Στις μέρες μας, όταν αναφέρεσαι στα σχολεία του σήμερα γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερα συναρπαστικό. Οι φαντασιώσεις από τις αμερικάνικες ταινίες ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Πολιτικοί, εκπαιδευτικοί, γονείς και πολλοί άλλοι, βλέπουν την κατάσταση της εκπαιδευτικής μας καθημερινότητας, εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις, "εκσυγχρονίζουν" το εκπαιδευτικό σύστημα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν, αλλά η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις προσδοκίες του Υπουργείου Παιδείας και του καθενός μας. Με λίγα λόγια, έχουμε κολλήσει στο παγιωμένο παρελθόν. Το όνειρο ενός υπερσύγχρονου σχολείου με ένα διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας που δεν θα περιλάμβανε απλώς την ανάθεση εργασιών στους μαθητές παραμένει και θα παραμένει για καιρό ακόμη ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Τα σημερινά σχολεία δεν είναι εξοπλισμένα με τεχνολογία και εργαστήρια, πράγμα που οδηγεί στην θεωρητική εκπαίδευση των μαθητών και όχι στην πρακτική, μετατρέποντας τους μαθητές σε τρελά πράσινα παπαγαλάκια. Δηλαδή η έλλειψη τεχνολογικών μέσων αποτελεί κύριο παράγοντα στην αδιαφορία των μαθητών κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ο Κώστας ψάχνει να βρει την κολλημένη τσίχλα, η Μαρία πετάει χαρτάκια, ο Ηλίας πέφτει από την καρέκλα λόγω σφοδρής υπνηλίας και πάει λέγοντας. Και ως γνωστόν, οι σημερινοί έφηβοι είναι κολλημένοι στα κινητά τους, πράγμα που συνεπάγεται ότι ο εκσυγχρονισμός θα αποδειχτεί αποτελεσματικός και "φιλικός" αφού η εκπαίδευση θα σχετίζεται και με τον κόσμο των εφήβων.