Αγαπημένα μου παιδιά, αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες,
Στο προηγούμενο σημείωμά μου είχα εκφράσει την ευχή ότι σύντομα θα βρεθούμε πάλι όλοι μαζί στις αίθουσες, τους διαδρόμους και τον αύλιο χώρο του σχολείου μας.
Όπως ήδη ανακοινώθηκε από τις αρμόδιες Αρχές τα σχολεία παραμένουν κλειστά μέχρι τις 10 Απριλίου, οπότε καθώς εκεί ξεκινούν οι γνωστές μας διακοπές του Πάσχα, πρακτικά θα παραμείνουν κλειστά μέχρι τις 27 Απριλίου. Ταυτόχρονα, θα ισχύει και η άρση κυκλοφορίας στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Υποθέτω ότι πολλές οικογένειες είχαν κάθε χρόνο την ευκαιρία να γιορτάσουν το Πάσχα με συγγενείς και φίλους, με παππούδες και γιαγιάδες, είτε εδώ στον Πειραιά, είτε στους τόπους καταγωγής εκτός Πειραιά. Δυστυχώς φέτος, όσοι συνήθιζαν να ταξιδεύουν εκτός Πειραιά δεν θα μπορέσουν να το κάνουν και ακόμη πιο λυπηρό είναι ότι για λόγους πρόληψης μετάδοσης του κορωνοϊού, δεν θα μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε με παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς και φίλους.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες και στη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί ο εγκλεισμός και ο περιορισμός στα σπίτια μας, θα απευθυνθώ σήμερα περισσότερο σε εσάς τους αγαπητούς γονείς και κηδεμόνες και λιγότερο στα αγαπημένα μας παιδιά που είναι οι μαθητές και μαθήτριες του σχολείου μας.
Θα σας μιλήσω από την καρδιά μου, περισσότερο ως μητέρα ενός εφήβου και λιγότερο ως επαγγελματίας ψυχολόγος. Καμία επίσημη Αρχή δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα απονομής τίτλων τιμής! Παίρνω όμως εγώ, ίσως αυθαίρετα, το δικαίωμα να απονείμω τον τίτλο τιμής ‘ηρωικής συμπεριφοράς’ σε εσάς τις μανάδες, τους πατεράδες και τους κηδεμόνες των μαθητών και μαθητριών μας, που δίνουν ιδιαίτερα νοήματα στην καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι εμείς που απαρτίζουμε το σύνολο του εκπαιδευτικού, του ειδικού εκπαιδευτικού και ειδικού βοηθητικού προσωπικού του ΕΕΕΕΚ Πειραιά.
Οι ρόλοι της μητέρας, του πατέρα και του κηδεμόνα ενός παιδιού ανέκαθεν ήταν και στην εποχή μας συνεχίζουν να είναι, με ιδιαίτερη ένταση, απαιτητικοί και δύσκολοι. Εσείς, οι γονείς και κηδεμόνες των δικών μας μαθητών και μαθητριών, παιδιών με ειδικές ανάγκες, επιτελείτε σε καθημερινή βάση ένα τιτάνιο έργο, μεγαλώνοντας το δικό σας παιδί που απαιτεί αυξημένη προσοχή, αυξημένη φροντίδα και αυξημένα ποσά αγάπης.
Όταν διάλεξα την ημέρα του διορισμού μου στο ελληνικό Δημόσιο να ενταχθώ στη δομή της ειδικής αγωγής είχα έναν συγκεκριμένο λόγο. Ήμουν ήδη μητέρα και εργαζόμουν ως ελεύθερη επαγγελματίας προσφέροντας τις υπηρεσίες μου ως ψυχολόγος στο ευρύ κοινό. Γνώρισα άτομα και οικογένειες που χρειάστηκαν τις υπηρεσίες μου ως ψυχολόγου. Ανάμεσά τους γνώρισα και γονείς, μαμάδες και μπαμπάδες και κηδεμόνες παιδιών με ειδικές ανάγκες. Ως μητέρα και εργαζόμενη είχα τις δικές μου δυσκολίες, μεγαλώνοντας ένα παιδί. Όταν όμως άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να συνειδητοποιώ τις τεράστιες απαιτήσεις που συνοδεύουν τον γονεϊκό ρόλο ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, πριν δέκα χρόνια, αποφάσισα να ενταχθώ στη δομή της ειδικής αγωγής για να συμπαρασταθώ σε γονείς και κηδεμόνες, αγκαλιάζοντας με αγάπη τα παιδιά τους, που είναι και δικά μου παιδιά ως ψυχολόγου του σχολείου.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, αλλά ειλικρινά σας θεωρώ σύγχρονες ηρωίδες και σύγχρονους ήρωες, που χρειάζονται ένα χειροκρότημα σε κανονικές συνθήκες και δύο χειροκροτήματα στις συνθήκες που σήμερα βιώνουμε στο σχολείο μας, στην πατρίδα μας και σε όλη τη γη!
Αυτές τις μέρες που συνεχίζουμε να είμαστε όλοι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» στα σπίτια μας αντιμέτωποι ως οικογένειες και ως έθνη με έναν επικίνδυνο, φονικό και αόρατο εχθρό, χρειάζεται πολλαπλάσια υπομονή και ψυχραιμία μαζί με το κλασσικό αίσθημα όλων των ανθρώπων, που είναι ιδιαίτερα έντονο σε εμάς, ως έναν πλούσιο σε συναισθήματα λαό, δηλαδή, την ελπίδα.
Ευελπιστούμε σύντομα να τελειώσει η περιπέτεια με τη βοήθεια του Θεού και της Επιστήμης. Σήμερα, πριν κλείσω, θα σας δώσω δύο πρακτικές συμβουλές ως ψυχολόγος: Πρώτον, η καθεμιά και ο καθένας σας ως γονείς και κηδεμόνες γνωρίζετε καλύτερα από εμάς, τα πράγματα που κάνουν το παιδί σας να χαίρεται και εκείνα που το κάνουν να λυπάται. Συνιστώ, μέσα στη δική σας καθημερινότητα και παρά το δικό σας κατανοήσιμο αυξημένο στρες, να βρείτε τους δικούς σας τρόπους που θα αυξήσουν το αίσθημα χαράς και θα μειώσουν το αίσθημα λύπης και απογοήτευσης του παιδιού σας. Όσοι έχετε το κομπιούτερ ή το λάπτοπ που απαιτούνται για πρόσβαση στο μπλογκ και τον τοίχο του ΕΕΕΕΚ Πειραιά, να το κάνετε μαζί με το παιδί σας, να ξαναγίνετε δηλαδή, αυτές τις μέρες συμμαθητές ή συμμαθήτριές του. Δεύτερον, θα υπογραμμίσω το γεγονός ότι σε όλους μας μικρούς και μεγάλους, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές, μας γοητεύουν τα παραμύθια και οι ιστορίες. Αυτές τις μέρες, ζητήστε από το παιδί σας να θυμηθεί και να σας περιγράψει μια ευχάριστη μέρα που είχε τη φετινή σχολική χρονιά, όπως και μια δυσάρεστη. Αφού σας αφηγηθεί την ευχάριστη και δυσάρεστη εμπειρία του, συζητήστε με το παιδί σας και αναλύστε στο επίπεδό του τους λόγους που έκαναν τη μέρα ευχάριστη ή δυσάρεστη. Στο τέλος κάθε τέτοιας συζήτησης, μοιραστείτε με το παιδί σας την ελπίδα, ότι μετά τις διακοπές του Πάσχα, όταν αποφασιστεί να ανοίξουν τα σχολεία, να φροντίσουν με βάση τη συζήτησή σας να μάθoυν πως να έχουν περισσότερες ευχάριστες και λιγότερες δυσάρεστες σχολικές μέρες στο ΕΕΕΕΚ Πειραιά. Αυτό θα κάνουμε και εμείς ως προσωπικό όταν λειτουργήσει ξανά το σχολείο μας.
Στο μεταξύ, θα είναι καλοδεχούμενη οποιαδήποτε ερώτηση θέλετε για συγκεκριμένο ψυχολογικό πρόβλημα, στέλνοντάς μου γραπτό μήνυμα στο e-me.
Όπως πάντα με αγάπη,
Δρ. Νατάσσα Πιπεροπούλου
