Πως θα είναι άραγε ένα σχολείο του μέλλοντος; του Δημήτρη Παπαστεφάνου

Τελευταία γίνεται λόγος για αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις βαθμίδες ενώ συχνές είναι και οι αναφορές στο σχολείο του μέλλοντος.Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν θα έχει καμία σχέση με το σημερινό σχολείο. Οι αλλαγές θα σχετίζονται τόσο με τον τρόπο διδασκαλίας όσο και με τη σχέση μαθητών-καθηγητών.

Αρχικά σε σχέση με το κτίριο, θα είναι υπερσύγχρονο, λειτουργικό και το κέντρο του θα είναι ο μαθητής. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα επαρκούν για όλους τους μαθητές και θα έχουν ενσωματωμένα ειδικά διαμορφωμένα προγράμματα ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες ακόμη και του πιο απαιτητικού μαθητή. Στο χώρο του σχολείου θα υπάρχουν ακόμη κλειστά γυμναστήρια για πολλές δραστηριότητες ανάλογα με τις προτιμήσεις των μαθητών. Επίσης στο σχολείο του μέλλοντος δεν θα υπάρχουν βιβλία και όλα τα μαθήματα θα γίνονται μέσω φορητών υπολογιστών και τάμπλετ με μετάφραση σε όλες τις γλώσσες.

Επιπλέον σε σχέση με την εκπαίδευση, το σχολείο του μέλλοντος στοχεύει να διδάξει στα παιδιά την αξία των κοινών δραστηριοτήτων μέσα από τα “ αληθινά προβλήματα του κόσμου και της ζωής”. Κάποια από τα μαθήματα θα παραδίδονται από άτομα άλλων ειδικοτήτων. Το σύστημα αυτό θέλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια της γνώσης και τον τρόπο παράδοσης του μαθήματος. Επιπροσθέτως, τα μαθήματα θα παραδίδονται σε τρεις ξεχωριστούς χώρους,σε αμφιθέατρα, σε αίθουσες με περιορισμένο αριθμό  παιδιών και σε χώρους όπου το κάθε παιδί θα μπορεί να συγκεντρώνεται και να μελετάει μόνο του. Τέλος τα παιδιά θα αξιολογούνται και θα εξετάζονται μέσα από ένα τελείως διαφορετικό σύστημα  αξιολόγησης στο οποίο θα επιλέγουν ένα θέμα που τα προβληματίζει και τα αφορά. Αυτό θα το παρουσιάσουν με τον τρόπο και στον χρόνο που εκείνα επιθυμούν.

Έτσι φαντάζομαι το σχολείο του μέλλοντος, ένα σχολείο που θα καλύπτει τις ανάγκες, θα τους ικανοποιεί και θα τους προμηθεύει με σωστά εφόδια για τη ζωή τους.

 

Κορονοϊός, ο σωτήρας των παιδιών, του Άρη Πήλιου

Το μεγαλύτερο θέμα υπό συζήτηση αυτόν τον καιρό είναι ο κορονοιος, εννοείται πως είναι λογικό αφού έχει μεταβάλει τις ζωές μας τόσο έντονα. Αρχικά το ποιο για εμάς τα παιδιά είναι το ότι δεν έχουμε σχολείο που αυτό μας φαίνεται πολύ θετικό παρόλο την σημαντικότητα του. Θεωρούμε αυτόν τον ιο τον σωτήρα μας αλλά δεν σκεφτόμαστε την επικινδυνότητα του.Όλα τα παιδιά κάθονται και δεν κινούνται από τον καναπέ από την βαρεμάρα τους και παρόλα αυτά το θεωρούν
καλύτερο από το σχολείο , ίσως γιατί είναι σαν ένα μεγάλο διάλειμμα από το άγχος την βιασύνη και τις υποχρεώσεις. Αντιθέτως χάρεις την ανεπτυγμένη τεχνολογία το υπουργείο παιδείας βρήκε τον τρόπο ώστε παιδιά και καθηγητές θα μπορούν να κάνουν διαδικτυακά μαθήματα ώστε να μην καθυστερήσουν την ύλη και τα παιδιά να μην ξεχάσουν πως υπάρχει σχολείο.Έτσι έχουν ανατεθεί πολλά μαθήματα στα παιδιά για να μπορούν να εξασκούνται , για αυτό τελικά τα παιδιά αγαπούν τόσο πολύ το σχολείο , γιατί ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις κάπως θα μπορέσει να τους κάνει να είναι πιο εργατικοί και να μην μένουν στάσιμοι .Που να ήξεραν πως όλα αυτά γίνονται για το καλό τους .

Στον μακρύ δρόμο για την τεχνολογία, της Κωνσταντίνας Παπαδημητρίου

Στις μέρες μας, όταν αναφέρεσαι στα σχολεία του σήμερα γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερα συναρπαστικό. Οι φαντασιώσεις από τις αμερικάνικες ταινίες ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Πολιτικοί, εκπαιδευτικοί, γονείς και πολλοί άλλοι, βλέπουν την κατάσταση της εκπαιδευτικής μας καθημερινότητας, εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις, "εκσυγχρονίζουν" το εκπαιδευτικό σύστημα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις προσδοκίες του Υπουργείου Παιδείας και του καθενός μας. Με λίγα λόγια, έχουμε κολλήσει στο παγιωμένο παρελθόν. Το όνειρο ενός υπερσύγχρονου σχολείου με ένα διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας που δεν θα περιλάμβανε απλώς την ανάθεση εργασιών στους μαθητές παραμένει και θα παραμένει για καιρό ακόμη ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.

Τα σημερινά σχολεία δεν είναι εξοπλισμένα με τεχνολογία και εργαστήρια, πράγμα που οδηγεί στην θεωρητική εκπαίδευση των μαθητών και όχι στην πρακτική, μετατρέποντας τους μαθητές σε τρελά πράσινα παπαγαλάκια. Δηλαδή η έλλειψη τεχνολογικών μέσων αποτελεί κύριο παράγοντα στην αδιαφορία των μαθητών κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ο Κώστας ψάχνει να βρει την κολλημένη τσίχλα, η Μαρία πετάει χαρτάκια, ο Ηλίας πέφτει από την καρέκλα λόγω σφοδρής υπνηλίας και πάει λέγοντας. Και ως γνωστόν, οι σημερινοί έφηβοι είναι κολλημένοι στα κινητά τους, πράγμα που συνεπάγεται ότι ο εκσυγχρονισμός θα αποδειχτεί αποτελεσματικός και "φιλικός" αφού η εκπαίδευση θα σχετίζεται και με τον κόσμο των εφήβων.