Αγαπημένη μου μητέρα,
Είμαι καλά και εύχομαι και σε εσένα ο ίδιο. Εδώ τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Οι περισσότεροι στρατιώτες έχουν χάσει την ελπίδα τους, ο πόλεμος δεν είναι έτσι όπως τον περιμέναμε.
Η ζωή στα χαρακώματα είναι πολύ δύσκολη. Ο καιρός έχει πλέον ψυχράνει και όσες στρώσεις ρούχων και αν φορέσω το κρύο τις διαπερνά. Η διατροφή μου αποτελείται κυρίως από κονσέρβες σούπας και ξερά μπισκότα, δεν παραπονιέμαι όμως, συχνά έχουμε και κρέας. Όσο βρίσκομαι στα χαρακώματα, προσπαθώ να κρατάω απασχολημένο το μυαλό μου. Παρηγορώ τους συμπολεμιστές μου, καθώς περιμένουμε το φαγητό ή το ταχυδρομείο. Κάποιες φορές φαντάζομαι τις ιστορίες που κρύβουν τα νεκρά πρόσωπα στρατιωτικών γύρω μου…
Το στρατόπεδο είναι μέσα στην βρώμα και τις ψείρες. Το ηθικό μου έχει πέσει μιας και δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοιες συνθήκες, προσπαθώ, όμως, να προσαρμοστώ.
Εύχομαι αυτή η κατάσταση να τελειώσει σύντομα και να επιστρέψω σύντομα στην πατρίδα. Πλέον δεν είμαι σίγουρος, γιατί πολεμάω, ποιος είναι ο σκοπός μας. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του πολέμου, για εμένα πλέον δεν έχει σημασία.
Σε φιλώ γλυκά και σου υπόσχομαι ότι θα προσέχω. Με αγάπη, ο γιος σου.
