Συνοπτικά   Προφίλ      Χώρα     Άνθρωποι    Ζώα και φυτά     Οικονομία      Ιστορία και πολιτική      Φαγητά        Παιδιά και σχολείο    Χαρακτηριστικά

Πιστεύεται ότι το Βέλγιο πήρε το όνομά του από τις φυλές Belgae που ζούσαν στο βόρειο τμήμα της τότε Γαλατίας γύρω στον τρίτο αιώνα π.Χ. H καταγωγή αυτών των φυλών είναι άγνωστοι. Υπήρξαν τεράστιες συζητήσεις μεταξύ μελετητών, ιστορικών και ερευνητών σχετικά με το αν οι Belgaes ήταν πραγματικά κέλτες, γερμανοί ή μικτές φυλές. Είναι ενδιαφέρον ότι ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι και οι ίδιοι οι Belgaes δεν ήταν σίγουροι σε ποια ομάδα ανήκαν. Όταν ο Ιούλιος Καίσαρας κατέκτησε τα εδάφη τους, παρατήρησε ότι η γλώσσα και οι παραδόσεις τους ήταν αρκετά διαφορετικές από εκείνες των άλλων φυλών στη Γαλατία. Ο Καίσαρας αντιμετώπισε ισχυρή αντίσταση και του πήρε τέσσερα χρόνια μέχρι να κατακτήσει τελικά τις φυλές των Belgae το 53 π.Χ. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής εποχής, οι Belgaes δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το γεγονός ότι τα εδάφη τους αποτελούσαν μέρος της αυτοκρατορίας και εξεγέρθηκαν. Ο ηγέτης τους Ambiorix ήταν επικεφαλής της εξέγερσης, αλλά τελικά ηττήθηκε. Η περιοχή του σημερινού Βελγίου αποτέλεσε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως επαρχία της Belgica.

Ωστόσο, τον 5ο αιώνα μ.Χ. η ρωμαϊκή κυριαρχία κατέρρευσε και οι Φράγκοι κατέλαβαν το Βέλγιο. Η πρώτη τους πρωτεύουσα ήταν το Τουρνάι. Τον 9ο αιώνα, οι Φράγκοι κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης. Όμως και η αυτοκρατορία τους διαλύθηκε.

Μετά τη διαίρεση της Φραγκικής Αυτοκρατορίας το 843, η κομητεία της Φλάνδρας , η οποία βρίσκεται δυτικά του Σέλντε, έγινε μέρος του δυτικοφρανκικού βασιλείου. Η Γαλλία αναπτύχθηκε αργότερα από αυτό το βασίλειο. Το υπόλοιπο (περίπου το σημερινό Βέλγιο) έγινε μέρος της Ανατολικής Φραγκικής Αυτοκρατορίας, η οποία αργότερα έγινε η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στη συνέχεια, τον 11ο αιώνα η Φλάνδρα (περίπου το σημερινό Βέλγιο) αναδύθηκε ως ένα ισχυρό ημιανεξάρτητο βασίλειο. Έγινε επίσης ευημερούσα. Τον 12ο και 13ο αιώνα, η βιομηχανία μαλλιού στο Βέλγιο γνώρισε μεγάλη άνθηση. (Τα υφάσματα κατασκευάζονταν χρησιμοποιώντας μαλλί που εισάγονταν από την Αγγλία). Το εμπόριο διεξαγόταν επίσης με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Ιταλία. Οι φλαμανδικές (βελγικές) πόλεις, όπως η Μπριζ, η Γάνδη και η Ιπέρ, άκμασαν.

Ωστόσο, οι πλούσιες και ισχυρές πόλεις του Βελγίου ήρθαν σε σύγκρουση με τους βασιλείς της Γαλλίας. Οι κόμητες του Βελγίου ήταν υποτελείς του Γάλλου βασιλιά και αυτός βρισκόταν συχνά σε πόλεμο με την Αγγλία. Ωστόσο, το Βέλγιο βασιζόταν στο αγγλικό μαλλί και οι έμποροι δεν ήταν πρόθυμοι να συνταχθούν με τους Γάλλους εναντίον των Άγγλων. Επιπλέον, ο Γάλλος βασιλιάς ήλπιζε να ενσωματώσει το Βέλγιο στο βασίλειό του.

Τα πράγματα κορυφώθηκαν το 1302 όταν οι τεχνίτες της Μπριζ αρνήθηκαν να πληρώσουν έναν νέο φόρο. Ο Γάλλος βασιλιάς έστειλε στρατιώτες για να φρουρήσουν την πόλη. Ωστόσο, ο Pieter De Coninck, ένας υφαντής, και ο Jan Breydel, ένας χασάπης, ηγήθηκαν μιας εξέγερσης στις 18 Μαΐου 1302. Σκότωσαν όποιον δεν μπορούσε να προφέρει τις φλαμανδικές λέξεις schild end vriend. Η εξέγερση στη Μπριζ εξαπλώθηκε στο υπόλοιπο Βέλγιο και ένας γαλλικός στρατός στάλθηκε για να τη συντρίψει.

Ωστόσο, Βέλγοι αγρότες και τεχνίτες συνέτριψαν τους Γάλλους στη "μάχη των χρυσών σπιρουνιών" στις 11 Ιουλίου 1

302. (Οι Βέλγοι μεταμφίεσαν έναν βάλτο με θάμνους και οι Γάλλοι ιππότες έπεσαν στην παγίδα). Στη συνέχεια, οι Βέλγοι συγκέντρωσαν 600 χρυσά σπιρούνια. Μετά τη μάχη, η Γαλλία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Φλάνδρας.

 

Τον 14ο αιώνα, μια περιοχή της σημερινής Γαλλίας που ονομαζόταν Βουργουνδία ήταν ένα ισχυρό βασίλειο. Το 1377 ο δούκας της Βουργουνδίας παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Φλάνδρας, κληρονόμο του κόμη της Φλάνδρας. Μετά τον θάνατο του κόμη το 1385 η Φλάνδρα έγινε μέρος της επικράτειας της Βουργουνδίας. Υπό τη Βουργουνδία, το εμπόριο συνέχισε να ανθεί. Ήταν επίσης μια μεγάλη εποχή επιτευγμάτων στην τέχνη με διάσημους καλλιτέχνες όπως ο Γιαν Βαν Άικ (1390-1441) και ο Χανς Μέμλινγκ (1440-1494). Επιπλέον, το 1425 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο του Λέουβεν.

Στη συνέχεια, το 1477 η Μαρία, κληρονόμος του δούκα της Βουργουνδίας παντρεύτηκε τον Μαξιμιλιανό της Αυστρίας. Έτσι, το Βέλγιο περιήλθε υπό αυστριακή κυριαρχία. Ο εγγονός του Μαξιμιλιανού Κάρολος Α΄ έγινε ηγεμόνας της Ισπανίας καθώς και της Αυστρίας και του Βελγίου. Ωστόσο, το 1566 το τεράστιο αυτό βασίλειο διαιρέθηκε. Ο γιος του Καρόλου, ο Φίλιππος, έγινε βασιλιάς της Ισπανίας και του Βελγίου. Έτσι, το Βέλγιο τέθηκε υπό ισπανική κυριαρχία.

Εν τω μεταξύ, τον 16ο αιώνα, ολόκληρη η Ευρώπη συγκλονίστηκε από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι στο Βέλγιο παρέμειναν καθολικοί. Στη συνέχεια, στα τέλη του 17ου αιώνα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις πολέμησαν για το Βέλγιο. Το 1714, στο τέλος του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής, το Βέλγιο δόθηκε στην Αυστρία.

Ωστόσο, το 1794 ο γαλλικός στρατός κατέλαβε το Βέλγιο. Το 1795 το Βέλγιο προσαρτήθηκε από τη Γαλλία. Οι Γάλλοι επαναστάτες εισήγαγαν μια σειρά από μεταρρυθμίσεις, αλλά το 1797 εισήγαγαν επίσης τη στράτευση. Το αποτέλεσμα ήταν μια εξέγερση το 1798, αλλά οι Γάλλοι τη συνέτριψαν και παρέμειναν στον έλεγχο.

Στις αρχέςτου 19ου αιώνα το Βέλγιο άρχισε να εκβιομηχανίζεται. Η εξόρυξη άνθρακα άνθισε. Το ίδιο και η κλωστοϋφαντουργία και οι βιομηχανίες μετάλλων. Ωστόσο, το 1815 ο Ναπολέων ηττήθηκε στο Βατερλώ. Στη συνέχεια, οι μεγάλες δυνάμεις επανασχεδίασαν τον χάρτη της Ευρώπης. Το Βέλγιο και η Ολλανδία ενώθηκαν ως μία χώρα.

 

Ωστόσο, η ένωση δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει, καθώς το Βέλγιο και η Ολλανδία ήταν πολύ διαφορετικές οικονομικά και

πολιτισμικά. Στις 25 Αυγούστου 1830 ξέσπασε εξέγερση και σε μια διάσκεψη τον Ιανουάριο του 1831, οι μεγάλες δυνάμεις συμφώνησαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Βελγίου.

Σύγχρονο Βέλγιο

Στις 21 Ιουλίου 1831 ο Λεοπόλδος του Σαξ-Κόμπουργκ έγινε βασιλιάς του Βελγίου και βασίλεψε μέχρι το 1865. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το Βέλγιο συνέχισε να εκβιομηχανίζεται, αλλά υπήρχε αυξανόμενη ένταση μεταξύ δύο γλωσσικών ομάδων, των Φλαμανδών και των Βαλλόνων.

Ο Λεοπόλδος Β' βασίλεψε από το 1865 έως το 1909. Ήλπιζε να κάνει το Βέλγιο πιο ισχυρό και το 1885 πήρε τον έλεγχο μιας περιοχής που ονομαζόταν Βελγικό Κονγκό. Ωστόσο, οι Αφρικανοί αντιμετωπίζονταν με τρομακτική σκληρότητα και το 1908 η βελγική κυβέρνηση αφαίρεσε από τον Λεοπόλδο τον έλεγχό του. Πέθανε το 1909, αλλά το Βέλγιο κυβέρνησε το Κονγκό μέχρι το 1960.

Το Βέλγιο υπέφερε πολύ κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το 1914 το Βέλγιο ήταν ουδέτερο, αλλά οι Γερμανοί εισέβαλαν ούτως ή άλλως. Οι Βέλγοι αντιστάθηκαν γενναία, αλλά σχεδόν ολόκληρη η χώρα τους κατακλύστηκε και οι Γερμανοί τους φέρθηκαν βάναυσα. Το 1940 το Βέλγιο ήταν και πάλι ουδέτερο, αλλά και πάλι οι Γερμανοί εισέβαλαν. Ωστόσο, οι σύμμαχοι απελευθέρωσαν τις Βρυξέλλες στις 3 Σεπτεμβρίου 1944. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο, το Βέλγιο έμεινε κατεστραμμένο.

Ωστόσο, το Βέλγιο ανέκαμψε σύντομα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το 1957 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ. Οι Βρυξέλλες είναι σήμερα η έδρα της ΕΕ. Επιπλέον, το Βέλγιο εντάχθηκε στο ευρώ το 1999. Στα τέλη του 20ού αιώνα το Βέλγιο έγινε μια εύπορη κοινωνία. Η τηλεόραση ξεκίνησε στο Βέλγιο το 1953.

Σήμερα το Βέλγιο είναι μια ευημερούσα χώρα. Το 2019 η Sophie Wilmes έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Βελγίου. Το 2020 ο πληθυσμός του Βελγίου ήταν 11,5 εκατομμύρια.

Πολιτική στο Βέλγιο σήμερα

Το Βέλγιο μπορεί να έχει βασιλιά, αλλά έχει ελάχιστα να πει. Αλλά ο βασιλιάς επιτρέπεται να φαίνεται ωραίος και φιλικός. Και το κάνει, όπως στη φωτογραφία.

Το Βέλγιο έχει κοινοβούλιο, δηλαδή την εκπροσώπηση του λαού. Το κοινοβούλιο αποφασίζει επίσης για τη σύνθεση της κυβέρνησης.
Οι συγκρούσεις του Βελγίου στο κοινοβούλιο

Ωστόσο, οι συγκρούσεις της χώρας αντικατοπτρίζονται και στο κοινοβούλιο, καθώς υπάρχουν πολλά διαφορετικά κόμματα που όλα εκπροσωπούν τα δικά τους συμφέροντα. Έχουμε επίσης πολλά κόμματα και σε ορισμένα ομόσπονδα κρατίδια οι άνθρωποι αναζητούν πάντα την ανεξαρτησία και την εκπροσώπηση των δικών τους συμφερόντων.

Στο Βέλγιο, ωστόσο, αυτό είναι πολύ πιο ακραίο. Εδώ, οι διάφορες γλωσσικές ομάδες και ομάδες συμφερόντων μάχονται μεταξύ τους στο κοινοβούλιο. Πρόκειται για το χρήμα, αλλά και για την εξουσία.

250 ημέρες χωρίς κυβέρνηση

Το Βέλγιο είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου δεν υπάρχουν ομοσπονδιακά κόμματα, δηλαδή κόμματα που εκπροσωπούν ολόκληρη τη χώρα. Οι τρεις βελγικές περιφέρειες έχουν όλες τα δικά τους κοινοβούλια, τα οποία με τη σειρά τους διορίζουν τις δικές τους κυβερνήσεις. Συνήθως χρειάζεται αρκετός χρόνος μέχρι να σχηματιστεί μια νέα κυβέρνηση στο Βέλγιο. Το 2011, για παράδειγμα, το Βέλγιο έμεινε χωρίς κυβέρνηση για περισσότερες από 250 ημέρες, επειδή δεν κατέστη δυνατή η επίτευξη συμφωνίας.

Επιπλέον, υπάρχουν οι διαφορετικές γλωσσικές κοινότητες, οπότε γίνεται διάκριση όχι μόνο μεταξύ του νότου και του βορρά, αλλά και ανάλογα με τις διαφορετικές γλώσσες που ομιλούνται. Υπάρχει επίσης ένας περαιτέρω διαχωρισμός σε διαφορετικές επαρχίες. Αν έχετε κάποιο πρόβλημα στο Βέλγιο, πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά ποιον θέλετε να αντιμετωπίσετε. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Για παράδειγμα, ένας κάτοικος των Βρυξελλών ή ένας Βαλόνος δεν μπορεί να ψηφίσει ένα φλαμανδικό κόμμα.
Δύσκολος σχηματισμός κυβέρνησης στο Βέλγιο

Ακόμη και μετά τις εκλογές στα τέλη Μαΐου 2019, δεν κατέστη δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση. Τα δύο ισχυρότερα κόμματα δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε συμφωνία και να αρχίσουν να συνεργάζονται. Ο πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ παρέμεινε αρχικά στην εξουσία σε υπηρεσιακή βάση χωρίς να έχει πλειοψηφία που να έχει επιβεβαιωθεί από το Κοινοβούλιο. Καθώς ο Michel εξελέγη πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ, το αξίωμά του ανέλαβε η Sophie Wilmès. Μόνο υπό την πίεση της κρίσης που προκάλεσε ο κοροναϊός από τον Μάρτιο του 2020, η Sophie Wilmès έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, γεγονός που την καθιστά την πρώτη γυναίκα που κατέχει αυτή τη θέση.

Επτά κόμματα έχουν πλέον συμφωνήσει σε έναν νέο κυβερνητικό συνασπισμό. Ο νέος πρωθυπουργός είναι ο Φλαμανδός φιλελεύθερος Alexander De Croo, ο οποίος αντικαθιστά την πρωθυπουργό Sophie Wilmès, η οποία ηγήθηκε της κυβέρνησης μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2020. Για άλλη μια φορά, χρειάστηκε πολύς χρόνος για να σχηματιστεί κυβέρνηση στο Βέλγιο, δικαιώνοντας έτσι τη φήμη του ότι είναι ακυβέρνητο.