Κατηγορία: O ξένος έως τις μέρες μας

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 1:                                                                                                                                                                                     A  Στο απόσπασμα του Λόγου του Ισοκράτη, το οποίο γράφτηκε για τους Πλαταιούς το 374 π.Χ. εξαιτίας της μετανάστευσής τους προς τους συμμάχους τους, τους Αθηναίους, λόγω της επίθεσης των Θηβαίων στην πόλη τους βλέπουμε όλα τα δεινά που προέρχονται από την προσφυγιά. Καταρχάς, το πρώτο δεινό που είναι γραμμένο σε αυτό το απόσπασμα είναι η απώλεια όλων των σημαντικών, όπως είναι για παράδειγμα τα χρήματα, η γη,  η ίδια τους η πατρίδα, αλλά ακόμα και τα πιο βασικά υλικά αγαθά της καθημερινότητάς τους για την επιβίωση. Έπειτα γράφει για το ότι θα ήταν από εδώ και στο εξής ζητιάνοι κάτι που έχει πάρα πολλά μειονεκτήματα, αφού δεν θα ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον και είναι σίγουρο πως θα υποφέρουν όπου κι αν στραφούν. Στη συνέχεια αναφέρει πως όταν βρούνε  δυστυχισμένους ανθρώπους θα πονούν ψυχολογικά περισσότερο, αφού αναγκάζονται εκτός των δικών τους κακών να συμμετέχουν και στων άλλων τις θλίψεις, ενώ όταν έρθουν σε επαφή με ευτυχισμένους, θα υποφέρουν ακόμη πιο πολύ, όχι βέβαια γιατί μοιράζονται τα αγαθά των άλλων, αλλά γιατί κοντά στις ευτυχίες των ευτυχισμένων αισθάνονται
βαθύτατα τις τωρινές συμφορές και τις παλιές τους χαρές. Μετά από όλα αυτά τονίζει πόσο χαμηλή είναι η ψυχολογική τους κατάσταση, διότι όχι μόνο βλέπουνε τους γονείς τους να περνούν δυστυχισμένα γηρατειά, αλλά και τα παιδιά τους να
γίνονται δούλοι εξ αιτίας μικροδανείων ή να καταλήγουν υπηρέτες κάποιου κι άλλες φορές πάλι να αγωνίζονται για το καθημερινό τους ψωμί με όποιον τρόπο μπορούν, δηλαδή με πράξεις που δεν ταιριάζουνε ούτε στα έργα των προγόνων τους, ούτε στην ηλικία τους, ούτε στην ατομική τους υπερηφάνεια. Τέλος το πιο σπαραχτικό απ' όλα τα προηγούμενα μας λέει ότι είναι να βλέπει κανείς να
χωρίζονται όχι μόνο πολίτες από συμπολίτες, αλλά και γυναίκες απ' τους άνδρες τους, κορίτσια απ' τις μητέρες τους, παιδιά μικρής ηλικίας από τους γονείς τους και γενικά όλοι οι συγγενικοί δεσμοί να διαλύονται, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι, έτσι ώστε να αποτρέψεις αυτήν την φρικτή και δυσβάστακτη κατάσταση, και ταυτόχρονα να γνωρίζει πολύ καλά πως αφού ο κοινός βίος χάθηκε, έκανε τους πάντες μονάχα στον εαυτό του να στηρίζει τις ελπίδες του.

Ε Παρατηρώντας την εικόνα που υπάρχει στο πρώτο φυλλάδιο πιστεύω κατά την δική μου προσωπική γνώμη πως μια φράση, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει σχόλιο και υπομνηματισμό του περιεχομένου της είναι το δίστιχο του δημοτικού τραγουδιού Εκλογαί του 1925, στο οποίο αναφέρονται η ξενιτειά, η ορφανιά, η πίκρα και η αγάπη, λέγοντας στο τέλος πως από αυτά τα τέσσερα βαρύτερο είναι η ξενιτειά.  

Στο κείμενο « Ο Χρίστος χτυπάει την πόρτα» ο συγγραφέας  Ραουλ Φωλερο παρουσιάζει την στάση του κόσμου όταν ο Χριστός χτυπάει την πόρτα. Σύμφωνα με το κείμενο ο Χρίστος εμφανίζεται με διαφορετικές ιδιότητες κάθε φορά στους ανθρώπους για να δει την αντίδραση τους. για παράδειγμα σαν πωλητής ανεμιστήρων ή σαν έναν άστεγο που ζητιανεύει στους δρόμους της Νέας Υόρκης  . οι άνθρωποι όμως όταν αυτός ζητήσει κάτι κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους και κάνεις δεν τον βοηθάει .

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αν συναντήσουν κάποιον που έχει ανάγκη θα το βοηθήσουν . Η εποχή που ζούμε όμως μας κάνει να είμαστε ποιο επιφυλακτικοί απέναντί στους αγνώστους . Οι λόγοι είναι ότι η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί , οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν αλλάξει και υπάρχει ιδιοτέλεια και καχυποψία . Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας μα έχει οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση και ψηφιακή επικοινωνία με αποτέλεσμα την αποδόμηση των κοινωνικών αξίων όπως φιλιά και προσωπικές ανθρώπινες σχέσεις . Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι έχουν έμφυτη την γενναιοδωρία και την αλληλεγγύη όμως οι σύγχρονες συνθήκες μας ανάγκασαν να μην ενεργούμε για το κοινό καλό. Είμαι όμως αισιόδοξος για το μέλλον γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν το καλό παράδειγμα συμπεριφορά και αξίων και μπορούν να εμπνεύσουν την νέα γενιά .

Στο δημοτικό τραγούδι, παρουσιάζονται 4 συμφορές. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η πιο δύσκολη, σκληρή, είναι η ξενιτιά.

Οι κυρίες στην εικόνα, νιώθουν υποχρεωμένες να βοηθήσουν την "ξένη" φροντίζοντας το παιδί τους. Μπαίνουν στην θέση της, και σκέφτονται πόσο δύσκολο είναι γι'αυτή, να βρίσκεται σε μία ξένη χώρα με το μωρό παιδί της, χωρίς καμία βοήθεια, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Ακόμα, είναι γυναίκες με παιδία, και μπορούν να νιώσουν την ξένη, και να μπουν στην θέση της, και έτσι προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να βοηθήσουν την κοπέλα. Δεν τις νοιάζει το ότι είναι ξένη, δεν βλέπουν από πού έρχεται κτλ, απλά ότι δυσκολεύεται.

Οι γριές γυναίκες φαίνεται να βοηθούν την νέα μητέρα γιατί πιθανότατα καταλαβαίνουν  την δυσκολία  που έχει στο μεγάλωμα των παιδιών  τις αφού είναι μία πρόσφυγας . Ακόμα οι  γιαγιάδες στην εικόνα μπορεί να γνωρίζουν ιστορίες των γονιών  τους και να καταλαβαίνουν το πόσο δύσκολο είναι να είσαι μητέρα πρόσφυγας .