Views: 2

Φέτος- μεταξύ άλλων πραγμάτων- επιχειρήσαμε την διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού έργου στο μάθημα της λογοτεχνίας. Διαβάσαμε το βιβλίο με διηγήματα «Ζητείται ελπίς »του Αντώνη Σαμαράκη με την πρώτη (τμήματα Α1 και Α4) και τη δευτέρα λυκείου (τμήμα Β2). Επίσης με το τμήμα Α1, που εκπόνησε και σχετικό πρόγραμμα, διαβάσαμε το «Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη».

[https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=H4z6YumW934]

[https://www.youtube.com/watch?v=C46pJMV3Uzw]

Πρόκειται για δύο γνωστά και κλασικά έργα της λογοτεχνικής μας παραγωγής. Εργα που είναι κι αγαπημένα στο ευρύ κοινό και όχι μόνο σε όσους ασχολούνται με τη λογοτεχνία.

Τους διάβαζα στην τάξη δυνατά πολλές φορές. Πάντα βέβαια διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε σιωπηλά όλοι ταυτόχρονα. Σημειώναμε την πορεία των ηρώων, την συναισθηματική πορεία του ποιητικού υποκειμένου, κάτι που μας έκανε εντύπωση, στίχους ή φράσεις κλειδιά, σημεία που αγαπήσαμε.

Κάναμε αρκετές ασκήσεις δημιουργικής γραφής με αφορμή τα δύο κείμενα. Γεγονός είναι πως με αφορμή τον Σαμαράκη εξαντλήσαμε σχεδόν την έννοια του τι είναι διήγημα, τι εστί ήρωας, τι πλοκή. Αναλύσαμε τα χαρακτηριστικά του διηγήματος, σχολιάσαμε γιατί τα διηγήματα του πολυβραβευμένου Σαμαράκη είναι σημαντικά και ποια είναι η αντιστοιχία τους με το σήμερα. Μας μιλάνε στις μέρες που διανύουμε; Eίναι επίκαιρα και ...διαχρονικά; Nαι ή όχι και γιατί. Έτσι καταφέραμε όλοι μαζί να κάνουμε έναν σήμαντικό και ουσιαστικό διάλογο.

Επίσης, μιλήσαμε για τον Ελύτη, τη δουλειά του γενικά, αλλά και τον τρόπο που προσεγγίζει τον έρωτα στο «Μονόγραμμα»

Τα παιδιά έχουν ανάγκη τη λογοτεχνία, την ποίηση, την πεζογραφία, το θεατρο. Είναι μια δυνατότητα που τους δίνεται να εξερευνήσουν τον κόσμο και μέσω αυτού τον ίδιο τους τον εαυτό. Η λογοτεχνία κάνει αγώνα να υπάρξει μέσα σε ένα στείρο εκπαιδευτικό σύστημα. Χρειάζεται ανθρώπους που να την αγαπούν και να την διδάσκουν με τρόπο ελκυστικό στα παιδιά ώστε αυτή η διδασκαλία να έχει αποτέλεσμα. Γίνονται προσπάθειες τα τελευταία χρόνια προς αυτήν την κατεύθυνση με την εισαγωγή και της δημιουργικής γραφής και την διαθεματική και διακαλλιτεχνική προσέγγιση που μπορούν να φέρουν σημαντικά αποτελέσματα, είναι η αλήθεια.

Tα τελευταία χρόνια έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να μιλήσω για την ποίηση. Πηγαίνω όπου με καλούν. Το θεωρώ πάντα μια συναρπαστική εμπειρία, και, γενικά, έχω πολλές ιστορίες να αφηγηθώ! Όμως δυστυχώς βγάζω κάποια αρνητικά συμπεράσματα πολλές φορές που με βάζουν σε σκέψεις. Στο κείμενο που ακολουθεί και που είναι δημοσιευμένο στο Φράκταλ τις καταθέτω.