. Ο Μπαρμπαρόσα εισέβαλε στην Ιταλία το 1174, αλλά ο στρατός του ηττήθηκε παταγωδώς στη μάχη του Λεγκνάνο το 1176. Ο Μπαρμπαρόσα αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των βορειοϊταλικών πόλεων με την Ειρήνη της Κωνσταντίας το 1183. Ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα πέθανε το 1190. Ο διάδοχός του Ερρίκος ΣΤ΄ κατέκτησε τη Σικελία από τους Νορμανδούς.

Ωστόσο, οι Γερμανοί δεν κράτησαν τη Σικελία για πολύ. Το 1266 οι Γάλλοι κατέκτησαν το βασίλειο της Σικελίας (το οποίο περιελάμβανε μεγάλο μέρος της νότιας Ιταλίας καθώς και το νησί). Ωστόσο, το 1282 ο λαός του Παλέρμο εξεγέρθηκε. Ο Πέτρος της Αραγωνίας (βασίλειο της βόρειας Ισπανίας) κατέλαβε τότε το νησί της Σικελίας, το οποίο, για ένα διάστημα, έγινε ανεξάρτητο από την ηπειρωτική χώρα.

14 ος - 15 ος αιώνας

 

Οι πληθυσμοί των βορειοϊταλικών πόλεων αυξήθηκαν ραγδαία. Το εμπόριο και η ευημερία τους αυξήθηκαν επίσης. Η άνοδος των βορειοϊταλικών πόλεων διακόπηκε προσωρινά από την καταστροφή του Μαύρου Θανάτου το 1348, ο οποίος σκότωσε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού. Ωστόσο, ανέκαμψαν και στα τέλη του 14ου αιώνα άρχισε ένα νέο κεφάλαιο στην ιταλική ιστορία.

 

Στα τέλη του 14ου και τον 15ο αιώνα η τέχνη άνθισε στην Ιταλία. Η περίοδος αυτή ανέδειξε σπουδαίους συγγραφείς και καλλιτέχνες. Υπήρξε επίσης αυξανόμενο ενδιαφέρον για την τέχνη και τη λογοτεχνία της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης. Οι πλούσιοι Ιταλοί πατρονάρουν τις τέχνες. Εν τω μεταξύ, η τυπογραφία εισήχθη στη Βενετία από το 1470.

Εν τω μεταξύ, το ιταλικό εμπόριο και οι εμπορικές συναλλαγές ευημερούσαν. Οι πόλεις-κράτη άκμασαν. Τον 15ο αιώνα, η Φλωρεντία κυβερνήθηκε από τους Μεδίκους, μια οικογένεια τραπεζιτών. (Η Φλωρεντία ήταν μια δημοκρατία που κυβερνιόταν από μια ολιγαρχία, αλλά οι Μεδίκοι κατάφεραν να την ελέγχουν). Οι σπουδαιότεροι Μεδίκοι ήταν ο Κόζιμο που κυβέρνησε από το 1434 έως το 1464 και ο Λορέντζο ο Μεγαλοπρεπής που κυβέρνησε από το 1469 έως το 1492.

Ωστόσο, στα τέλη του 15ου αιώνα, η Ιταλία έπεσε θύμα ξένων δυνάμεων. Το 1494 ο Γάλλος βασιλιάς διεκδίκησε τον θρόνο της Νάπολης. Εισέβαλε στην Ιταλία εκείνη τη χρονιά και μπήκε στη Νάπολη τον Φεβρουάριο του 1495. Ωστόσο, σύντομα αναγκάστηκε να αποσυρθεί.

 

Κατακερματισμός και ξένη κυριαρχία

Από τον 16ο αιώνα και μετά, η Γαλλία και η Ισπανία προσπάθησαν να αποκτήσουν την κυριαρχία στη χερσόνησο των Απεννίνων στους Ιταλικούς Πολέμους. Οι Ιταλικοί Πόλεμοι χωρίζονται συνήθως σε δύο περιόδους:

Η πρώτη περίοδος (1494-1525) χαρακτηρίζεται από την άνοδο της Γαλλίας ως κυρίαρχης δύναμης στην Ιταλία. Η Γαλλία εισέβαλε στην Ιταλία το 1494 και νίκησε τους Ιταλούς στη μάχη του Fornovo το 1495. Η Γαλλία έχασε την κυριαρχία της στην Ιταλία μετά τη μάχη της Παβίας το 1525, στην οποία ηττήθηκε από τον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Κάρολο Ε'.

Η δεύτερη περίοδος (1526-1559) χαρακτηρίζεται από την άνοδο της Ισπανίας ως κυρίαρχης δύναμης στην Ιταλία. Η Ισπανία εισέβαλε στην Ιταλία το 1527 και λεηλάτησε τη Ρώμη. Η Ισπανία κέρδισε τον πόλεμο με την ήττα της Γαλλίας στη μάχη του Saint-Quentin το 1557.

Έτσι η Ιταλία έχασε την ανεξαρτησία της και διαιρέθηκε μεταξύ της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στο βορρά, η Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία που σημαίνει "Γαλατία πέρα από τις Άλπεις" αναδύθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα υπό γαλλική επιρροή. Πρωτεύουσά της ήταν το Μιλάνο. Ο Ναπολέων στέφθηκε βασιλιάς της Ιταλίας το 1805. Στο τέλος της βασιλείας του, η Ιταλία περιήλθε υπό αυστριακό έλεγχο. Στο νότο, το Βασίλειο της Νάπολης και το Βασίλειο της Σικελίας παρέμειναν ανεξάρτητα.

Η Ιταλία του 17ου αιώνα

Τον 17ο αιώνα, η ιταλική οικονομία εισήλθε σε μακρά ύφεση. Το εμπόριο και η βιομηχανία μειώθηκαν. (Αυτό οφειλόταν εν μέρει στη μειωμένη σημασία του μεσογειακού εμπορίου και στην άνοδο του εμπορίου εκτός Ευρώπης). Η ιταλική γεωργία έμεινε στάσιμη. Η φτώχεια και η ληστεία αυξήθηκαν. Εν τω μεταξύ, η Ιταλία χτυπήθηκε από την πανούκλα. Η Ιταλία, που κάποτε ήταν το πιο προηγμένο τμήμα της Ευρώπης, μετατράπηκε σε ένα σχετικά καθυστερημένο τμήμα.

Εν τω μεταξύ, οι Ισπανοί συνέχισαν να κυβερνούν τη νότια Ιταλία. Ωστόσο, το 1647 ο λαός εξεγέρθηκε. Ωστόσο, η εξέγερση καταπνίγηκε το 1648. Παρ' όλα αυτά, μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, η Ισπανία ήταν μια παρακμάζουσα δύναμη.

Τελικά, ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής (1700-1713) έθεσε τέλος στην ισπανική κυριαρχία στην Ιταλία. Η Ισπανία αντικαταστάθηκε από την Αυστρία. Οι Αυστριακοί κατέλαβαν τη Νάπολη (νότια Ιταλία) το 1707. Απέκτησαν επίσης τη Σαρδηνία, αλλά το 1720 την αντάλλαξαν με τη Σικελία. Επίσης, το 1720, το Δουκάτο της Σαβοΐας (στη βορειοδυτική Ιταλία) έγινε το βασίλειο του Πιεμόντε-Σαρδηνίας.

Η Ιταλία του 18ου αιώνα

Το 1734 η Ισπανία κατέλαβε τη Νάπολη και τη Σικελία από την Αυστρία. Ένας Ισπανός πρίγκιπας, ο Κάρλος, έγινε βασιλιάς της Νάπολης και της Σικελίας. Από την άλλη πλευρά, το 1737 το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης πέρασε στον Φραγκίσκο της Λωρραίνης, μέλος της αυστριακής βασιλικής οικογένειας.

Ο 18ος αιώνας ήταν η εποχή του διαφωτισμού, όταν η εξουσία της εκκλησίας περιορίστηκε. Ήταν επίσης μια περίοδος κατά την οποία οι Ιταλοί ηγεμόνες πραγματοποίησαν μεταρρυθμίσεις. Η Νάπολη υπέστη τρομερό λιμό το 1764. Εν τω μεταξύ, λιμός έπληξε και την Τοσκάνη το 1763-1766. Ωστόσο, υπό τον Μεγάλο Δούκα Λεοπόλδο (1765-1790) εισήχθησαν αρκετές μεταρρυθμίσεις στην Τοσκάνη. Τα φορολογικά προνόμια καταργήθηκαν, η κοινοτική γη πωλήθηκε και οι συντεχνίες της Φλωρεντίας καταργήθηκαν.

Το 1786 καταργήθηκαν τα βασανιστήρια και η θανατική ποινή στην Τοσκάνη. Στα τέλη του 18ου αιώνα καταργήθηκαν επίσης οι συντεχνίες στη Λομβαρδία και περιορίστηκε η εξουσία της εκκλησίας. Στη Νάπολη, οι Ιησουίτες εκδιώχθηκαν και η εξουσία της εκκλησίας περιορίστηκε.

Ναπολεόντειος Ιταλία

Το 1796 ο Ναπολέων πραγματοποίησε μια επιτυχημένη εισβολή στην Ιταλία. Στη συνέχεια, σχεδίασε εκ νέου τον πολιτικό χάρτη. δημιούργησε ένα νέο κράτος από την Μπολόνια, τη Φεράρα και το Μιλάνο. Ονομάστηκε Δημοκρατία της Σισαλπίνης. Αρχικά, η Βενετία ήταν ουδέτερη, αλλά τον Μάιο του 1797 ο Ναπολέων κήρυξε τον πόλεμο. Τον Οκτώβριο του 1797 έθεσε τη Βενετία υπό αυστριακό έλεγχο. Στη συνέχεια, το 1798 ο Ναπολέων κατέλαβε το ηπειρωτικό τμήμα του βασιλείου της Νάπολης. (Το βασίλειο περιλάμβανε και τη Σικελία. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κατέφυγαν εκεί και παρέμεινε εκτός γαλλικού ελέγχου).

Ωστόσο, το 1799 οι Αυστριακοί και οι Ρώσοι εκδίωξαν τους Γάλλους από την Ιταλία. Ωστόσο, το 1800 ο Ναπολέων κέρδισε μια μεγάλη νίκη στο Μαρέγκο. Αυτή τη φορά το Πεδεμόντιο απορροφήθηκε από τη Γαλλία. Η Κισαλπική Δημοκρατία αποκαταστάθηκε και μετονομάστηκε σε Ιταλική Δημοκρατία. Το 1805 ο Ναπολέων μετέτρεψε την Ιταλική Δημοκρατία σε ιταλικό βασίλειο - με τον ίδιο βασιλιά. Το 1806 οι Γάλλοι κατέλαβαν και πάλι το ηπειρωτικό τμήμα του βασιλείου της Νάπολης. Ο Ναπολέων έκανε τον αδελφό του βασιλιά αυτού του τμήματος της Ιταλίας. Ωστόσο, μετά την ήττα του Ναπολέοντα το 1815, η παλιά τάξη πραγμάτων επέστρεψε.

Βασίλειο της Ιταλίας (1861-1946)

Όπως και σε πολλές άλλες περιοχές, ένα εθνικό κίνημα εμφανίστηκε στην Ιταλία τον 19ο αιώνα. Είναι γνωστό ως Risorgimento, που σημαίνει ανάσταση. Η Ιταλία διεξήγαγε τρεις πολέμους ανεξαρτησίας (1848/49, 1859 και 1866). Επικεφαλής του κινήματος ήταν το Βασίλειο της Σαρδηνίας.

Η ενοποίηση της Ιταλίας ξεκίνησε το 1848, όταν ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι οδήγησε μια σειρά από επιτυχημένες εξεγέρσεις εναντίον των ξένων δυνάμεων που κατείχαν την Ιταλία. Ωστόσο, οι εξεγέρσεις αυτές καταστράφηκαν από την Αυστρία, η οποία ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην Ιταλία.

Η ενοποίηση της Ιταλίας συνεχίστηκε το 1859, όταν ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ της Σαρδηνίας νίκησε την Αυστρία στον Πόλεμο της Αψβουργίας-Σαρδηνίας. Η νίκη αυτή οδήγησε στην προσάρτηση της Λομβαρδίας στη Σαρδηνία.

Το 1860, ο Γκαριμπάλντι οδήγησε μια εκστρατεία για την απελευθέρωση της Νότιας Ιταλίας. Η εκστρατεία αυτή ήταν επιτυχής και οδήγησε στην προσάρτηση της Νότιας Ιταλίας στη Σαρδηνία.

Το 1861, ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιταλίας. Η ανακήρυξη αυτή σηματοδότησε την ολοκλήρωση της ενοποίησης της Ιταλίας

Το Βένετο και το Φρίουλι προστέθηκαν στο βασίλειο το 1866, η Ρώμη κατακτήθηκε το 1870 και έγινε πρωτεύουσα ένα χρόνο αργότερα. Τα Παπικά Κράτη έπαψαν έτσι να υπάρχουν. Μόλις το 1929 διευκρινίστηκε το καθεστώς της Πόλης του Βατικανού με τις Συνθήκες του Λατερανού. Η κυριαρχία του Βατικανού ήταν πλέον εγγυημένη από το ιταλικό κράτος, ενώ η Ρώμη παρέμενε η έδρα της ιταλικής κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με την Ισπανία ή τη Γαλλία, η Ιταλία δεν είχε ακόμη αποικίες εκείνη την εποχή. Η Ερυθραία έγινε ιταλική αποικία το 1890, ενώ οι προσπάθειες στη Λιβύη οδήγησαν στη δημιουργία μιας τέτοιας αποικίας μόλις το 1934. Η Ιταλία διεκδικούσε επίσης εδάφη με ιταλόφωνο πληθυσμό στην πλειοψηφία τους στην "Irredenta", συμπεριλαμβανομένων του Τρεντίνο, της Δαλματίας και της Ίστριας.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο φασισμός και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ιταλία

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία προσχώρησε στην Αντάντ επειδή πίστευαν ότι η είσοδος στον πόλεμο θα τους επέτρεπε να αποκτήσουν εδάφη από την Αυστροουγγαρία, η οποία ήταν σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων. Έτσι ήταν μία από τις νικήτριες δυνάμεις. Η Ιταλία κέρδισε εδάφη από την Αυστροουγγαρία, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Τυρόλου, της Ιστρίας και της Δαλματίας.Η Ιταλία έλαβε επίσης την αποικία της Ερυθρής Θάλασσας.

Ακολούθησαν οικονομικές δυσχέρειες και υψηλά ποσοστά ανεργίας κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Το 1919 και το 1920, οι σοσιαλιστές προσπάθησαν να προωθήσουν μια επανάσταση κατά το πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν τα κατάφεραν. Ο Μπενίτο Μουσολίνι ίδρυσε μια μαχητική οργάνωση εναντίον αυτών των επαναστατών, την "Fasci di Combattimento". Ο Μουσολίνι ίδρυσε επίσης το φασιστικό κίνημα, το οποίο υποστήριζε την εθνικιστική και μιλιταριστική πολιτική. Άρχισε να κερδίζει δημοτικότητα στην Ιταλία. Το 1922, οδήγησε μια ομάδα φασιστών στην πορεία στη Ρώμη, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄ και στην ανάληψη της εξουσίας από τον Μουσολίνι. Ως δικτάτορας, ο Μουσολίνι άσκησε σκληρή και αυταρχική διακυβέρνηση. Έβαλε τέλος στο κοινοβουλευτικό σύστημα, κατέστειλε τις πολιτικές ελευθερίες και επέβαλε τον έλεγχο του κράτους στην οικονομία. Ο Μουσολίνι επίσης πραγματοποίησε μια σειρά από ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, οι οποίες έφεραν την Ιταλία σε πόλεμο με την Αιθιοπία και την Αλβανία.Το 1935, ο Μουσολίνι εισέβαλε στην Αβησσυνία (σημερινή Αιθιοπία) και κατέλαβε τη χώρα.

Η Ιταλία ως δημοκρατία (από το 1946) - Πολιτική στην Ιταλία μέχρι σήμερα

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία έχασε όλες τις αποικίες της. Ο βασιλιάς, ο οποίος είχε υποστηρίξει τον φασισμό, παραιτήθηκε υπέρ του γιου του Ουμβέρτο Β'. Σε δημοψήφισμα του 1946 αποφασίστηκε η κατάργηση της μοναρχίας και η εγκαθίδρυση δημοκρατίας. Ο βασιλιάς Ουμπέρτο Β' πήγε στην εξορία. Ένα νέο σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ.

Η Ιταλία έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) το 1957, η οποία αργότερα έγινε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Η συμμετοχή της Ιταλίας στην ΕΕ βοήθησε στην ενίσχυση της οικονομίας της χώρας και στην προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στην Ευρώπη.

Οι κυβερνήσεις στην Ιταλία άλλαζαν συχνά. Το χάσμα βορρά-νότου (βλ. οικονομία), η διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα, ιδίως στο νότο, είναι προβλήματα με τα οποία η Ιταλία παλεύει έκτοτε. Η χώρα είναι επίσης υπερχρεωμένη.

Μέχρι το 1990, το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα Demokrazia Cristiana ήταν πάντα στην κυβέρνηση. Από το 1994, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν πολλές φορές πρωθυπουργός. Τον ακολούθησαν ο Μάριο Μόντι, ο Ενρίκο Λέτα και ο Ματέο Ρέντσι.

Ο Ματέο Ρέντσι από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα PD εφάρμοσε πολυάριθμες μεταρρυθμίσεις. Ανακοίνωσε την παραίτησή του το 2016 μετά την αποτυχία μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης που είχε επιδιώξει.

Ο Paolo Gentiloni έγινε ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας τον Δεκέμβριο του 2016 και αντικαταστάθηκε από τον Guiseppe Conte το 2018. Και οι δύο ανήκουν στο PD. Ο Κόντε παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 2021, αφού ο συνασπισμός του δεν είχε πλέον πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Ο Μάριο Ντράγκι ανέλαβε τα καθήκοντά του μέχρι τις επόμενες εκλογές τον Οκτώβριο του 2022.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2022 κέρδισε το κόμμα Fratelli d'Italia, το οποίο κατατάσσεται στην ακροδεξιά. Πρωθυπουργός έγινε η Τζόρτζια Μελόνι.