Το βιβλίο της Μ. Κλιάφα, “Ο Δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς” μου άρεσε αρκετά καθώς ήταν πολύ διαφορετικό και προτότυπο από αυτά που συνηθίζω να διαβάζω. Μου άρεσε αρκετά το γεγονός ότι η μορφή του κειμένου ήταν σαν πραγματική αλληλογραφία και το ότι ήταν μία ρεαλιστική κουβέντα εφήβων που ναι μεν αφορούσε τις καθημερινές τους δραστηριότητες, αλλά ποτέ δεν ξέφευγε από τα πλαίσια της παιδικότητας και της αθώας επιπολαιότητας της εφηβίας. Ακόμη, η πλοκή του βιβλίου περνάει ένα πολύ καλό και σύγχρονο μήνυμα της ρατσιστικότητας και των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου με πολύ ωραίο τρόπο προσαρμοσμένο μάλιστα και στο κοινό στο οποίο απευθύνεται. Κάτι που με απογοήτευσε όμως είναι ότι ήταν υπερβολικά σύντομο, πράγμα που είναι τελείως υποκειμενικό για τον καθένα. Θα ήθελα να έχει περισσότερες αλληλογραφίες και να εκτείνεται περισσότερο η ιστορία. Επιπλέον, θα ήθελα να περιείχε περισσότερες περιγραφές των δύο πρωταγωνιστών, ανεξάρτητα από την αλληλογραφία τ και τις συνομιλίες τους, στις οποίες περιγραφές αποτυπώνονται τα συναισθήματα και οι προσωπικές σκέψεις της καθεμιάς πάνω στα γεγονότα φυσικά που αναφέρουν και οι ίδιες στο κύριο κείμενο.
Δεν θα μπορούσα να πω πως είναι ένα βιβλίο που θα επέλεγα να διαβάσω από μόνη μου, καθώς συνηθίζω να διαλέγω βιβλία με διαφορετικά θέματα, ας πούμε φαντασίας ή αστυνομικά και δεν θα έλεγα πως το συγκεκριμένο έχει κάτι ιδιαίτερο. Θα έλεγε κανείς πως είναι περισσότερο παρμένο από την καθημερινή ζωή. Δεν θα το πρότεινα σε κάποιον στον οποίον αρέσουν τα ίδια βιβλία μαζί μου, ωστόσο και πάλι είναι ένα αξιοπρεπές λογοτεχνικό βιβλίο, που μπορεί να ωφελήσει τον καθένα στην ηλικία μου, μικρότερο, αλλά και μεγαλύτερο στην δημιουργική γραφή αλλά και στην παραγωγή λόγου.
