Visits: 2
Κάτι πήγα να βρω στο ιστολόγιο του έχω ιδρύσει από το 2009, το Varelaki, και πέφτω πάνω σε μια ανάρτηση με ποιήματα που έγραψαν παιδιά από το καλλιτεχνικό γυμνάσιο Περιστερίου, που δούλεψα για πρώτη φορά που διορίστηκα στην δευτεροβάθμια.
Το παραθέτω εδώ: https://varelaki.blogspot.com/p/2022.html
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ //// ΜΑΡΤΙΟΣ 2022 ///
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μίνα Ξηρογιάννη [Πε02, Πε91,01]
ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΌ ΤΟ Α2 ΛΥΚΕΙΟΥ
NIKOΣ ΜΕΝΤΗΣ
Μια ιστορία θα σας πω,
μια φορά κι έναν καιρό,
στης Σμύρνης τον γυαλό
Μέσα στον καπνό
απ΄του σπιτιού της,
τ΄αρχοντικού της την φωτιά
γεννήθηκε μια κόρη, μια ομορφιά.
Δακρυσμένη, πληγωμένη
απ΄των Τούρκων τα χέρια κυνηγημένη,
ξυπόλητη στους Τούρκους, στην φωτιά
στην θάλασσα πάει, να μην υποφέρει πια.
Έβγαλε κραυγή, μεγάλη δυνατή
και είπε αυτή η ψυχή με φοβο στη φωνή :
« Θεέ μου, κύμα κένε με, στην θάλασσα να πέσω
στων Τούρκων τη μανία,ποτέ να μην ξεπέσω.
Την Σμύρνη μου, την πόλη μου, ποτέ να μην αφήσω,
το άσπρο μου το φόρεμα, ποτέ να μην μαυρίσω.
Κι αφού αφέθηκε στης θάλασσας το μπλε,
κύμα, αφρό, την έκανες, θεέ!
Την Σμύρνη ποτέ δεν άφησε
και τα καράβια όλα οδήγησε
η Νύμφη της Σμύρνης.
ΜΥΡΣΙΝΗ ΝΑΣΙΑΚΟΥ
Άνοιξα τα μάτια μου
στο σκοτάδι μιας αλήθειας
που με πήρε μακριά.
Κόκκινα τα μάτια μου
μπλε τα άδυτα νερά.
Περπατάω σ΄ένα μέρος
που δεν βρίσκεται η καρδιά μου
Όνειρα κι ελπίδες αντικρύζω
Ανοίγοντας τα μάτια μου
σε κάτι που ελπίζω να είναι ψέμμα.
Άραγε θα ανήκω ποτέ:
Άραγε έφυγε ποτέ η καρδιά μου;
ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ
Ζ-Ω-Η
Ο ήλιος βαρέθηκε ν΄αντανακλά πάνω σε χρυσές κουβέρτες
πεταμένες στα βράχια
Η θάλασσα ξεχείλισε, δεν χωράει άλλο πια
Βαρέθηκε να τρώει παιδιά που δεν μπορούν ακόμα να φάνε μόνα τους
Παιδιά που δεν πρόλαβαν να παίξουν στις αμμουδιές της
Παιδιά που δεν πρόλαβαν να μάθουν κολύμπι
Παιδιά που δεν πρόλαβαν ν΄αλλάξουν τον κόσμο
Λένε ο κόσμος αλλάζει
Όλα αυτά μένουν γραμμένα σε βιβλία ιστορίας
Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται και κάνει κύκλους
Και η σελίδα ενός βιβλίου ιστορίας πετάγεται μια μέρα μπροστά σου
Γιατί αυτοί δεν χορταίνουν ποτέ
Γιατί αυτοί δεν σταματάνε πουθενά
Όσα παιδιά κι αν μαζέψουμε από τα βράχια
Παιδιά που δεν πρόλαβαν να μάθουν πώς γράφεται η λέξη Ζ-Ω-Η.
ΙΟΥΛΙΑ ΜΩΡΑΙΤΗ
Η τελευταία φορά που αντίκρυσα το σπίτι μου, την πόλη μου...
Εκεί που εγώ και η εφτάχρονη κόρη μου,
γεμάτες όνειρα ζούσαμε.
Σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν όλα από πίσω μου.
Τα ποδοβολητά των παιδιών
και οι κραυγές των μαμάδων,
οι σπαραχτικές φωνές ακόμα βουίζουν στ΄αφτιά μου.
Τα πόδια μου γεμάτα πληγες προσπαθούν να ξεφύγουν από τον θάνατο.
Να διορθώσουν το αδιόρθωτο.
« Θέλω να ζήσω», « βοήθεια»,
φώναζα, αλλά κανείς δεν βοήθησε.
Όλοι βοηθάνε μέχρι να είναι αντιμέτωποι με το τέλος.
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά.
σε ένα άλλο σπίτι με διαφορετική μυρωδιά,
εγώ και η εφτάχρονη κόρη μου,
ακόμα ονειρευόμαστε
ένα καλύτερο μέλλον.
ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
«Γύρνα στην χώρα σου!»
έχουν γίνει το νέο σου όνομα...
Αλλά είναι προτιμότερο από το κλάμα παιδιών που αργοπεθαίνουν μπροστά σου.
Ανήμπορος να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτήν την επίγεια κόλαση!
Ανήμπορος να βγάλεις την εικόνα του τρυπημένου κορμιού της γυναίκας σου από το μυαλό σου!
Προτιμότερο από το να βλέπεις γνωστούς, φίλους, συγγενείς, κατάκοιτους στο δρομο,
και να ξέρεις πως αυτή είναι η τελευταία φορά που τους βλέπεις...
Προτιμότερο από το να βλέπεις το παιδί σου να ικευτεύει για μια θέση στη ζωή
την ώρα που βομβαρδίζεται!
Χαμένος πάνω σε μια βάρκα στη μέση ενός ωκεανού
με οδηγό μονάχα την ελπίδα
είναι πιο ασφαλές από την ξηρά.
Κρυμμένος σε μια καρότσα στριμωγμένος με είκοσι άγνωσστους συμπατριώτες
σε ένα ταξίδι, με προορισμό μια ουτοπία!
Μη μπορώντας να εγκαταλείψεις την παγτρίδα σου,
την οικογένειά σου,
τα όνειρά σου,
τις αναμνήσεις σου,
το σπίτι σου,
την πόλη σου..,!
Το κορμί σου λυγίζει από την κουραση!
Η επιβίωση φαντάζει ανούσια!
Οι ελπίδες έχουν χαθεί!
Έχουν μείνει πίσω...
Μια φωνή που σου λέει« Ασε πίσω την γη και στρέψε το βλέμμα σου στον ουρανό»
είναι η καλύτερη συμβουλή που έχεις ακούσει ποτέ!
Η ασπλαχνία συτού του κόσμου δεν θα τελειώσει ποτέ!
ΜΥΡΤΩ ΠΟΥΛΑΚΗ
Παιδί μου,
Παιδί μου, μ ελύπη σε αποχαιρετώ μιας και η μοίρα το΄φερε έτσι
Αλλάζουν οι δρόμοι μας έτσι ξαφνικά
και με δάκρυα στα μάτια πρέπει να σ΄αφήσω
Πρέπει μα δεν μπορώ
Δεν θέλω να σ΄αφήσω
Είσαι τα πάντα μου, ό, τι μου έχει απομείνει και τώρα φεύγεις και συ!
θέλω να σε βλέπω να μεγαλώνεις, αλλά αυτό δεν θα γίνει.
Θέλω να μαι δίπλα σου στο ταξίδι της ζωής σου
Αλλά αυτό δεν θα γίνει.
Δεν θα γίνει γιατί η άτιμη, η ύπουλη ανάγκη και η προσφυγιά μάς κάνει να χωριστούμε
Να ξέρεις η μαμά θα είναι πάντα δίπλα σου και ας μην την βλέπεις
Να το θυμάσαι αυτό
Μην με ξεχάσεις
Και κάποια μέρα, όταν όλα αυτά τελειώσουν ,
θα σμιξουμε ξανά
Μέχρι τότε κουράγιο και υπομονή, παιδί μου.
ΜΥΡΤΩ ΠΑΛΙΑΚΑΣΗ
ΣΥΝΝΕΦΑ
Κάθε μέρα ο ήλιος αγγίζει τη θάλασσα σκόνη πιο γρήγορα
σα να βιάζεται να κρυφτεί.
Και όλοι κρατούν ομπρέλες όταν βρέχει,
εμείς όμως δεν έχουμε
Κίτρινα πανιά και σκουριασμένα σίδερα
το χαλίκι γίνεται άμμος
Και το χώμα λάσπη
σήμερα βρέχει στην πατρίδα
Και εμείς διψάμε για νερό.
ΚΟΡΑΛΙΑ ΝΤΟΥΝΗ
ΞΕΝΟΣ ΑΕΡΑΣ
Η μέρα ε΄χει τελειώσει,
ήρθε το τέλος
Ξέρω ότι τα μάτια σου είναι έτοιμα,
μπορείς να τα κλείσεις.
Ο κόσμος είναι βαρύς οπότε χρειάζεσαι ξεκούραση
Καλην΄λυχταμ όνειρα γλυκά, άγνωστέ μου φίλε
Και γω θα τραγουδήσω όσο εσύ κοιμάσαι
Θα καλύψω τα πόδια σου για να μην μπορούν να τα φτάσουν και θα αναπνέω όταν το κάνεις και συ
Ξέρω ότι νιώθεις σαν να παλεύεις με τον άνεμο, περιμένοντας έναν από τους δύο να κάνει πίσω.
Ξέρω πως ιδανικά θέλεις αυτός ο άνεμος να σε φυσήξει πίσω. Εκεί που ανήκεις.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ζήτάς βοήθεια.
Και γω θα κλάψω όσο εσύ κοιμάσαι,
Θα σου καλύψω τα πόδια για να μην κρυώνουν και θα σταματήσω να αναπνέω για να το κάνεις και συ.
Εσύ, που ακόμα συνηθίζεις να αναπνέεις ξένο αέρα.
(ελπίζω μια μέρα να αναπνεύσεις πάλι τον δικό σου,
να μην συνηθίσεις αυτόν)
ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ β2 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Σόνια Ζώτου
Αναζητώντας την Ειρήνη
Πατάω σε μαύρη γη
χωρίς αγάπη και στοργή.
Εγκαταλείπω την πατρίδα
χωρίς καμία ελπίδα.
Το μόνο που ζητώ είναι η ειρήνη,
να έρθει ως εδώ να φέρει τη γαλήνη.
Γιαλοψού Ηλιάνα
'Οχι άλλο πόλεμος
Δεν μπορώ, παράμόνο να δακρύσω
βλέποντας το θέαμα του πολέμου.
Πόσο ακόμα θα χρειαστεί να δυστυχήσω,
μέχρ να κάτσω στην άκρη του καναπέ μου;
Mονο θόρυβο, βόμβες, πυροβολισμούς ακούω.
Αυτό δεν είναι όνειρο που βλέπω μές απ΄το μπαούλο.
Εγώ θέλω να βγω έξω, να περπατήσω στη λιακάδα.
Δεν θα χρειαστεί να κλάψω, απλά θα πάω για μια βαρκάδα.
Βασιλική Παρασκευή-Μπισμακοπούλου
Πόλεμος
Πόλεμος... τι είναι
Ο πόλεμος στερεί την ειρήνη και την ελευθερία.
Ο πόλεμος γεννά τη φρίκη για τη ζωή,
την προσφυγιά και την αντιπαλότητα.
Ο πόλεμος γεννά και την αγάπη
για τους αγαπημένους μας στον πόλεμο.
Ο πόλεμος κάνει τον κόσμο αλαζονικό
Να μην αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι
Ο πόλεμος κάνει τους ανθρώπους αντιπάλους
Ο πόλεμος καίει τις ζωές μας.
Ο πόλεμος όμως θα τελειώσει
και η ελευθερία και η ειρήνη θα γυρίσουν.
Όχι μόνος οι χαμένες ζωές που τις πήρε ο πόλεμος.
Ο πόλεμος ένα πράγμα είναι,
Είναι μια φρίκη.
Μαίρη Μπίμπα
Ποίημα για τον πόλεμο
γραμμένο για μια ελπίδα που κατέρρευσε
Αίμα αίμα παντού
όμως μία φωνή ακούγεται ενός παιδιού.
Ενός παιδιού που σπαράζει στο κλάμα,
φωνάζοντας βοήθεια.
Η λέξη πόνος είναι πλέον γραμμένη
στα στόματα όλων των ανθρώπων.
Άνθρωποι χάνονται, ή μήπως χάνονται οι ψυχές τους;
Η φρίκη στην εκφραση των προσφύγων
είναι ήδη σχηματισμένη,
Ουκρανία μη φλυγεις.Ουκρανία στάσου.
Μη χαθείς σαν την ελπίδα που κατέρρευσε.
Άρτεμις Γεωργούση
Ποίημα για τον πόλεμο
Πόλεμος ξέσπασε ξαφνικά
και όλοι τρέχουν μονομιάς
Σκοτωμένα πτώματα τριγύρω
κάνουν όλοι γυρω γύρω
Τα παιδιά νιώθουν χαμένα
θέλουν μια ένδειξη ξεγνοιασιάς
να νιώσουν πια λίγη χαρά.
Ειρήνη θέλουν μόνο
να μην νιώθουν άλλο πόνο.
Ζωή Γκαγκίτση
Ποίημα σε συνεργασία με τον παππού Ηλία
Αν έχεις δει τη φρίκη του πολέμουθ
'Αν έχεις δει ερείπια και μαύρη γη
Αν έχεις δει τη χώρα σου να παίρνουν οι εχθροί
και οι φίλοι σου και οι συγγενείς
στην προσφυγιά να ζούνε,
τότε μονάχα θα μπορείς να δεις
αυτό που τώρα έχεις.
Ανθρώπιυς γελαστούς να πίνουν τον καφέ τους
Παιδιά χαρούμενα να τρέχουνε στους δρόμους
Φαι ζεστο στο πιάτο κάθε μέρα.
Τότε μονάχα θα μπορείς να πεις
Eιρήνη μονάχα, ειρήνη πέρα ως πέρα.
Σοφία Ματζουράνη
Ποίημα
Τα αίτια του πολέμου είναι πολλά
μα πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά
Η ειρήνη να εδραιωθεί
με φιλειρηνική συνύπαρξη
Δίχως νάρκισσους και εγωισμούς
δίχως μαύρους και λευκούς
όλοι να εχουν ίσα διακαιώματα
και να μην υπακούν σε δόγματα.
Χρυσάνθη Ισπάσου -Ισπάσα
Φόβος, δάκρυ και θυμός,
τρέξιμο και πανικός
Ολοι τρέχουν να σωθούνε
τις σφαίρες να αποφύγουνε.
Η ειρήνη πλέον χάνεται πιο γρήγορα απ΄τον χρόνο
Το μόνο που αφήνει στην καρδιά είναι φόβο και πόνο.
Σεμίνα Ντάση
Την ειρήνη αναζητώ
ψάχνω μήπως τα βρω:
το σπίτι, τον σκοπό
μα πότε θα τελειώσει;
Tην πατρίδα θα σκοτώσει,
μες στην φρίκη θα χαθώ.
Μόνο το αύριο θα ονειρευτώ
Και προσπαθώ προσπαθώ
μπροστά να προχωρώ!
