Views: 2

Επιμέλεια Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ 1ο Λύκειο Αγίων Αναργύρων.

Όπως κάθε χρόνο, γιόρτασα και μαζί με τους μαθητές μου την Παγκόσμια Ημέρα ποίησηςπραγματοποιώντας σχετικά εργαστήρια. Πέρσυ είχαμε ασχοληθεί με το ΧΑΙΚΟΥ και το είχαμε διασκεδάσει. Φέτος πραγματοποιήσαμε τις εξής δράσεις:

*Με το Β3: σπουδή πάνω στο ποίημα του Πάμπλο Νερούδα με τίτλο :«Αργοπεθαίνει»Διαβάσαμε το ποίημα, μιλήσαμε γι’ αυτό και έπειτα γράψαμε το δικό μας ανάλογο ποίημα ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΑ:

Aργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει τη ζωή

‘Οποιος δεν έχει ελπίδα

Όποιος δεν έχει όνειρα και στόχους

‘Οποιος δεν έχει ανθρώπους να τον νοιαζονται

‘Οποιος δεν νοιάζεται για άλλους

Όποιος δεν ερωτεύεται

Όποιος αρνείται τον έρωτα ή τον έρωτά του

Κανένας άνθρωπος δεν είναι πράγματι χαρούμενος,

αλλά δεν παύει ν΄αναζητά τη χαρά του.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν έχει φιλοδοξίες στην ζωή του

Όποιος βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του

κι αυτές τον καταπίνουν.

Όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του

Όποιος δεν αναζητά νέους ορίζοντες

Όποιος μένει στάσιμος

Όποιος διστάζει να ρισκάρει

Όλοι οι άνθρωποι ας ανοίγουν την καρδιά τους

στο όμορφο, στο διαφορετικό

στο απολαυστικό, στο ουσιαστικό

Κι ας αγκαλιάζουν τον Συνάνθρωπο

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.

***Το Α1 και στα πλαίσια του προγράμματος που εκπονεί δούλεψε κι αυτό πάνω στο ποίημα Αργοπεθαίνει του Νερούδα, αλλά ως εξής: τα παιδιά ανταπάντησαν ξεκινώντας τα δικά τους ποιήματα με το στίχο «Ξέρει να ζει».

Δήγμα γραφής:

Στέλλα Αρβανίτη

Ξέρει να ζει

όποιος αλλάζει την καθημερινότητά του

και χαράζει διαδρομές σε άλλα μονοπάτια

όποιος δεν φοβάται να δείξει τον χαρακτήρα του

μέσα από τα ρούχα του

Όποιος είναι κοινωνικός

Ξέρει να ζει

όποιος αποδέχεται το πάθος

όποιος αφήνει να τον καταλάβουν και το μαύρο και το άσπρο

Όποιος αφήνει τη χαρά να τον γεμίσει δάκρυα

και τα δάκρυα αυτά να γυαλίσουν τα όμορφά του μάτια

κάνοντάς τα να έχουν το σχήμα μισοφέγγαρου

που αφήνει την καρδιά του να χτυπά ελεύθερα στα πάθη

Ξέρει να ζει

όποιος γνωρίζει τον εαυτό του και ξέρει

να βρίσκει τον τρόπο να ξεφύγει

από την στενοχώρια, τα νεύρα,την αναστάτωση

Όποιος έχει όνειρα για το μέλλον

και παθιάζεται για να τα πραγματοποιησει

όποιος δεν φοβάται να αποδεχθεί τις συμβουλες.

Ξέρει να ζει

όποιος ταξιδεύει

όποιος νιώθει ελεύθεροες

σε μια καταπιεστική κοινωνία

όποιος ακούσει μουσική

και ξέρει να χορεύει το κάθε είδος

ακόμα και λάθος.

Ξέρει να ζει

όποιος δεν εγκαταλείπει ποτέ

όποιος δεν φοβάται να ρωτήσει

όποιος αγαπά με πάθος,

χωρίς όρια, χωρίς σύνορα

όποιος αγαπά πραγματικά και δεν φοβάται να το δείξει.

Φιζά Χαλίντ

Ξέρει να ζει

όποιος ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του

όποιος δεν έχει κακία μέσα του

όποιος χαμογελάει και μετά από μία δύσκολη μέρα

όποιος αγαπάει χωρίς κανένα φόβο

όποιος βρίσκει τρόπους να διασκεδάσει

όποιος ταξιδεύει, βγαίνει βόλτες

όποιος αγαπάει τη μουσική όποιος χαίρεται με τη χαρά των φίλων του

όποιος θέλει να βοηθάει άλλους

όποιος δίνει χωρίς να περιμένει κάτι να κερδίσει

όποιος ξερει τι χαρά είναι

τελικά, δεν είναι τόσο δύσκολο

να είσαι χαρούμενος.

Μαρία Δήμου

Ξέρει να ζει

όποιος χαίρεται με τη χαρά του άλλου

όποιος ταξιδεύει

όποιος δε σκέφτεται το αύριο, αλλά ζει το σήεμρα

όποιος έχει θέσει στόχους στη ζωή του.

Ξέρει να ζει όποιος με τη μουσική και το χορό ηρεμεί την ψυχή του

όποιος δείχνει την αγάπη του στουςγ ύρω του

όποιος δεν τα παρατάει σε δύσκολες καταστάσεις

όποιος δεν τον ενδιαφέρι η γνώμη των άλλων.

Ξέρει να ζει

όποιος έχει αποδετεί τον εαυτό του

όποιος έχει πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη του

όποιος πιστεύει στον έρωτα.

Αποφεύγουμε να τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία

Είμαστε μαχητές. Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας, όπως επιθυμούμε.

Δεν παύουμε να πιστεύουμε στον έρωτα.

ΤΟ κλειδί για όλα είναι το χαμόγελο.

Αυτό θα μας οδηγήσει πιο κοντά στην ευτυχία.

*Με το Β2 και σε διάδραση με τον ΟΜΙΛΟ Δημιουργικής και Θεραπευτικής γραφής γράψαμε ποιήματα σε διάδραση με το ποίημα ‘EΞΑΨΗ της Ασημίνας Ξηρογιάννη [ https://www.fractalart.gr/apo-ton-tholo-kathrefti-toy-chthes-stis-amfivoles-antanaklaseis-toy-simera/ ]που έχει σχέση με τη βία.

Έξαψη

Ζω διαρκείς επαναλήψεις

Κι αν ποίημα έκανα το Χέρι το μανιασμένο,

δεν υπάρχει σωτηρία.

Τα σημάδια κραυγάζουν στα μάγουλά μου επάνω.

Στα χέρια, τα πόδια, την πλάτη, το στήθος

Το σώμα μου στενάζει

Το σώμα μου κραυγάζει

Το σώμα μου θρηνεί

Κι όλο αναρωτιέμαι  αν έχει κάποια διαφορά

να ζήσω ή να πεθάνω.

Ούτε το φεγγάρι δεν απορροφά της βίας τους κραδασμούς

Το Xέρι εκεί,

ακούραστο, στιβαρό,

Κρέμεται σαν απειλή-πιο σκληρή κι από τη νύχτα-

Ο δήμιος μου,

Εφιάλτης!

Ζω διαρκείς επαναλήψεις

Αλλά εγώ μπορώ ακόμα να νοσταλγώ-τουλάχιστον

Νοσταλγώ τον παιδικό μου κήπο με τις λεμονιές και τη ροδιά

Αν φυτέψω εκεί το Xέρι,

Άραγε θ’ ανθίσει λουλούδι;

Παραθέτω κάποια ποιήματα μαθητών:

Aφροδίτη Δανομάρα

Η ζωή μου μού ανήκει,

η επανάληψη αυτή έχει γίνει καθημερινότητα.

Κανείς δεν θα με σώσει.

Τα χέρια του με στιγματίζουν παντού,

μα όχι μόνο στο σώμα μου που όλο υποφέρει.

Δεν με αφήνει να εκφραστώ,να ακουστώ, να φωνάξω.

Άραγε ποια είναι ηδιαφορά του θανάτου από τούτη τη ζωή;

Kαι το βράδυ ποτέ δεν σταματά,

κάθε νύχτα, με ζέστη ή βοριά πάντα με χτυπά.

Η ζωή μαζί του είναι ένας εφιάλτης,

τόσο που σκέφτομαι την ζωή μου

να ζούσα από την αρχή πάλι.

Στον παιδικό μου κήπο ας ήμουν άλλη μια φορά,

με όμορφά μου τα φυτά, τα γατάκια, τα παιχνιδάκια.

Κι ίσως αν ατα έβλεπε αυτά,

η γνώμη του ν΄ άλλαζε και να μην με ξανακουμπούσε.

***

Μελ. + Φαμπ.

Εσύ

Εσύ που υποφέρεις κάθε μέρα στο σκοτάδι

Εσύ που πονάς

Εσύ που στενάζεις

Εσύ που κραυγάζεις

Εσύ που θρηνείς

Εσύ που κάθε μέρα πεθαίνεις,

βρες το φως στη ζωή σου,

πάλεψε για την ελευθερία σου.

Φύτεψε το Χέρι εκεί που βρίσκονται

οι οδυνηρές σου αναμνήσεις

Και ζήσε τη ζωή σου

παρέα με την αληθινή σου αγάπη.

Ειρήνη +Κωνσταντίνα

Μην τα παρατάς

Προσπάθησε δίχως να σταματάς

Το φως είναι για να σου δείχνει τον δρόμο

Όχι για να σου τον κρύβει

Το Χέρι δεν πρέπει να σε διεκδικεί

ούτε να σ΄ακουμπάει

Προσπάθησε να ξεφύγεις

και να μείνεις όμως εδώ.

Και να δεις ότι κάποια στιγμή

η επιθυμία σου θα γίνει διαταγή

Λουλούδι απ΄τον παιδικό σου κήπο,

θ΄ανθίσει στο σημερινό σου κήπο.

***

Πέτρος Μπ. και Μαριτίνα Μ.

Ασφάλεια

Ζω σε μια λούπα

αλλά όχι με αρνητική έννοια

Το συναίσθημα της ασφάλειας του ανθρώπου μου

με γεμίζει.

Είσαι ανάμεσα στα κύματα και τα σύννεφα,

αλλά νιώθεις πιο ψηλά.

Είμαστε μαζί για να νιώθουμε ένα

και νιώθουμε ένα.

Με σέβεσαι, με φροντίζεις με νοιάζεσαι

παίρνεις όμως πίσω μια ανταπόδοση

Η σχέση μας είναι μοναδική, είναι ξεχωριστή.

Δεν μου φτάνει όμως,

θέλω να΄ναι και αιώνια.

Αιώνια όπως τα λαμπερά μου μάτια,

όταν σε αντικρίζω κατάματα.

Ακόμα το Β2 και σε διάδραση με τον ΟΜΙΛΟ Δημιουργικής και Θεραπευτικής γραφής ασχολήθηκε με άλλα δύο ποιήματα και έκανε τις εξής δράσεις.

α. ‘Αγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια της Κικής Δημουλά.

Αφού όλοι μαζί διαβάσαμε και αναλύσαμε το ποίημα, τα παιδιά ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΜΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ:

Δήγμα γραφής:

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν

Δεν σε υπλογίζουν όλοι

Ούτε σε θαυμάζουν

Αλλά δεν μπορείς να κρατάς κακία,

μίσος και μούτρα.

Σε βλέπουν από μακριά ακίνητη,

θαρρούν πως είσαι απλά ένα άγαλμα.

Δεν ξέρουν τίποτα για σένα

Δεν ξέρουν την ιστορία σου

Αλλα ούτε και τον λόγο ύπαρξής σου

Όμως είσαι άγαλμά και σε αποκαλώ γυναίκα.

(Ειρήνη Μοτάκη)

****

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν

Κι όχι γιατί είσαι όμορφη σαν αξιοθέατο,

αλλά γιατί σαν άγαλμα κι εσύ

δεν έχεις στόμα για να μιλήσεις.

Δεν σου δώσανε την ευκαιρία να σηκωθείς

και να διεκδικήσεις τα Θέλω σου

γι’ αυτό και συ αιχμάλωτη φαντάζεις στους περαστικούς.

Μα ξέρεις μέσα σου τη δύναμή σου,

ξέρεις να μην υποκύπτεις στα στερεότυπα.

Η ώρα έχει φτάσει για αγώνες και επαναστάσεις,

τα δικαιώματά σου για να μην ξαναξεχάσεις.

(Αφροδίτη Δανομάρα)

***

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Όλοι σε βλέπουν σαν μια σάρκα

Εγώ σε βλέπω σαν μία ψυχή.

Μια ψυχή βασανισμένη και αιχμάλωτη από την κοινωνία.

Μια ψυχή που θα μπορούσε να καταφέρει πολλά,

αλλά δεν πρόλαβε να καταφέρει τίποτα.

Όλοι σε βλέπουν σαν μάρμαρο, κρύα

εγώ σε βλέπω σαν φωτιά, έτοιμη να κάψει τα πάντα

από την όρεξή της για ζωή.

Μια ζωή που δεν πρόλαβες να νοιώσεις.

Μια ζωή που δεν πρόλαβες να ζήσεις

(Στελλίνα Μικέδη)

***

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Γιατί είσαι ένα αξιοθέατο όπως είναι και μια γυναίκα.

Δεν έχεις ψυχή, αλλά η στάση σου

επηρεάζει τη δική μου την ψυχή.

Δεν περνάς απαρατήτηρη όπως τότε,

παρά δείχνεις και βγάζει συναισθήματα

που άλλα ταυτίζονται.

Μέσα από αυτά γίνεσαι πιο συμπονετική

κι ας είσαι ακίνητη.

Είσαι φτιαγμένη γι αυτό,

όπως και έφτιαξες ιστορία.

Όπως έχεις και κουράγιο για όλα.

Δεν θα ξεχαστείς ποτέ.

Είσαι σημαντική.

(Μαριτίνα Μαλτέζου)

β. Η άλλη δράση βασίζεται στο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη με τίτλο:

Δημόσιοι υπάλληλοι

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο- δύο μες στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία 
κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν 
αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν. 

Και μοναχά η τιμή τους απομένει, 
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους, 
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι. 

Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι.

***Αφού διαβάσαμε και κουβεντιάσαμε γύρω από αυτό, τους ζήτησα να γράψουν το δικό τους ποίημα για το επάγγελμα που αγαπάνε, αλλά χωρίς να μας πούνε ποιο είναι αυτό. Έπειτα η Ολομέλεια πρέπει να μαντέψει σε ποιο επάγγελμα αναφέρεται το κάθε παιδί σε ένα κλίμα παιγνιώδες.

Δήγμα γραφής

Του επαγγέλματός μου η επιλογή

αν και περίεργη και δύσκολη για τούτην εποχή

έγινε με πρότυπο τον άδερφό μου

το στήριγμα το παντοτινό μου.

Στις μέρες μας τον βρίζουν γι αυτό που κάνει

δόλοφόνο και γουρούνι τον φωνάζουν όπου σταθεί και όπου φτάνει

κι όμως αυτό τους υποστηρίζει

προστασία δεν δειλιάζει να τους χαρίσει.

Τον βρίζουν και τον περιφρονούν

μα την ασφάλεια που τους προσφέρει καταλήγουν ν’ αναζητούν.

Το όνειρό του κατόρθωσε ν΄ακολουθήσει

και τον πατέρα μας να ευχαριστήσει.

Αργότερα όμως το μίσος απέκτησε

Του δρόμου το πόνος και η δυστυχία τον κατ΄κτησε,

αλλά εκείνος βράχος έμεινε.

‘Ολες τις δυσκολίες υπέμεινε

για να βάλει το λιθαράκι του

στην ασχήμια του κόσμου γύρω του.

Και η Ολομέλεια μάντεψε πως πρόκειται για το επάγγελμα του Αστυνομικού.