Η τελευταία προβολή του Ομίλου για φέτος έγινε την Τετάρτη 18/5. Πρόκειται για την ιταλική ταινία Τα παράπονα στο δήμαρχο / L' ora legale (2017), των Σ. Φικάρα και Β. Πικόνε, με μια χιουμοριστική προσέγγιση της μικροπολιτικής, που μοιάζει πολύ οικεία.

"Έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα στο νυν δήμαρχο, ένα διεφθαρμένο καταχραστή και τον δάσκαλο που υπόσχεται πως αν μπει στη δημαρχία θα φέρει την αλλαγή, οι κάτοικοι της μικρής σικελικής πόλης επιλέγουν το «σωστό» χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει στην επόμενη γωνία. Αντιμέτωποι με πρόστιμα και κυρίως με ένα σύστημα που δεν βρίσκεται εκεί για να υπηρετεί τις «παρανομίες» τους αλλά να τις τιμωρεί, θα οργανώσουν μέχρι και group therapy για να συνέλθουν από το κακό που τους βρήκε, σίγουροι πως πρόκειται για μια φάρσα που δεν θα διαρκέσει για πολύ.

Δυστυχώς, η φάρσα διαρκεί πολύ και δεν εννοεί κανείς μόνο τη διάθεση του νέου δημάρχου να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή σε αυτή την όχι και τόσο «φανταστική» πόλη. Η φάρσα θα διαρκέσει μέχρι και το τέλος μιας ταινίας που προσπαθεί πάρα πολύ να ανατρέψει τα ίδια κλισέ που αναπαράγει, να είναι τόσο πολύ αστεία που χάνει και σε αληθοφάνεια και σε πραγματικό χιούμορ και που αντιμετωπίζει το θέμα της ως ταυτόχρονα κάτι συνηθισμένο και κάτι ακραίο με αποτέλεσμα να δέχεσαι δραματουργίες και επιλογές που κανονικά θα προκαλούσαν ακούσιο γέλιο. ..."

Υπόθεση και κριτική της ταινίας από το flix.gr

Την Τετάρτη 11/5/2022 μαθητές και εκπαιδευτικοί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ομιλία του κ. Δημήτρη Σουρέλη για τους παλιούς κινηματογράφους των Ιωαννίνων και ιδιαίτερα για το κινηματοθέατρο “Παλλάδιο” που ανήκε στην οικογένειά του.

Η εικόνα και ζωή της πόλης στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η ψυχαγωγία των κατοίκων της, οι προπολεμικές κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και οι κινηματογράφοι που λειτούργησαν μετά τον πόλεμο, η ανοικοδόμηση και η λειτουργία του κινηματοθεάτρου “Παλλάδιο” από το 1955 έως το 1980, τα χρόνια της ακμής και η παρακμή του σινεμά είναι τα θέματα που αναπτύχθηκαν. Ακολούθησε μια ζωντανή και ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους μαθητές, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για τη διανομή των ταινιών στους κινηματογράφους, τον τρόπο με τον οποίο γινόταν η προβολή των ταινιών, τα μηχανήματα προβολής, την αρχιτεκτονική της κινηματογραφικής αίθουσας, τα οικονομικά της χρυσής εποχής του σινεμά, το είδος των ταινιών που προτιμούσε το κοινό και τις αιτίες που οδήγησαν τον κινηματογράφο σε μαρασμό.

Για το θέμα αξίζει να συμβουλευτείτε και τα ακόλουθα άρθρα:

• Γιάννη Γρατσανίτη (Ηπειρωτικός Αγών), "Οι χειμερινοί κινηματογράφοι των Ιωαννίνων και η ιστορία τους",
• Θωμά Νούσια (ιστότοπος Στα γεγονότα), "Κινηματοθέατρο Παλλάδιο".

Με το Κάν' το όπως ο Μπέκαμ (2002) της Βρετανο-Ινδής Gurinder Chadha τα μέλη του Ομίλου αποχαιρέτησαν το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα. Πρόκειται για μια κλασική εφηβική ταινία που θέτει θέματα όπως η ετερότητα, η πολυπολιτισμικότητα, οι διακρίσεις μεταξύ των φύλων και η ενίσχυση της αυτογνωσίας και της αυτοπεποίθησης.

Η Τζες, μια Βρετανο-Ινδή έφηβη, προσπαθεί να διεκδικήσει το όνειρό της να παίξει ποδόσφαιρο σε μια γυναικεία ομάδα παρά τα στερεότυπα με τα οποία τη μεγαλώνει η παραδοσιακή ινδική οικογένειά της. Στην πορεία συνδέεται φιλικά με τη συμπαίκτριά της Τζουλς και κάνει δεσμό με τον ωραίο προπονητή της, κερδίζοντας ταυτόχρονα συμμάχους στον αγώνα της να συμβιβάσει τις φιλοδοξίες της με τις συντηρητικές οικογενειακές παραδόσεις.

Ο τίτλος της ταινίας

Ο πρωτότυπος τίτλος, Bend it like Beckham, αναφέρεται σε μία χαρακτηριστική τεχνική του Βρετανού ποδοσφαιριστή Ντέιβιντ Μπέκαμ κατά την εκτέλεση φάουλ. Η κίνησή του περιγράφεται ως bending και δηλώνει έναν ιδιαίτερο τρόπο χτυπήματος με τον οποίο πετυχαίνει να δώσει στην μπάλα κεκλιμένη τροχιά και τόσα φάλτσα, που τελικά καταλήγει σε διαφορετική γωνία παρακάμπτοντας τους αντίπαλους παίκτες και παραπλανώντας τον τερματοφύλακα. Ο ίδιος ο Μπέκαμ δέχτηκε ευχαρίστως τη χρήση του ονόματός του στην ταινία, για να στηρίξει το γυναικείο ποδόσφαιρο. Πάντως, οι συντελεστές εναλλακτικά είχαν σκεφτεί τον τίτλο "Bend it like Mia" για την Αμερική, όπου η Mia Hamm - το είδωλο της Τζουλς - έκανε μεγάλη καριέρα στο άθλημα με την εθνική ομάδα.

Ο αυθεντικός τίτλος πάντως, σύμφωνα με τη σκηνοθέτρια, είναι πολυδιάστατος. Η ηρωίδα, που φοράει τη φανέλα με το νούμερο 7 όπως ο Μπέκαμ, μιμείται το ίνδαλμά της τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στη ζωή. Και στη ζωή, όπως λέει η Chadha, πρέπει ο καθένας να εστιάζει στον στόχο του, αλλά αν δεν είναι δυνατό να τον πετύχει απευθείας, πρέπει να ελίσσεται και να παρακάμπτει κάποιες φορές τους κανόνες (όπως η ηρωίδα παρα-κάμπτει τις αντιστάσεις της οικογένειάς της).

Η ταινία σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοβιογραφική και όλες οι σκηνές είναι γυρισμένες από τους ηθοποιούς (χωρίς αντικαταστάτες). Οι δύο πρωταγωνίστριες πέρασαν 20 εβδομάδες σκληρής προπόνησης στο ποδόσφαιρο, ενώ οι υπόλοιπες "παίκτριες" ήταν όλες αθλήτριες σε γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες του Λονδίνου. Επίσης, στο καστ συμπεριλαμβάνονται και πολλά μέλη της οικογένειας της Chadha, αλλά και η ίδια, σε ρόλους Ινδών που ζουν στη Μεγάλη Βρετανία.

Και παρόλο που η ιστορία γράφτηκε από μία Βρετανο-Ινδή, με ηρωίδα και πρωταγωνίστρια Βρετανο-Ινδή, στην πραγματικότητα μιλάει για όλους τους "παρίες", αυτούς που πρέπει να παλέψουν για να τα καταφέρουν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και τις προσδοκίες των άλλων γι' αυτούς (όπως για παράδειγμα και στην ταινία Billy Eliot, γεννημένος χορευτής).

Σήμερα στον Όμιλο έγινε η προβολή της ταινίας "Η Απουσία" (2021) των παλιών μας μαθητών Θοδωρή Δημήτρη και Νίκου Γράψα, παρουσία του πρώτου από τους δύο. Τα μέλη του Ομίλου είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με έναν έφηβο σεναριογράφο και σκηνοθέτη και να διατυπώσουν τον προβληματισμό και τις απορίες τους τόσο σχετικά με την ταινία όσο και με το έργο του δημιουργού. Η μεταξύ τους αλληλεπίδραση υπήρξε γόνιμη και αποκαλυπτική και για τις δύο πλευρές, καθώς τα παιδιά είχαν ιδιαίτερη περιέργεια για το σκεπτικό πίσω από την ταινία αλλά ταυτόχρονα κατέθεσαν και τις δικές τους πρωτότυπες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η ταινία.

Ο Νίκος, ένας προβληματισμένος έφηβος, έρχεται αντιμέτωπος με μία πολύπλοκη κατάσταση που απαιτεί ώριμο χειρισμό. Ωστόσο, αδυνατεί να βρει λύσεις, καταφεύγοντας σε καταστρεπτικές διεξόδους. Αυτή η αστάθεια του ψυχικού του κόσμου έχει ως αποτέλεσμα ο πρωταγωνιστής να διακυβεύει τις σχέσεις με τα κοντινά του άτομα.                   

(Υπόθεση από το official site της ταινίας)

Πρωτότυπη μουσική για την ταινία, σε σύνθεση και εκτέλεση Νίκου Γράψα.

Στο τέλος της ενδιαφέρουσας αυτής συνάντησης έγινε σύντομη αναφορά και στη νέα ταινία του Θοδωρή Δημήτρη, The Art of Storytelling, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο διαδίκτυο.

Η επίσκεψη του παλιού μας μαθητή ήταν μια ευχάριστη και συγκινητική εμπειρία και έδωσε ιδιαίτερη ζωντάνια στον Όμιλό μας. Ευχαριστούμε πολύ, Θοδωρή!

Την Τετάρτη 23.3 έγινε στον Όμιλο Κινηματογράφου η προβολή της ταινίας Οικογένεια Μπελιέ (2014), του Éric Lartigau.

To trailer της ταινίας

H 16χρονη Πόλα δεν είναι μια συνηθισμένη έφηβη. Καθώς οι γονείς αλλά και ο αδελφός της είναι κωφάλαλοι, καθημερινά πέρα από τις σχολικές της υποχρεώσεις πρέπει να κάνει και τη διερμηνέα για να τους βοηθήσει στη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρισης. Όταν όμως γράφεται στη χορωδία του σχολείου και ανακαλύπτει ότι έχει ιδιαίτερο ταλέντο, παίρνει την απόφαση να λάβει μέρος στον μουσικό διαγωνισμό "Radio France". Και αυτό τα ανατρέπει όλα...

Για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου ο Όμιλος Κινηματογράφου παρακολουθεί και σχολιάζει την ταινία Good Bye Lenin! (2003), του Wolfgang Becker.

Ανατολικό Βερολίνο 1990. Ο Άλεξ προσπαθεί να αποκρύψει την πτώση σου τείχους του Βερολίνου από τη μητέρα του, που μόλις έχει συνέλθει από ένα πολύ σοβαρό κώμα, καθώς εκείνη υπήρξε ένθερμη υποστηρίκτρια του κομμουνιστικού καθεστώτος και μία τέτοια συγκίνηση θα μπορούσε να τη σκοτώσει. Αναγκάζεται έτσι να "αναβιώσει" ως ένα βαθμό στο μικρό δωμάτιο της μητέρας του τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR), κάνοντας μια απελπισμένη προσπάθεια να εντοπίσει ακόμη και τα πιο μικρά απομεινάρια της. Στην ουσία όμως κρατάει τη μητέρα του κλεισμένη σε μια προστατευτική γυάλα ενός ιδανικού κόσμου που δεν υπήρξε ποτέ.

Πρόκειται για μία δραματική ταινία, με έντονο το κωμικό στοιχείο, που παρουσιάζει μια νοσταλγική προσπάθεια αναβίωσης της Ανατολικής Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου - για τη νοσταλγία της ζωής στην DDR έχει καθιερωθεί ο όρος Ostalgie, από τις λέξεις Ost (=Ανατολή) και Nostalgie. Στην κατεύθυνση αυτή καθοριστικό ρόλο παίζει η υποβλητική μουσική επένδυση του Γάλλου συνθέτη και πιανίστα Yann Tiersen. Παράλληλα όμως ο σκηνοθέτης δεν παραλείπει να τονίσει τα τρωτά του παρελθόντος, όπως προκύπτουν μέσα από τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Πληροφορίες για το Τείχος του Βερολίνου

• Tείχος Βερολίνου, χρονογραμμή
• Η κατασκευή του τείχους (2'20'') Euronews
• Η πτώση του τείχους (6'10'') History 101
• Η πτώση του τείχους, άρθρο Europeana

Το τρέιλερ της ταινίας

Το πρώτο μέρος της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας Το πράσινο βιβλίο (2018), του Peter Farrelly, προβλήθηκε στους μαθητές του Ομίλου μας την Τετάρτη 26/1/2022. Το δεύτερο μέρος και ο σχολιασμός της ταινίας θα ακολουθήσουν αύριο, Τετάρτη 2/2.

Το 1962 ο τζαμαϊκανικής καταγωγής Αφροαμερικανός πιανίστας της τζαζ Don Shirley αποφασίζει να κάνει μία περιοδεία στον αμερικανικό Νότο της εποχής των νόμων του Jim Crow και προσλαμβάνει ως οδηγό και σωματοφύλακά του τον Ιταλοαμερικανό Tony "Lip" Vallelonga, έναν άνεργο πορτιέρη νυχτερινού κέντρου στη Νέα Υόρκη. Ο Τόνι, κυρίως για οικονομικούς λόγους και με παρότρυνση της γυναίκας του δέχεται τη δουλειά, παρότι διακατέχεται από κάποια προκατάληψη απέναντι στους μαύρους. Παρά το χάσμα που χωρίζει αρχικά τους δύο άντρες ως προς το μορφωτικό επίπεδο και τη βιοθεωρία, μέσα από αλλεπάλληλες περιπέτειες αναπτύσσεται στο τέλος μία αμοιβαία εκτίμηση και φιλία μεταξύ τους.

Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό που δίνει στον Τόνι ένας από τους συνεργάτες του Don Shirley πριν από την αναχώρησή τους. Πρόκειται για το "Πράσινο βιβλίο του νέγρου αυτοκινητιστή", γνωστό και ως Green-Book του μαύρου ταχυδρόμου Victor H. Green, το οποίο κυκλοφορούσε από το 1936 ως το 1967 στην Αμερική των φυλετικών διακρίσεων και περιείχε πληροφορίες για τις τουριστικές επιχειρήσεις (ξενοδοχεία, εστιατόρια, κλαμπ, κομμωτήρια κ.ά.) που δέχονταν αφροαμερικανούς πελάτες.

Οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι υπαρκτά πρόσωπα. Το σενάριο βασίστηκε στα γράμματα που έγραφε ο Τόνι στη γυναίκα του κατά τη διάρκεια της περιοδείας και στις αναμνήσεις του γιου του Nick. Οι συγγενείς του βιρτουόζου πιανίστα Donald Shirley αμφισβητούν ορισμένα στοιχεία της ταινίας, όπως την αποξένωση του μουσικού από την αφροαμερικανική κοινότητα και την απομάκρυνσή του από την οικογένειά του, ωστόσο είναι γεγονός ότι κατά τη δεκαετία του '60 έκανε αυτή την περιοδεία στον βαθύ Νότο, η οποία όμως κράτησε ενάμιση χρόνο. Από την άλλη ο Tony Lip τα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε σε ηθοποιό και περιστασιακό συγγραφέα, που ενσάρκωσε μικρούς ρόλους μαφιόζων σε πολλές ταινίες. Ο γιος του δηλώνει πως το ταξίδι αυτό στον Νότο "άνοιξε τα μάτια" του πατέρα του και άλλαξε για πάντα την αντιμετώπισή του απέναντι στους ανθρώπους. Πέθανε το 2013, όπως και ο Don Shirley.

• Διαδραστικός χάρτης με τη διαδρομή των Don Shirley και Tony "Lip"
• Δημιουργική γραφή με θέμα τη φράση του ήρωα: "Εγώ είμαι πιο μαύρος από σένα"

Εγώ είμαι πιο μαύρος από εσένα.

Εγώ μένω σε φτωχή συνοικία.

Εγώ ζω στο δρόμο.

Εγώ έπρεπε να δουλεύω από μικρός.

Εγώ περνάω το χρόνο μου σε εγκαταλελειμμένα γήπεδα.

Εγώ είμαι σίγουρα πιο μαύρος από εσένα.

Ρ.Γ. - Ι.Κ.

Με τη φράση "Είμαι πιο μαύρος από σένα" ο Τόνι εννοούσε ότι στη ζωή του έχει περάσει πολύ περισσότερες δυσκολίες από τον Ντον Σίρλεϊ και ζει πολύ φτωχικά . Επίσης, εννοεί ότι ζει την ίδια ζωή κάθε μέρα σε αντίθεση με τον Σίρλεϊ.

Δ.Ν.