Ήταν ο πρώτος κυβερνήτης του νεοελληνικού κράτους και είναι σίγουρο ότι ήταν ένα πρόσωπο που απέπνεε δύναμη. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1776. Οι οικογένεια του καταγόταν από την Ίστρια της Αδριατικής και είχε πάρει τον τίτλο του κόμη. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Κέρκυρα ο Ιωάννης Καποδίστριας συνέχισε στην Πάδουα της Ιταλίας, όπου σπούδασε ιατρική. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και άσκησε το ιατρικό επάγγελμα. Από τα τέλη όμως του 1798 αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως έκτακτος επίτροπος της τοπικής κυβέρνησης, εργάστηκε για την εφαρμογή του νέου πολιτεύματος των Επτανήσων, που ήταν ανεξάρτητα αλλά φόρου υποτελή στον Σουλτάνο. Αργότερα έγινε υπουργός και τέλος γραμματέας της Επικρατείας για τις υποθέσεις εξωτερικών, ναυτικών και εμπορίου. Απέκτησε δεσμούς με τη ρωσική αυλή και μετά την πρόσκτηση των Επτανήσων από την Αγγλία έφυγε για την Πετρούπολη. Εκεί μπήκε στην υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας και από τότε μέχρι το 1822 συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας. Ικανότατος, αναδείχθηκε σε θαυμάσιο διπλωμάτη και έγινε υπουργός των Εξωτερικών του τσάρου. Συνδέθηκε στενά με τον Αλέξανδρο τον Α' και συναναστρέφονταν τους επηρεασμένους από τις ιδέες του Διαφωτισμού αριστοκράτες της αυλής.
Το 1827 του προτάθηκε από την Φιλική Εταιρία να αναλάβει την αρχηγία της οργάνωσης και της επαναστάσεως στην Ελλάδα, αλλά δεν δέχτηκε. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση προσπάθησε να διαθέσει ευνοϊκά τον τσάρο Αλέξανδρο Α' υπέρ αυτής, ανεπιτυχώς όμως. Η Ελληνική Επανάσταση καταδικάστηκε στο Συνέδριο του Λάιμπαχ , το Μάιο του 1821, από την ιερά Συμμαχία. Ο Καποδίστριας αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ενεργό υπηρεσία και έφυγε για την Ελβετία, όπου ιδιώτευσε για μία πενταετία. Μετά από μία αλληλουχία γεγονότων και την αλλαγή πολιτικής της Ιεράς Συμμαχίας, η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας αποφάσισε να ονομάσει τον Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδας το 1827.
Λίγο μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ήρθε στην Ελλάδα, στην Αίγινα, και επί δύο χρόνια, μέχρι την υπογραφή του Πρωτόκολλου του Λονδίνου το 1830, ήταν κυβερνήτης χωρίς τη διεθνή αναγνώριση.
Η διακυβέρνηση του ήταν σύντομη και οι προσπάθειες του για τον εκσυγχρονισμό της χώρας ερχόταν σε σύγκρουση με τους προεστούς και τους γαιοκτήμονες. Τέλος στις 9 Οκτωβρίου 1831 δολοφονήθηκε από τους Γεώργιο και Κωσταντίνο Μαυρομιχάλη στο Ναύπλιο.
