Ελληνικά

ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΒΙΛΛΗ στα πλαίσια της δράσης ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ

‘Aσκηση στη Φιλοσοφία /// ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Θέμα : Mε τις λέξεις κλειδιά τις σχετικές με την αλληγορία του σπηλαίου να γράψετε ένα εκτενές κείμενο με θέμα: O σύγχρονος άνθρωπος και  ζωή του. Ποιο είναι το προφίλ του και ποια η στάση ζωής του;

Λεξεις κλειδιά: ψευδαίσθηση, φαντασίωση, πραγματικότητα, δεσμώτης, φόβος, σκιές, φαίνεσθαι, είναι.

 

Κείμενο του Νικόλα Σπυρόπουλου

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις και τις φαντασιώσεις. Συγκεκριμένα πιστεύει ότι προκειμένου να πετύχει τη χαρά και την απόλαυση της ζωής είναι αναγκαίο να κατέχει υλικά αγαθά (χρήματα, πολυτελή αυτοκίνητα...).'Οπως οι δεμένοι-φυλακισμένοι που ζούσαν σε ένα ψέμα, έτσι ζει και ο περισσότερος κόσμος στις μέρες μας.Βέβαια η πεποίθηση αυτή  είναι εν μέρει σωστή, διότι αν κάποιος δεν κατέχει έστω τα απαραίτητα αγαθά,πώς θα μπορέσει να ζήσει μια ευχάριστη ζωή; Aπό την άλλη  μεριά, για να ζήσει κανείς όμορφα δεν χρειάζεται να κατέχει ένα τεράστιο ποσοστό αγαθών.Ακόμα και με τα βασικά μπορεί να περάσει ευχάριστα.

    Υπάρχουν άτομα τα οποία για διάφορους λόγους, ψυχολογικούς, τεχνολογίας, πεποιθήσεις που μπορεί να έχουν, ζουν στον φόβο, σε έναν κόσμο φανταστικό, στο φαίνεσθαι. Δεν μπορούν να καταλάβουν και να δουν το είναι, την πραγματικότητα. Είναι φυλακισμένοι σε μια ψευδαίσθηση. Μόνο όταν τα βρουν με τον εαυτό τους και καταβάλλουν όλες τις δυνάμεις τους, θα μπορέσουν να σπάσουν τα δεσμά τους, να ελευθερωθούν και να αντικρίσουν την ομορφιά και τις αρετές της πραγματικότητας.

Για να πετύχει αυτό είναι ανάγκη να υπάρχει αλληλοβοήθεια. Όποιος είναι έξω από τη σπηλιά να προσπαθεί να βοηθήσει τους φυλακισμένους να ελευθερωθούν όσο και να αντιστέκονται.Ο κόσμος μπορεί να έχει προβλήματα και δυσκολίες, αλλά πάνω απ΄όλα έχει αρετές και ομορφιές που κανείς δεν θα βρει κάπου αλλού, σε καμιά ψευδαίσθηση ή φαντασίωση. Οι δυσκολίες κάνουν τους ανθρώπους δυνατώτερους, αποτελούν κίνητρο για να ωθήσουν τους ανθρώπους να ζουν.Όταν κάποιος καταπολεμά τα προβλήματα, μετά νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση και απολαμβάνει περισσότερο τη ζωή του.

 

Κείμενο της Εύας Ντελλάνι

  Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σε μια εξοντωτική πραγματικότητα, καθώς πάντα κυνηγάει και αποζητά κάτι άλλο σε εφήμερες σχέσεις, ανθρώπους στιγμές. Όμως ξεχνάει να ευχαριστιέται το παρόν και ό,τι έχει ήδη στην κατοχή του.

'Ετσι ο άνθρωπος ζει σε μια ψευδαίσθηση ότι συνέχεια πρέπει να θέλει κατι που εν μέρει δεν είναι κακό αρκεί βέβαια να συμβαίνει με μέτρο. Επιπλέον, κάτι που αποζητάεί είναι η ομορφια, το φαίνεσθαι, ξεχνώντας όμως να εμπλουτίσει την συμπεριφορά, τον χαρακτήρα του με καλά χαρακτηριστικά. Αλλά μια προπονείται σε γυμναστήρια μέχρι τα όρια της εξάντλησής του, για να αποκτήσει το τέλειο σώμα.

 'Ετσι, ζει  και προσπαθεί να αποκτήσει αντικείμενα που θα  καλύψουν τις ελλείψεις του με αποτέλεσμα ο σύγχρονος άνθρωπος να είναι δεσμώτης των φόβων του και των ανησυχιών του .Μερικοί βέβαια έχουν αποδεχτεί τους φόβους τους και έχουν ζητήσει βοήθεια από ειδικούς ψυχολόγους .Αλλοι όμωςπαραμένουν κρυμμένοι στις σκιές των πολυκατοικιών θεωρώντας τον φόβο ένα άχαρο συναίσθημα  που με την πάροδο του χρόνου θα απομακρυνθεί.

 

Κείμενο της Ιωάννας Τσιπλάκου

  Ο σύγχρονος άνθρωπος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες με βάση τη στάση ζωής του. Από τη μία οι επιφανειακοί που δίνουν βάση στην εξωτερική εμφάνιση, το φαίνεσθαι και τον υλικό κόσμο. Από την άλλη, οι πνευματώδεις που δίνουν βάση στη γνώση, την ουσία, το είναι του καθενός και τον πνευματικό κόσμο. Και οι δύο ζουν στην ίδια άχαρη και ταυτόχρονα εκπληκτική ποραγαματικότητα, απλά τη βλέπουν διαφορετικά.

Δυστυχώς πλέον ο χειρότερος εχθρός όλων είναι ο χρόνος που στοιχειώνει την κάθε μέρα με τον φόβο να μην τα προλάβουμε όλα ώστε να ξεχνάμε να απολαύσουμε τις ανεκτίμητες στιγμές που πράγματι αξίζουν.

Από τις λίγες χαρές που έχουμε είναι να κάνουμε όνειρα, να έχουμε φαντασιώσεις, να θέτουμε στόχους, προσδοκίες και να ζούμε μέσα σε ψευδαισθήσεις για να μην μας καταπνίξει η ατελείωτη καθημερινότητα και η κούραση.

Γινόμαστε δεσμώτες του ίδιου μας του εαυτού και παγιδευόμαστε από τις ίδιες μας τις σκέψεις,Πολλές φορές κυνηγάμε και μας κυνηγάνε οι σκιές μας και το τέλος δεν καταφέρνουμε τίποτα παρά να χάνουμε χρόνο που δεν μας περισσεύει.Καταλήγοντας έτσι όλοι να έχουμε αποξενωθεί στον δικό μας κόσμο, προσπαθώντας να κατορθώσουμε τα πάντα χωρίς να θυμόμαστε να ζούμε, απλά να υπάρχουμε.

Κείμενο της Ιωάννας Τζάτζο

Το προφίλ του σύγχρονου ατόμου οποιασδήποτε κοινωνίας παρουσιάζει πάρα πολλές ομοιότητες με την αντίστοιχη αλληγορία του σπηλαίου. Παλεύει με την προσωπική του πραγματικότητα, η οποία μπορεί να διαφέρει εντελώς από κάποιου άλλου ατόμου. Αντιμετωπίζει συνεχώς προβλήματα μέσα στην καθημερινότητά του, από τα οποία μαθαίνει νέα πράγματα αλλά και αποκτά καινούριες εμπειρίες, ευχάριστες ή δυσάρεστες.΄Ερχεται συχνά αντιμέτωπος  με το ψέμα και την αλήθεια, το είναι και το φαίνεσθαι. Και βρίσκεται σε αδιέξοδο, καθώς ούτε ο εαυτός του γνωρίζει αν παρουσιάζειτην αληθινή του εικόνα ή αν ψεύδεται και παρουσιάζει μια πλασματική εικόνα της προσωπικότητάς του.

Παρόλα αυτά, ο καθένας από εμάς ανεξάρτητα από τις καθημερινές δυσκολίες και προσωπικές αδυναμίες, θα πρέπει να διατηρεί την ψυχική του ευφορία. Να κατανοήσει δηλαδή τη δική του πραγματικότητα και να σπάσει τα δεσμά που τον κρατάνε πίσω από την αλήθεια του.

Κείμενο του Νίκου Παππά

Στη σύγχρονη εποχή πολλοί άνθρωποι ζουνε μέσα σε μια ψευδαίσθηση. Τα πρότυπα υλισμού και καταναλωτισμού που προωθούνται ασταμάτητα κάνουν τους ανθρώπους να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος, δηλαδή να εστιάζουν σε λάθος πράγματα. Αντί να επιδιώκουν την πνευματική και ψυχική ανάπτυξη, προσπαθούν καθημερινά , με κάθε τρόπο να φτάσουν σε μια οικονομική άνεση, έχοντας τη φαντασίωση ότι το χρήμα φέρνει την ευτυχία. Είναι άνθρωποι του φαίνεσθαι και όχι του είναι.Δεν τους νοιάζει να βοηθήσουν και να προσφέρουν στην κοινωνία και τον εαυτό τους, αλλά θέλουν απλά να προσέχουν την εξωτερική τους εμφάνιση για να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι ευτυχισμένοι. Γίνονται δεσμώτες σε μια εικονική πραγματικότητα, αφού αδυνατούν να δουν την ουσία των πραγμάτων, αλλά στέκονται μόνο σε επιφανειακά πράγματα, Νομίζουν ότι το χρήμα και οι επωνυμίες φέρνουν την ευτυχία.

Όμως αυτό είναι λάθος. Το χρήμα μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες προυποθέσεις και συνθήκες για μια καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή, αλλά αυτούσιο-από μόνο του-δεν είναι, δεν σημαίνει τίποτα. Εμείς οι άνθρωποι δώσαμε τόσο μεγάλη αξία σε κάτι τόσο ασήμαντο, εμείς οι ίδιοι τυφλώσαμε τους εαυτούς μας.Τα λεφτά είναι οι σκιές που βλέπουμε και εστιάζουμε σε αυτές, ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε τι προκαλεί πραγματικά αυτές τις σκιές. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι που αφοσιώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους στοχεύοντας στην οικονομική ευημερία, όταν πετύχουν τον σκοπό τους, δεν έχουν τι άλλο να κάνουν, χάνουν το νόημα και την ουσία και συχνά πέφτουν σε κατάθλιψη, αναζητώντας την επόμενη μεγάλη και ανούσια πρόκληση.

 Κείμενο της Ευαγγελίας Δούναβη

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει στο φαίνεσθαι της ζωής, αγνοώντας το αυθεντικό είναι.Περιβάλλεται από ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις, οι οποίες δεν αντιστοιχούν στην σημερινή πραγματικότητα.Ζει στη σκιά αυτών που του προβάλλονται και στον φόβο της αλλαγής.Είναι κλεισμένος στον εαυτό του, ανίκανος να βγει από τη ζώνη άνεσής του και να αντιμετωπίσει αυτό που τον κρατάει δεσμώτη.Ίσως επειδή ο ίδιος έχει θέσει τα όρια αυτά στον εαυτό του, νομίζοντας πως όλη του η χαρά και οι ελπίδες βρίσκονται στα κοινωνικά δίκτυα.΄Ετσι καταφεύγει στην ονειροπόληση για να ξεφύγει από την ψυχολογική καταπίεση που αισθάνεται. Αυτό τον βοηθάει να νιώσει καλύτερα, αλλά δεν τον βγάζει από τη θέση του.Δεν γίνεται κάποιος να φαντασιώνεται μόνο και να μην δρα για να πραγματοποιήσει αυτές τις επιδιώξεις.Όταν συμβαίνει αυτό, ο άνθρωπος κινδυνεύει.

Κείμενο της Βασιλικής Αναγνώστη

   Η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου διαφέρει ανάλογα με τις επιλογές του. Είναι συχνό το φαινόμενο κάποιος  να ζει μόνο για την εικόνα του, δηλαδή για το φαίνεσθαι αγνοώντας ποιος είναι πραγματικά. λίγοι όμως επιλέγουν στις μέρες μας να εστιάσουν στην πραγματικότητα και να μην κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. Είναι σημαντικό να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και να αποδεχτούμε τους φόβους, αλλά και τα ελαττώματά μας. Γινόμαστε δεσμώτες του εαυτού μας και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη σκλαβιά μας. Έτσι, μόνο εμείς μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ελευθερία μας.Είναι σημαντικό να εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας και τις ικανότητές μας, αφήνοντας πίσω μας τις ψευδαισθήσεις μας ώστε να εντοπίσουμε τι είναι αληθινό και τι μας βοηθά πραγματικά. Η φαντασίωση είναι κάτι πιυ δημιουργεί το μυαλό μας προκειμένου να ξεφύγει από το πραγματικό. Για να συμφιλιωθούμε με τους ίδιους μας τους εαυτούς, πρέπει πρώτα να διασχίσουμε τη φαντασίωση. Καταλήγουμε στο ότι είναι σημαντικό να ζούμε πραγματικά και όχι απλά να επιβιώνουμε.Ωστόσο, αν δεν αγαπήσουμε και δεν αποδεχτούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τη ζωή μας, κανείς δεν θα το κάνει.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΝΙΣΣΑ(15) /// ΜΕΛΙΝΑ ΜΟΥΡΟΥΤΣΟΥ

Μουρούτσου Μελίνα, Β2, 10/10/2023, Λογοτεχνία Β’ Λυκείου
    Η φόνισσα παρουσιάζεται ως μια γυναίκα εξαιρετικά σκληρή, μοχθηρή, πονηρή, χωρίς ευαισθησίες και συναισθηματισμούς. Η ζωή της, το περιβάλλον από το οποίο προήλθε, οι προσωπικές της εμπειρίες, καθώς και τα βιώματα της, ήταν στοιχεία που συνέβαλλαν και επηρέασαν δραστικά (και αρνητικά) στην τελική διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα της.
     Ως γυναίκα, έχει ζήσει όλη της τη ζωή  υπηρετώντας μέλη της οικογένειάς της (‘’…ποτέ δεν είχε κάμει τίποτε ειμή να υπηρετή τους άλλους’’)…Υπηρετούσε τους γονείς της από μικρή ηλικία (‘’Όταν ήτο παιδίσκι, υπηρέτει τους γονείς της), τον άντρα  της (‘…’σκλάβα του συζήγου της…’’), ο οποίος λόγω των ιδιαιτεροτήτων και ανικανοτήτων του ήταν σαν παιδί της (‘’…ως εκ της αδυναμίας εκείνου, ήτο συγχρόνως και κηδεμών αυτού…’’), τα ίδια της τα παιδιά (‘’…δούλα των τέκνων της…’’) και τώρα τα εγγόνια της (‘’…δουλεύτρια των εγγόνων της.’’). Έχει υποτιμηθεί αρκετά η αξία της και έχει αδικηθεί ως άνθρωπος, όταν οι γονείς της, έδωσαν μία ασήμαντη προίκα για να την παντρευτεί ο σύζυγός της, κρατώντας την περιουσία που είχαν, για τους ίδιους και τον γιό τους (‘’…της ΄δωσαν ασήμαντη προίκα, ενώ κράτησαν για τον εαυτό τους και τον γιό τους δύο νεόχτιστα σπίτια και τα καλύτερα κτήματα, καθώς και τα μετρητά τους…’’)...
       Όλα αυτά, είχαν ως  αποτέλεσμα η Φραγκογιαννού, να διακατέχεται από έντονο μισογυνισμό, βλέποντας τον εαυτό της σε  μικρά κορίτσια. Έτσι, καταφεύγει σε φόνο με σκοπό να «τα σώσει», χωρίς όμως να συλλογίζεται τα «θέλω» των κηδεμόνων τους. Μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίο απαρτίζεται από άρρωστα μέλη που χρειάζονται ειδική φροντίδα, οικονομική δυσχέρεια και τις γενικότερες δυσκολίες της καθημερινότητας, πραγματοποιεί τον πρώτο της φόνο, ο οποίος επέρχεται, ύστερα από πολλή σκέψη, πίεση, κούραση αλλά και ψυχολογική και σωματική κακουχία. Την εγκληματική αυτή πράξη μάλιστα, προσπαθεί να επιβεβαιώσει και μέσα από τη θρησκεία, καθώς θεωρούσε ότι έπραξε θεάρεστα (‘’Αναρωτιέμαι μήπως οι άνθρωποι θα έπρεπε να βοηθούν το έργο του θανάτου, αντί να προσπαθούν να τον αποτρέψουν, και μήπως αυτό θα ήταν πράξη θεάρεστη.’’) και κατέφυγε στο ερημοκλήσι του Αϊ Γιάννη για αγαλλίαση (‘’Αν έκαμα καλά, Αϊ Γιάννην μου, ναμου δώσεις σημείο σήμερα… να κάμω μια καλή πράξη, ένα ψυχικό, για να γαληνιάσ’ η ψυχή μου κι η καρδούλα μου.’’).
         Εκφράζει καθαρά μέσω των λογισμών-σκέψεών της, πως η ζωή μιας γυναίκας είναι υπερβολικά δύσκολη και επίπονη, βασισμένη πάντα στο τι έχει βιώσει η ίδια. Η φιλοσοφία της ήταν πως επικρατεί πληθώρα θηλέων (‘’… περί της μεγάλης πληθώρας των νεαρών κορασίων…’’) και μειονότητα αντρών (‘’… περί της σπάνεως…’’), οι οποίοι ή θα ξενιτεύονταν (‘’… περί του ξενιτευμού…’’), ή θα είχαν υψηλές προσδοκίες (‘’… των υπερμέτρων απαιτήσεων των γαμβρών…’’). Έτσι οι γυναίκες ή θα έμεναν αδέσμευτες και θα στιγματίζονταν από την κοινωνία, ή θα ζούσαν μία ζωή, όπως τη δική της. Θεωρούσε πως θα έπρεπε να καταργηθεί ο θεσμός του γάμου (‘’..το καλύτερον είναι να μη πανδρεύεται κανείς.’’) και τα μικρά κορίτσια να πέθαιναν (‘’…να μη σώσουν…’’), ώστε να μη ζούσαν και προχωρούσαν στη ζωή τους (‘’Να μην πάνε παραπάνω.’’).

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΝΙΣΣΑ (14) /// ΑΛΙΚΗ ΚΟΥΝΟΥΠΑ

 

Να αναλύσετε την ψυχολογία και την φιλοσοφία της φόνισσας 
   Η φόνισσα ηταν μια γυναίκα η οποία όλη της την ζωή εκανε υπομονή και είχε επιμονή.Ειχε μάθει πάντα να υπηρετεί την οικογένεια της και ποτε τον εαυτό της.Ακόμη και τώρα που έχει φτάσει στα 60 της χρόνια συνεχίζει να κάνει τα πάντα για τους άλλους,από παιδιά μεχρι και εγγόνια.
   Το γεγονός αυτό την έφτασε σε σημείο να μην έχει πλέον συναισθήματα και να μισεί το φύλλο που γεννήθηκε γι αυτό και θεωρεί πως δεν πρέπει να γεννιούνται κορίτσια. Η αίσθηση της αδικίας από τους κοντινούς της ανθρώπους την έκαναν σκληρή και κυνική, καθώς δεν έλαβε καθόλου υπόψιν τα συναισθήματα των γονιών και έπραξε όπως αυτή θεωρούσε σωστα δολοφονώντας την αθώα αυτή ψυχή,την εγγονή της. Ετσι πίστευε ότι θα λυτρωθεί, διότι δεν ήθελε να ζήσει παρόμοια ζωή με αυτήν που έζησεεκείνη.
     Αυτό την καθιστούσε αρκετά οπισθοδρομική αφού δεν σκεφτόταν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν με το πέρασμα των χρόνων.Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να την καταλάβουμε από τα τραύματα και την ταλαιπωρία που πέρασε, αλλά σε καμία πρερίπτωση δεν την δικαιολογούμε.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ (13) /// ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΛΑΝΙΚΑΣ

Χαρακτηρισμός  Φόνισσας
( Η Ψυχολογία και Φιλοσοφία της)
     Η Φόνισσα, γνωστή ως Φραγκογιαννού, παρουσιάζεται σαν ένα πολύπλοκο ψυχολογικό πρόσωπο.
Η αυτοκριτική είναι ένα κυρίαρχο ψυχολογικό χαρακτηριστικό της, καθώς έχει την αντίληψη ότι η ζωή της δεν ήταν δίκαιη.
    Το γεγονός ότι της παραχωρήθηκε μια ασήμαντη προίκα και  η αντιμετώπιση της φτώχειας έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας αρνητικής αυτοεικόνας.Ο μισογυνισμός αποτελεί ένα κεντρικό στοιχείο της φιλοσοφίας της. Η Φραγκογιαννού βλέπει τη θηλυκότητα ως βάρος και επιβάρυνση και αντιδρά αρνητικά σε θηλυκά παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των δικών της κοριτσιών,  θεωρώντας τα ως  περιορισμό της ζωής των γυναικών. Επιπλέον, η φόνισσα δείχνει έντονα απαισιοδοξία. Αδιαφορεί για τα συναισθήματα των γονιών  και πιστεύει ότι ο θάνατος των κοριτσιών  θα είναι ανακούφιση για αυτούς.
      Αυτό  αναδεικνύει την απουσία συναισθηματικής σύνδεσης με τους άλλους ανθρώπους.Τέλος, παρόλη τη σκληρότητα και την απάνθρωπη συμπεριφορά της, κρύβεται ένας εξαιρετικά πληγωμένος εσωτερικός κόσμος. Οι δυσκολίες και οι πίκρες που έζησε στη ζωή της την οδήγησαν σε αυτήν την διαμόρφωση. Παρόλα αυταά σε καμία περίπτωση, δεν αθοώνει, το γεγονός αυτό, τις πράξεις της.
Γιάννης Μπαλανίκας

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ (12) //ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΗ

    Ο συγγραφέας της Φόνισσας, εν προκειμένω ο Παπαδιαμάντης, προσπαθεί να παρουσιάσει τις ψυχικές διακυμάνσεις της ηρωίδας του για να μας δώσει να καταλάβουμετον λόγο-αιτία που την  οδήγησε στον πρώτο φόνο της και έπειτα και στους υπόλοιπους που θα είναι υπεύθυνοι για τα ψυχικά αποτελέσματα που θα έχει  αργότερα η Φραγκογιαννού.

    Η Φόνισσα ειναι ενα αξιολυπητο και ψυχολογικά βασανισμένο ατομο. Στον πρώτο της φόνο πίστευε πως εκτελούσε ένα θεάρεστο έργο, όμως αργότερα αποκτά τύψεις απ’την πράξη της αυτήν, και φοβάται εντέλει την θεία τιμωρία. Βέβαια αυτό έρχεται σε αντίφαση με τις ενέργειές της,  καθώς είχε πλήρη γνώση των πράξεων της. Επομένως η προσπάθειά της
να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των φόνων της με την θρησκεία έρχεται σε αντίθεση, άρα εύκολα θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και ως κατα συρροή δολοφόνο.

      Η Φιλοσοφία που θέλει να μας περάσει το κείμενο αυτό είναι οι πολλές μορφές που μπορεί να έχει το κακό. Η Φραγκογιανού ,για παράδειγμα, με τους φόνους της πιστεύει πως σώζει τις ζωές των μικρών κοριτσιών από κάποιες εξαναγκαστικές υποχρεώσειςκαι την εκμετάλευση μιας πατριαρχικής κοινωνίας. 'Αρα είναι δικαιολογημένη η
Φραγκογιαννού; Φυσικά και όχι!

      Είναι προφανές ότι πρέπει να τιμωρηθεί από την κοινωνία , και εδώ φάινεται και η φιλοσοφία του μυθιστορήματος σε κοινωνικό επίπεδο  όσον αφορά στο δίκαιο και στο άδικο , στην ισότητα των δυο φίλων και στη θέση της
γυναίκας στην κοινωνία.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ (11) /// ΑΡΗΣ ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ

ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΟΝΙΣΣΑΣ
   Η Φραγκογιαννού  είναι μια ηλικιωμένη χήρα,  που έζησε βασανισμένη ζωή σαν παιδί, ως σύζυγος, ως μήτηρ και ως γιαγιά, μαθημένη πάντα να υπηρετεί χωρίς αντιρρήσεις τους  ανθρώπους του περιβάλλοντός της.  Η πείρα τής  δίδαξε ότι η ζωή για μια γυναίκα είναι γεμάτη βάσανα και πίστευε ότι η γέννηση ενός κοριτσιού δεν φέρνει τίποτα άλλο παρά δυστυχία, όχι μόνο στο ίδιο το παιδί, αλλά και στην οικογένειά του, ιδίως εάν είναι φτωχή.
    Η Φραγκογιαννού ανήκει στις λεγόμενες «προψυχωτικές προσωπικότητες ή χαρακτήρες». Συγκεκριμένα συνδυάζει: στοιχεία παρανοϊκής
προσωπικότητας, όπως διάχυτη καχυποψία και αμφισβήτηση καθώς και εχθρικότητα. Στοιχεία σχιζοειδούς προσωπικότητας όπως συναισθηματική ψυχρότητα. Η φιλοσοφία της αντιπροσωπεύει μια εικόνα η οποία θύγει το θέμα του σεξισμού εκείνη την εποχή.Έχει την άποψη ότι αν δεν ανήκεις στο αντρικό φύλο, τότε δεν υπάρχει το νόημα της ζωής.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ (10) ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΣΗΣ

    Η Φραγκογιαννού έχει περάσει δύσκολα στην ζωή της υπηρετώντας πάντα τους άλλους. Υπάρχει μέσα της η αίσθηση της αδικίας.  Τον  χαρακτήρα της τον έχει επηρεάσει αρνητικά το γεγονός πως ακόμα και σε μεγάλη ηλικία συνεχίζει να  υπηρετεί την οικογένεια της. Μαζί με αυτό συμβάλει και η φτώχεια και η μίζερη διαβίωσή της. Έτσι η φόνισσα παρουσιάζεται ως μια γυναίκα χωρίς ευαισθησίες και ανούσιους  συναισθηματισμούς.Απίστευτα σκληρή και με μεγάλη υπομονή. Τέλος, κυριεύεται από έντονο μισογυνισμό και βλέπει απ΄όλα τα θηλυκά μόνο την δική της επίπονη πορεία, γι΄αυτό και οδηγείται στην διαπίστωση πως είναι προτιμότερο να μην γεννιούνται κορίτσια.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ (9) ΕΙΡΗΝΗ ΜΟΤΑΚΗ

Να αναλύσετε την ψυχολογία και την φιλοσοφία της φόνισσας
    Η ηρωίδα της νουβέλας είναι μια καταπιεσμένη γυναίκα που στην εποχή της η θέση των γυναικών ήταν υποβαθμισμένη. Έζησε σε μια κοινωνία όπου οι γυναίκες υπηρετούσαν τους άλλους από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους ως τον θάνατο τους.
     Αρχικά υπηρετούσε τους  γονείς της, έπειτα τον άβουλο άντρα της, μετά τα παιδιά της  και τέλος τα εγγόνια της. Από νωρίς ένιωσε την απόρριψη και την αδικία αφού οι ίδιοι οι γονείς της την ξεχώρισαν από τα  αδέλφια της και της έδωσαν μικρή προίκα με αποτέλεσμα να κάνουν όλη τη ζωή της δύσκολη, περιόρισαν την ελευθερία της και επηρέασαν την προσωπικότητά της.  Ο νους της θολώνει και αποτελεί μια διαταραγμένη προσωπικότητα.
    Η Χαδούλα κάθεται και ξαγρυπνά κοντά στο μικρό εγγόνι της και η κούραση και η ξαγρύπνια ημερών την κάνουν να σκέφτεται την άδικη ζωή που έζησε και να ξυπνήσει τη δολοφονική της διάθεση. Συνειδητοποιεί ότι σε όλη της τη ζωή υπηρετεί ανθρώπους χωρίς να έχει χαρεί ποτέ στη ζωή της. Καταβεβλημένη θεωρεί όλο και λιγότερο την επιβίωση του μικρού κοριτσιού. Οι πικρές αναμνήσεις της τις νύχτες ξαγρύπνιας την οδηγούν στον παραλογισμό. Η ηρωίδα παρόλο που αισθάνεται τύψεις, από την άλλη πιστεύει ότι έχει πράξει σωστά, γιατί απάλλαξε το μικρό από το βάσανό του. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι πηγαίνει στο ξωκκλήσι και ζητά σημάδι από τον Άγιο αν έπραξε σωστά.
      Η βεβαρυμένη διάθεση και η απογοήτευση της ηρωίδας μεγαλώνει βλέποντας το κοριτσάκι να είναι άρρωστο από τη μέρα που γεννήθηκε, την κόρη της που είναι ταλαιπωρημένη από τη γέννα αλλά και τον μεθυσμένο γαμπρό της που δε δίνει σημασία και νιώθει ότι και αυτό το παιδί όταν θα μεγαλώσει θα γνωρίσει  όλες τις πίκρες που περιμένουν μια γυναίκα, ενώ αρχίζει να σκέφτεται ότι μακάρι να μην είναι καλά το
μωρό και να πεθάνει για να γλιτώσουν από το άρρωστο παιδί.
        Αρχίζει δηλαδή η  ταλαιπωρία και η αναπόληση στο άσχημο και άδικο παρελθόν  και οδηγείται σε αρνητικές  σκέψεις που θα την φέρουν σε παραλογισμό, ο οποίος θα κορυφωθεί με το πνίξιμο του  παιδιού.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ 8 ///ΜΑΡΙΛΙΝΑ ΜΠΑΧΟ

Να αναλύσετε την ψυχολογία και την φιλοσοφία της φόνισσας με στοιχεία από το κείμενο
Της Μαριλίνας Μπάχο
   Σύμφωνα με το κείμενο η φιλοσοφία της Φραγκογιαννούς έγκειται στο ότι δεν σκοτώνει μικρά κορίτσια απλώς για να απαλλάξει τους γονείς τους από το φορτίο της προίκας, καθώς όπως πιστεύει η ίδια “ο άνθρωπος δεν συμφέρει να κάνει πολλά κορίτσια”, αλλά για να απαλλάξει τα ίδια από το βάρος της ύπαρξής τους. Kαι κυρίως, για να τα γλιτώσει από το δύσκολο μέλλον που τα περιμένει, καθώς οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για την φροντίδα της οικογένειάς τους, δηλαδή του άντρα τους και των παιδιών τους, ακόμα και όταν αυτά παντρευτούν και αποκτήσουν δική τους οικογένεια.
    Όλη αυτή η  καταπιεστική κατάσταση όμως που και η ίδια η Φραγκογιαννού έχει υποστεί “για να μεγαλώσει τα παιδιά της και να προικήσει τις κόρες της, όπως όλοι οι φτωχοί γονείς που έχουν θυγατέρες” την οδηγεί ύστερα από τον απολογισμό της ζωής της να παραλογίζεται.“Ο νους ψηλώνει”, πνίγει την άρρωστη εγγονή της νομίζοντας ότι κάνει καλή πράξη.
       Προσπαθώντας να κατανοήσουμε την ψυχολογία της φόνισσας διαπιστώνουμε ότι η Φραγκογιαννού είναι ταυτόχρονα θύτης και θύμα. Θύτης γιατί κάνει έγκλημα πνίγοντας  την εγγονή της αλλά και θύμα του κοινωνικού περιβάλλοντός της. Η οικογένειά της δεν της
πρόσφερε μόρφωση ούτε αξίες, την παντρεύουν με κάποιον που αποδεικνύεται ανίκανος
και άβουλος με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η ίδια να δουλέψει σκλήρα για την επιβίωση
όλων.
     Αισθάνεται την καταπίεση του φίλου της, όπου “οι γαμπροί απαιτούν υπέρμετρη προίκα για να παντρευτούν” και έτσι δεν συμφέρει κάποιον να κάνει κορίτσι. Ο βεβαρυμένος ψυχισμός της και η συνειδητοποίηση πως δεν μπορεί να αλλάξει την μοίρα των κοριτσιών την οδηγούν σε φόνους.