1.1.3 Η θεωρία της Ανοικτής εξ Αποστάσεων Εκπαίδευση από τη δεκαετία του 1980 και μετά

Από τη δεκαετία του 1980 θεωρητικοί της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης [ Bääth (1979), Perraton (1981),  Peters (1983),  Stewart (1981),  Holmberg,

(1986),  Keegan (1983)] προσπάθησαν να δημιουργήσουν τέτοια δεδομένα, έτσι ώστε να διαμορφώσουν τις βάσεις για μια θεωρία της εξΑΕ. Ιδιαίτερα ο Holmberg (1986) αναφέρει ότι «μια θεωρία για την ανοικτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση μπορεί να οριστεί ως μια σειρά από υποθέσεις, οι οποίες είναι συνυφασμένες λογικά μεταξύ τους για να εξηγήσουν και να υπολογίσουν γεγονότα και εφαρμογές. Οι υποθέσεις αυτές είναι του τύπου ‘εάν Α τότε Β’ ή ‘όσο περισσότερο Α τόσο περισσότερο / λιγότερο Β’».

Η ραγδαία ανάπτυξη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης τα χρόνια που ακολούθησαν (1985 – 2000) πρόλαβε ανάλογες προσπάθειες. Το αποτέλεσμα διαμορφώθηκε αυτόνομα από τις μεγάλες ταχύτητες ανάπτυξης της εξΑΕ και δεν άφησε χρονικά περιθώρια πολλών θεωρητικών αναλύσεων. Οι ακαδημαϊκοί και οι ερευνητές που ενεπλάκησαν στην εξΑΕ αυξήθηκαν        κατακόρυφα με την παράλληλη

Εικόνα 3 Πηγή: https://www.dogma.gr/dialogos/i-eks    ανάπτυξη των τεχνολογιών και τη
-apostaseos-paideia-stin-krisimotita-ton-kairon/132940/          δημιουργία  πολύ πιο άμεσων δεσμών με την εκπαίδευση. Το γεγονός και μόνο ότι ένα πλήθος ερευνητών και ακαδημαϊκών από παράλληλα ή συγγενή γνωστικά επιστημονικά πεδία θεώρησαν την εξΑε ως συγγενικό τους πρόσωπο, ή κατά μια άλλη έννοια, ως συνέχιση των επιστημονικών τους δραστηριοτήτων, δημιούργησε ένα νέο μικρόκοσμο με έντονα τα στοιχεία της έλλειψης σαφούς επιστημονικής ταυτότητας. Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα ισχυρός λόγος που ένα μεγάλο μέρος των ερευνητών προέρχεται από διαφορετικές γνωστικές περιοχές πέρα της κλασικής παραδοσιακής παιδαγωγικής. Τα αποτελέσματα της νέας, από άποψη επιστημονικής ταυτότητας, γνωστικής περιοχής έχουν οδηγήσει και συνεχίζουν να οδηγούν στην ανάγκη αναζήτησης μιας ολοκληρωμένης άποψης προς μια τεκμηριωμένη, δομημένη και σαφή θεωρία της ανοικτής και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.

Ένας επί πλέον λόγος που οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση, όσο περίεργο και να φαίνεται, είναι ο ίδιος ο όρος του γνωστικού πεδίου ‘ανοικτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση’. Οι τρεις όροι – κλειδιά ‘ανοικτή’, ‘εξ αποστάσεως’ και ‘εκπαίδευση’ και ιδιαίτερα οι δύο πρώτοι, είναι όροι που χρησιμοποιούνται με πλατιά έννοια, χωρίς ο χρήστης να αναγκάζεται να ανατρέξει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πρακτικών εφαρμογών και θεωρητικών αναπτύξεων. Με ιδιαίτερη ευκολία και χωρίς καμία επιστημονική αναφορά γίνονται παραπομπές στους όρους αυτούς. Οι θεσμοθετημένοι φορείς, όπως το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, δεν διαθέτουν μηχανισμούς ελέγχου της άλογης χρήσης, αλλά ούτε επιδιώκουν τέτοιους ρόλους.

Ο Moore (1983), δημοσίευσε μια έρευνα, κατά την οποία έκανε ανασκόπηση και ανέλυσε 2000 άρθρα πάνω σε θέματα εκπαίδευσης ενηλίκων, ανοικτής, ανεξάρτητης και μη –τυπικής εκπαίδευσης. Μετά από αυτό συμπέρανε ότι σε όλες τις παραπάνω σπουδές υπάρχουν δύο σημαντικές μεταβλητές, οι οποίες μπορούν να τις ερμηνεύσουν. Αυτές είναι: η υποδομή και η αυτονομία