Views: 1
Ζω διαρκείς επαναλήψεις
Κι αν ποίημα έκανα το Χέρι το μανιασμένο,
δεν υπάρχει σωτηρία.
Τα σημάδια κραυγάζουν στα μάγουλά μου επάνω.
Στα χέρια, τα πόδια, την πλάτη, το στήθος
Το σώμα μου στενάζει
Το σώμα μου κραυγάζει
Το σώμα μου θρηνεί
Κι όλο αναρωτιέμαι αν έχει κάποια διαφορά
να ζήσω ή να πεθάνω.
Ούτε το φεγγάρι δεν απορροφά της βίας τους κραδασμούς
Το Xέρι εκεί,
ακούραστο, στιβαρό,
Κρέμεται σαν απειλή-πιο σκληρή κι από τη νύχτα-
Ο δήμιος μου,
Εφιάλτης!
Ζω διαρκείς επαναλήψεις
Αλλά εγώ μπορώ ακόμα να νοσταλγώ-τουλάχιστον
Νοσταλγώ τον παιδικό μου κήπο με τις λεμονιές και τη ροδιά
Αν φυτέψω εκεί το Xέρι,
Άραγε θ’ ανθίσει λουλούδι;
Aσημίνα Ξηρογιάννη
