Ερωτήσεις θεωρίας

1. Να βρείτε τα δομικά στοιχεία της «χ» παραγράφου ή (εναλλακτική διατύπωση)

Να βρείτε τη δομή της «χ» παραγράφου.

Απάντηση: Βρίσκουμε στην παράγραφο που μας ζητείται τη θεματική περίοδο, τις

λεπτομέρειες και την κατακλείδα. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχει κατακλείδα.

 

 

2. Με ποιο τρόπο έχει αναπτυχθεί η «χ» παράγραφος; Απάντηση:

• Οφείλουμε πρώτα να γνωρίζουμε τη σχετική θεωρία. Οι τρόποι με τους οποίους αναπτύσσεται μια παράγραφος είναι: α) ορισμός, β) διαίρεση, γ) σύγκριση – αντίθεση, δ) αιτιολόγηση, ε) αίτια – αποτελέσματα, στ) αναλογία, ζ) παραδείγματα, η) συνδυασμός μεθόδων) (Έκφραση – Έκθεση Γ΄ Λυκείου, σελ. 267-270). Σε κάθε περίπτωση ο μαθητής οφείλει να δικαιολογήσει την απάντησή του. Σε αρκετές περιπτώσεις, επίσης, έχουμε περισσότερους από έναν τρόπους ανάπτυξης. Στις περιπτώσεις αυτές και στο τέλος της απάντησής του ο μαθητής πρέπει να αναφέρει ότι η παράγραφος αναπτύσσεται με συνδυασμό μεθόδων, αφού προηγουμένως τις έχει επισημάνει. Για να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η παράγραφος, πρέπει να γνωρίζουμε όλους τους παραπάνω τρόπους.

Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η!

• α) αν η παράγραφος αναπτύσσεται με ορισμό, πρέπει να εντοπίσουμε:
  • την οριστέα έννοια (την έννοια, δηλαδή, που πρέπει να οριστεί),
  • το γένος (δηλαδή την ένταξη της έννοιας σε μια ευρύτερη έννοια και μάλιστα στο πλησιέστερο εννοιολογικό σύνολο στο οποίο αυτή ανήκει),
  • την ειδοποιό διαφορά (δηλαδή το γνώρισμα ή τα γνωρίσματα/ ιδιότητες που κάνουν την έννοια να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες έννοιες που ανήκουν στο ίδιο γένος).

Π.χ. Όταν μιλούμε για δημοκρατία, εννοούμε το πολίτευμα στο οποίο η εξουσία απορρέει και ασκείται από το λαό. Πρόκειται, δηλαδή, για εκείνο το σύστημα πολιτικής οργάνωσης στο οποίο ο λαός συμμετέχει, μέσω αιρετών αντιπροσώπων, στη λήψη των αποφάσεων που καθορίζουν τη ζωή του….

Η παράγραφος αυτή, όπως φαίνεται και από τη θεματική της περίοδο, έχει αναπτυχθεί με ορισμό: Οριστέα έννοια= Δημοκρατία, Γένος= το πολίτευμα, Ειδοποιός διαφορά= την εξουσία ασκεί ο λαός.

(βλ. σχετικά και: Έκφραση- Έκθεση, Γενικού Λυκείου, Τεύχος Β΄, σελ. 226- 230)

και..

• β) αν η παράγραφος αναπτύσσεται με διαίρεση, πρέπει να εντοπίσουμε:
• τη διαιρετέα έννοια, δηλαδή την έννοια που πρέπει να διαιρεθεί. Συνήθως

 

αναφέρεται στη θεματική περίοδο μαζί με τα είδη στα οποία διαιρείται.

• τα μέλη (ή είδη) της διαίρεσης, δηλαδή το αποτέλεσμα της διαίρεσης.
• τη διαιρετική βάση, δηλαδή το κριτήριο με βάση το οποίο γίνεται η διαίρεση. Π.χ. Η   εκπαίδευση   χωρίζεται          σε                        τρεις   βαθμίδες.   Την                                Πρωτοβάθμια,       τη Δευτεροβάθμια και την Ανώτερη ή Ανώτατη…

Η παράγραφος αυτή έχει αναπτυχθεί με διαίρεση: Διαιρετέα έννοια = η εκπαίδευση, μέλη (ή είδη) της διαίρεσης = Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια, Ανώτερη ή Ανώτατη και Διαιρετική βάση = βαθμίδες.

(βλ. σχετικά και: Έκφραση- Έκθεση, Γενικού Λυκείου, Τεύχος Β΄, σελ. 231-236)

 

 

3. Να αναπτύξετε σε μία παράγραφο χ έως ψ λέξεων το περιεχόμενο του αποσπάσματος που ακολουθεί:«…»

Απάντηση: Η παράγραφος που θα δημιουργήσει ο μαθητής πρέπει να διαθέτει όλες τις αρετές της παραγράφου, δηλαδή:

Ένα σαφή σκοπό.

Επαρκή ανάπτυξη (δύο- τρεις ιδέες που θα αναλύονται επαρκώς με τρεις ή και περισσότερες σχολιαστικές περιόδους).

Δομή (θεματική περίοδο, λεπτομέρειες/σχόλια, κατακλείδα)

Ενότητα ιδεών. Αλληλουχία νοημάτων. Συνοχή.

Γενικές οδηγίες: Μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες από το κείμενο που μας δίνεται, αναδιατυπώνοντας τα λόγια και κάνοντας νοηματικές προεκτάσεις. Σε ό,τι αφορά τη θεματική περίοδο μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δική μας. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε ως αφετηρία το απόσπασμα του κειμένου που μας δίνεται να αναλύσουμε (σε αυτήν την περίπτωση δεν λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των λέξεων του αποσπάσματος). Μάλιστα είναι δυνατόν να ζητηθεί από την ίδια την ερώτηση- δραστηριότητα να χρησιμοποιήσουμε ως αφετηρία το απόσπασμα του κειμένου που μας δίνεται.

 

ΤΥΠΟΙ ΠΑΡΑΓΡΑΦΩΝ

1. Παράγραφος με συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν από τους τρόπους ανάπτυξης παραγράφου που γνωρίζουμε (ορισμός, διαίρεση, παραδείγματα, κλπ.). Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα μέσα συνοχής, π.χ. αν αναπτύξουμε την παράγραφο με αιτιολόγηση, θα χρησιμοποιήσουμε τις διαρθρωτικές λέξεις γιατί, επειδή, αφού κλπ., αν αναπτύξουμε την παράγραφο με παραδείγματα, θα χρησιμοποιήσουμε τις διαρθρωτικές λέξεις για παράδειγμα, λόγου χάρη κλπ.., αν χρησιμοποιήσουμε στην παράγραφο τη μέθοδο της σύγκρισης- αντίθεσης, θα πρέπει να αναπτύξουμε και τις δύο αντίθετες θέσεις/ απόψεις/έννοιες κάνοντας χρήση των κατάλληλων διαρθρωτικών λέξεων στο σημείο της μετάβασης από τη μία θέση/άποψη/έννοια στην άλλη, π.χ. αντιθέτως, αντίθετα, από την άλλη πλευρά, κλπ..
2. Παράγραφος με σχολιασμό του νοήματος του αποσπάσματος. Οφείλουμε πρώτα να κατανοήσουμε καλά το νόημα του αποσπάσματος, να αντλήσουμε σχετικές ιδέες

 

από το κείμενο, να καταγράψουμε τις βασικές μας ιδέες και, τέλος, να οργανώσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα τις αναπτύξουμε.

3. Παράγραφος με ανασκευή επιχειρηματολογίας. Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε καλά το περιεχόμενο του επιχειρήματος και να εντοπίσουμε τα στοιχεία που το στηρίζουν. Στη συνέχεια σκεφτόμαστε και καταγράφουμε τα δικά μας επιχειρήματα που αντικρούουν το επιχείρημα.
4. Παράγραφος με εφαρμογή συλλογισμού (παραγωγικού, επαγωγικού). Στην περίπτωση του παραγωγικού συλλογισμού, η κύρια ιδέα πρέπει να δηλωθεί στην πρώτη περίοδο της παραγράφου, ενώ στην περίπτωση του επαγωγικού συλλογισμού η κύρια ιδέα (γενική ιδέα) πρέπει να δηλωθεί στην τελευταία περίοδο της παραγράφου.

 

 

 

 

 

 

4. Πώς εξασφαλίζεται η συνοχή της παραγράφου;

Απάντηση: Ανιχνεύουμε την εξωτερική- μορφική σύνδεση των προτάσεων, των περιόδων, των παραγράφων εντοπίζοντας:

• τις διαρθρωτικές λέξεις – φράσεις (βλ. Έκφραση – Έκθεση, Τεύχος Β΄, σελ. 248),
• τις αντωνυμίες (π.χ. αυτός, εκείνος, άλλος, ο οποίος, που αναφέρονται σε όρους προηγούμενων προτάσεων, περιόδων ή παραγράφων),
• τις επαναλήψεις (επαναλαμβάνονται αυτούσιες λέξεις ή φράσεις προηγούμενης πρότασης, περιόδου ή παραγράφου),
• τις συνώνυμες λέξεις (χρήση λέξεων που έχουν νοηματική συγγένεια ή συνάφεια)
• τις ερωτήσεις (με τις οποίες συνδέονται συνήθως παράγραφοι ή ενότητες του κειμένου).

 

 

 

5. Να εξετάσετε τη συνεκτικότητα της παραγράφου.

Απάντηση: Η συνεκτικότητα αφορά την εσωτερική σύνδεση. Συγκεκριμένα τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται νοηματικά οι ιδέες μεταξύ τους. Επομένως, για να απαντήσουμε στην ερώτηση, διερευνούμε τη νοηματική σχέση των ιδεών της παραγράφου. Αν διαπιστώσουμε ότι συνδέονται στενά, τότε υποστηρίζουμε πως η παράγραφος παρουσιάζει μεγάλη συνεκτικότητα, ενώ σε αντίθετη περίπτωση, μικρή ή ανύπαρκτη.

 

 

6. Πώς συνδέονται οι παράγραφοι “x” και “ψ”;

Απαντούμε διττά: ελέγχουμε τη μορφική σύνδεση ( συνοχή, βλ. ερώτηση 4) και τη νοηματική (συνεκτικότητα, βλ. ερώτηση 5).

 

 

 

7. Πως συνδέονται οι παράγραφοι του κειμένου;

Απάντηση: Ελέγχουμε με ποιες διαρθρωτικές λέξεις (βλέπε Έκφραση – Έκθεση Β΄ Λυκείου, σελ. 248), φράσεις συνδέονται η 2η με την 1η παράγραφο, η 3η με την 2η... (καθεμία με την αμέσως προηγούμενη) και τι αυτές δηλώνουν. Ακόμη, αν κάθε παράγραφος συνδέεται με την προηγούμενη εκτός από διαρθρωτικές λέξεις, με επανάληψη λέξης ή φράσης, με αντωνυμία, με συνώνυμη λέξη, με ερώτηση ή

νοηματικά.

 

 

8. Με ποια νοηματική σχέση συνδέονται οι παράγραφοι του κειμένου;

Απάντηση: Για να ελέγξουμε τη νοηματική σχέση των παραγράφων πρέπει να ελέγξουμε τη νοηματική σύνδεση των παραγράφων, δηλαδή τη συνεκτικότητα, την εσωτερική σύνδεση, την αλληλουχία των ιδεών των παραγράφων. Η νοηματική σύνδεση μεταξύ των παραγράφων δηλώνεται με τις σχέσεις:  αιτιολόγησης, αίτιου – αποτελέσματος, αντίθεσης, χρονικής σχέσης, επεξήγησης...

 

 

9. Ποια νοηματική σχέση συνδέει τις παραγράφους “x” και “ψ”;

Απάντηση: (βλέπε και προηγούμενη απάντηση) Πρόκειται για τη συνεκτικότητα. Προσέχουμε το νόημα της μιας και της άλλης παραγράφου και γράφουμε τη σχέση που έχουν, π.χ. πρόβλημα – λύση, αίτιο – αποτέλεσμα, σχέση αντίθεσης κλπ..

 

 

 

10. Να ανιχνεύσετε τη συνεκτικότητα μεταξύ των παραγράφων “x” και “ψ”.

(βλέπε προηγούμενη απάντηση).

 

 

11. Τι δηλώνουν οι διαρθρωτικές λέξεις «χ» και «ψ»;

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στην ερώτηση πρέπει προηγουμένως να γνωρίζουμε τι σημαίνει η φράση – όρος «διαρθρωτικές λέξεις» (=συνδετικές λέξεις), ποιες είναι οι διαρθρωτικές λέξεις και τι δηλώνουν αυτές [βλέπε Έκφραση – Έκθεση Β΄ Λυκείου, σελ. 248]. Σημείωση: Υπάρχουν κι άλλες διαρθρωτικές λέξεις/φράσεις, πέραν των αναφερομένων στη σελίδα 248 του βιβλίου της Έκφρασης Έκθεσης Β΄ Λυκείου, όπως π.χ. εκείνες που δηλώνουν προσθήκη, (επίσης, ακόμη, επιπρόσθετα, συμπληρωματικά, επιπλέον, εκτός απ' αυτά, έπειτα, παράλληλα, αξίζει ακόμη να σημειώσουμε, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε, δεν πρέπει να λησμονούμε ακόμη, ας σημειωθεί ακόμη ότι, αν σε αυτά προσθέσουμε, κλπ.. Απαντούμε στην ερώτηση γράφοντας τι δηλώνουν οι συγκεκριμένες διαρθρωτικές λέξεις που μας δόθηκαν.

 

 

 

12. Με ποιες διαρθρωτικές λέξεις συνδέονται οι περίοδοι λόγου στη «χ» παράγραφο και τι δηλώνουν;

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στην ερώτηση, πρέπει προηγουμένως να γνωρίζουμε τι σημαίνει η φράση – ο όρος «διαρθρωτικές λέξεις» (=συνδετικές λέξεις), ποιες είναι οι διαρθρωτικές λέξεις και τι δηλώνουν αυτές (βλέπε Έκφραση – Έκθεση Β΄ Λυκείου, σελ. 248). Απαντούμε στην ερώτηση εντοπίζοντας τις συγκεκριμένες διαρθρωτικές λέξεις, οι οποίες συνδέουν τις περιόδους της παραγράφου. Συνήθως βρίσκονται στις αρχικές λέξεις ή φράσεις των περιόδων, αρχής γενομένης φυσικά από τη δεύτερη περίοδο: προσέχω, δηλαδή, με ποια διαρθρωτική λέξη/ποιες διαρθρωτικές λέξεις συνδέεται η δεύτερη περίοδος με την πρώτη, η τρίτη με τη δεύτερη, η τέταρτη με την τρίτη, κοκ.

 

 

 

13. Να σχολιάσετε τη γλώσσα του κειμένου.

Απάντηση: Εξετάζουμε:

α) αν είναι κυριολεκτική ή μεταφορική, ποιητική β) τη σαφήνεια και την ακρίβεια της γλώσσας

γ) το λεκτικό και εκφραστικό πλούτο δ) τα σημεία στίξης

ε) το ύφος

και χαρακτηρίζουμε με τη βοήθεια του παρακάτω πίνακα:

 

 

ΓΛΩΣΣΑ απλή – λιτή φυσική θυμίζει προφορικό λόγο κυριολεκτική – αναφορική σύνθετη σύνταξη μικρο-μακροπερίοδος λόγος μεταφορική – ποιητική πλούσια εκφραστικά σχήματα λόγος διαυγής – σαφής λόγος αναλυτικός με εξειδικευμένους όρους ακριβόλογη γραμματικά πρόσωπα εγκλίσεις

ΥΦΟΣ λιτό – απλό – φυσικό δραματικό στοχαστικό τόνος διδακτικός, προτρεπτικός ειρωνικό καυστικό σαρκαστικό καταγγελτικό λυρικό μεγαλόπρεπο σοβαρό αυστηρό επίσημο λόγιο πυκνό αναλυτικό επιστημονικό επιτηδευμένο με στοιχεία προφορικότητας

Έτσι, π.χ. στα αποδεικτικά δοκίμια η γλώσσα, συνήθως, είναι αναφορική, κυριολεκτική, δηλωτική. Υπακούει στις εντολές μιας λογιότερης γραμματικής, αυτής που διέπει τον επιστημονικό, κατά κανόνα, λόγο. Ως προς τη σύνταξη, κυριαρχεί ο υποτακτικός λόγος, καθώς εκφράζονται σύνθετα νοήματα. Στα στοχαστικά δοκίμια κυριαρχεί, συνήθως, ο συναισθηματικά φορτισμένος λόγος, η λογοτεχνική διατύπωση, η

αφθονία εικονικών και μεταφορικών εκφράσεων (βλέπε Έκφραση – Έκθεση Γ΄ Τεύχος, σελ. 123).

 

 

14. Σχολιάστε την καταλληλότητα - αποτελεσματικότητα του λόγου.

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή οφείλουμε να σχολιάσουμε τη γλώσσα το ύφος, τον τόνο, τους τρόπους πειθούς. Όμως ο σχολιασμός αυτός πρέπει να σχετίζεται με την επικοινωνιακή περίσταση. Πρέπει δηλαδή να σκεφτούμε ποιος είναι ο πομπός, σε ποιους απευθύνεται, με ποιο σκοπό, σε ποιο χώρο. Όλα αυτά έχουν άμεση σχέση με το λόγο που πρέπει να χρησιμοποιήσει ο πομπός, ώστε να είναι

επικοινωνιακά αποτελεσματικός.

 

15. Να χωρίσετε την παράγραφο σε δύο μικρότερες, βρίσκοντας το σημείο στο οποίο θα γίνει ο χωρισμός της. Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

Απάντηση: Το κριτήριο με το οποίο θα χωρίσουμε την παράγραφο είναι το νόημα, το οποίο προφανώς θα διαφοροποιείται σε κάποιο σημείο της παραγράφου. Η παράγραφος θα έχει λογικά δύο νοηματικούς άξονες (π.χ. περιγραφή ενός προβλήματος και συνέπειές του). Είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει μια διαρθρωτική λέξη – φράση στο σημείο που πρέπει να γίνει ο χωρισμός. (Παρόμοια άσκηση – παραγραφοποίηση του κειμένου- υπάρχει στο βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος, σελ. 81).

 

 

16. Να δώσετε πλαγιότιτλους στις παραγράφους του κειμένου.

Ο πλαγιότιτλος πρέπει να είναι σύντομος (να μην ξεπερνά τη μια γραμμή), κυριολεκτικός και να αποδίδει το νόημα της παραγράφου. Ενδέχεται να βοηθηθούμε από τη θεματική περίοδο (κάτι που είναι σύνηθες), μια βασική ιδέα των λεπτομερειών-σχολίων ή και την κατακλείδα της παραγράφου (εάν υπάρχει).

 

17. Ποιοι οι τρόποι και τα μέσα πειθούς που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας; Απάντηση: Τρόποι πειθούς (με βάση το βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 6): Α) επίκληση στη λογική, Β) επίκληση στο συναίσθημα, Γ) επίκληση στο ήθος του πομπού. Αναφέρονται επίσης ως υπαγόμενα στο Γ η επίκληση στην αυθεντία (στο ανωτέρω βιβλίο σελ. 7 και 41), καθώς και η επίθεση στο ήθος του αντιπάλου (στο ανωτέρω βιβλίο σελ. 40). Ο μαθητής επιβάλλεται να εντοπίσει τους τρόπους πειθούς και τα μέσα που χρησιμοποιεί κάθε τρόπος, προκειμένου να απαντήσει σωστά στο παραπάνω ερώτημα:

 Α) Επίκληση στη λογική: Όταν ο ομιλητής αποσκοπεί στην απόδειξη μιας άποψης, τότε απευθύνεται στη σκέψη και στην κριτική ικανότητα του δέκτη χρησιμοποιώντας συλλογισμούς με βάση τους κανόνες της λογικής, δηλαδή επιχειρήματα και τεκμήρια.

 

 

 Μέσα για την επίκληση στη

 λογική

Επιχειρήματα (=συλλογισμοί): α) με βάση την πορεία που ακολουθεί ο νους, β) με βάση το είδος των προτάσεων.

 

Τεκμήρια (παραδείγματα, στατιστικά στοιχεία, γεγονότα, αλήθειες, δεδομένα–αποτελέσματα έρευνας, αυθεντίες)

 

 Β) Επίκληση στο συναίσθημα: Ο ομιλητής αναφερόμενος στο συναίσθημα του δέκτη λαμβάνει υπόψη του: α) τη διάθεση του ακροατηρίου, β) ποιους επιχειρεί να επηρεάσει με το συναίσθημα και γ) τα αίτια που το προκαλούν. Επιδιώκει να  διεγείρει στην ψυχή του δέκτη ορισμένα συναισθήματα, όπως χαρά, λύπη, συμπάθεια, μίσος, ενθουσιασμό, φόβο, προσδοκία, ανησυχία, αισιοδοξία, ενοχή, ντροπή κ.λπ. που θα τον παροτρύνουν σε μια ενέργεια ή θα τον αποθαρρύνουν από μια άλλη.

 

 Μέσα για την επίκληση στο

 συναίσθημα

περιγραφή

αφήγηση χιούμορ ειρωνεία

ποιητική γλώσσα ρητορικές ερωτήσεις

 

 

 

Επίσης, πάντα με αναφορές στο κείμενο, ανιχνεύουμε:

 

• συγκινησιακά φορτισμένες λέξεις
• οικείο ύφος
• β΄ πρόσωπο (ενικό ή πληθυντικό)

 

 

 Γ) Επίκληση στο ήθος του πομπού (ομιλητή): Ο ομιλητής-πομπός αυτοπροβάλλεται θετικά, παρουσιάζει, δηλαδή, τον εαυτό του ως συνεπή, καλοπροαίρετο, σοβαρό και υπεύθυνο, ώστε να ενισχύσει την αξιοπιστία των απόψεων του.

 

 

 

 

 Μέσα για την επίκληση στο

 ήθος του

 πομπού

αυτοπροβολή (θετικοί χαρακτηρισμοί με συχνή χρήση του α΄ ενικού προσώπου)

 

αναφορά σε ενέργειες ή συμπεριφορές του στην ιδιωτική ή δημόσια ζωή που προβάλλουν το ήθος του

προβολή της προσωπικότητάς του και των

αρχών ή της ιδεολογίας του αξιόπιστος λόγος

 

Περιπτώσεις κατάχρησης της επίκλησης στο ήθος του πομπού

Η αυτοπροβολή, όταν υπερβαίνει κάποια όρια, αποκαλύπτει τις προθέσεις του ομιλητή -πομπού και αναδεικνύει σκοπιμότητα. Όταν, λοιπόν, ο πομπός καταφεύγει στην προπαγάνδα, αποβλέπει στην ιδιοτέλεια, δε στηρίζει με επιχειρήματα και τεκμήρια τις απόψεις του και δεν έχει συγκεκριμένη στάση ζωής, τότε έχουμε αθέμιτη επίκληση στο ήθος του πομπού και ο ίδιος χάνει την αξιοπιστία του, ενώ ο δέκτης γίνεται καχύποπτος και δύσπιστος.

 

 

• Επίθεση στο ήθος του αντιπάλου: Ο πομπός -ομιλητής προσπαθεί να μειώσει ηθικά τον αντίπαλό του, για να πλήξει την πειστικότητα των επιχειρημάτων του. Για να το πετύχει αυτό, καταφεύγει σε αρνητικούς

χαρακτηρισμούς, που αναφέρονται στον ιδιωτικό ή το δημόσιο βίο του αντιπάλου. Επιχειρεί, δηλαδή, να τον παρουσιάσει ως ανειλικρινή, κακοπροαίρετο, ανεύθυνο, ασυνεπή και τελικά αναξιόπιστο.

 

 

 Μέσα για την επίθεση στο

 ήθος του

 αντιπάλου

αρνητική κριτική στο χαρακτήρα και τη ζωή του αντιπάλου

 

 

Περιπτώσεις κ ατάχρησης της επίθεσης στο ήθος του αντιπάλου

Αθέμιτη επίθεση στην προσωπική ζωή, λασπολογία, συκοφαντία, δυσφήμηση (όλα αυτά αποκαλύπτουν την κακοπροαίρετη διάθεση του πομπού-ομιλητή και την αδυναμία του να στηρίξει τις απόψεις του με λογικό τρόπο, δηλαδή με επιχειρήματα και τεκμήρια).

 

 

• Επίκληση στην αυθεντία: Ο πομπός, προκειμένου να πείσει για την ορθότητα των απόψεών του, επικαλείται την παρόμοια θέση μια αυθεντίας. Για το λόγο αυτό παραθέτει σχετικά αποσπάσματα, δείχνοντας έτσι και τη βιβλιογραφική του ενημέρωση.

γνώμες ειδικών - επιστημόνων

 

 Μέσα για την επίκληση στην

 αυθεντία

απόψεις     ανθρώπων     των     γραμμάτων      και     του πολιτισμού

ρήσεις αρχαίων σοφών γνωμικά, αποφθέγματα

 

 

 θεμιτή χρήση της επίκλησης στην αυθεντία

α.    όταν    δεν    χρησιμοποιούμε      κατά     κόρον    την    αυθεντία     λόγω    ελλείψεως επιχειρημάτων

β. όταν η αυθεντία λειτουργεί ενισχυτικά σε όσα υποστηρίζουμε γ. όταν η αυθεντία ταιριάζει με όσα ισχυριζόμαστε

δ. όταν αφορά άτομο αναγνωρισμένο

 

 αθέμιτη χρήση της επίκλησης στην αυθεντία

α. όταν κάνουμε κατάχρηση της επίκλησης στην αυθεντία

β. όταν η αυθεντία δεν ενισχύει τα λεγόμενά μας

γ. όταν η αυθεντία δε συνάδει με όσα ισχυριζόμαστε

δ. όταν αφορά άτομο μη αναγνωρισμένο

 

18. Με ποια μέσα ο συγγραφέας επιχειρεί να επηρεάσει συναισθηματικά το δέκτη;

Απάντηση: Αναζητούμε στο κείμενο: περιγραφικά και αφηγηματικά στοιχεία, χιούμορ, ειρωνεία, β' ενικό και β' πληθυντικό πρόσωπο, ρητορικές ερωτήσεις,

συγκινησιακά φορτισμένο λεξιλόγιο, λέξεις ή φράσεις σε εισαγωγικά που δηλώνουν αμφισβήτηση και ειρωνεία.

 

 

19. Να σχολιάσετε αν η επίκληση στο ήθος του δέκτη είναι θεμιτή.

Απάντηση: Εξετάζουμε εάν ο πομπός - συγγραφέας διαθέτει ουσιαστική και πειστική επιχειρηματολογία, παρουσιάζει ακλόνητα στοιχεία που αποδεικνύουν το ήθος και την εντιμότητα του δέκτη χωρίς καμία προσπάθεια επηρεασμού και χωρίς να αποβλέπει σε προσωπικό όφελος, όποτε σε αυτή την περίπτωση η επίκληση στο ήθος του δέκτη είναι θεμιτή. Διαφορετικά, εάν ο πομπός - συγγραφέας καταφεύγει στη συγκεκριμένη τακτική, επειδή δεν διαθέτει επιχειρήματα, επειδή προσπαθεί να δεσμεύσει το κοινό, να το παρασύρει ή να το επηρεάσει ευνοϊκά, τότε η επίκληση στο ήθος του δέκτη είναι αθέμιτη.

 

20. Να εντοπίσετε τη χρήση της αυθεντίας και να σχολιάσετε τη χρήση της. Απάντηση: Αφού εντοπίσουμε την αυθεντία –πρόκειται για μια άποψη που υποστηρίζει μια αναγνωρισμένη απ' όλους προσωπικότητα- στη συνέχεια ερευνούμε: α) αν η επίκληση στην αυθεντία ενισχύει όσα ισχυρίζεται ο συγγραφέας, β) αν έχει σχέση με όσα υποστηρίζει ο συγγραφέας, γ) μήπως λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων ο συγγραφέας κάνει κατάχρηση της αυθεντίας (χρήση πολλών αποφθεγμάτων, ρήσεων, κλπ.), δ) αν η αυθεντία αφορά καταξιωμένο και γενικά αποδεκτό άτομο. Εφόσον ισχύουν τα παραπάνω ισχυριζόμαστε ότι η αυθεντία είναι

 θεμιτή, ενώ σε διαφορετική περίπτωση είναι αθέμιτη.

 

 

21. Να κρίνετε κατά πόσο είναι αξιόπιστη η επίκληση στο ήθος του πομπού. Απάντηση: Η επίκληση στο ήθος του πομπού είναι αξιόπιστη, όταν ο πομπός σ' όλη του τη ζωή ακολουθεί συγκεκριμένη στάση και συμπεριφορά. Αν πρόκειται, δηλαδή, για μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που εμπνέει εμπιστοσύνη και καλλιεργεί το αναγκαίο κλίμα ειλικρίνειας και ανθρωπιάς. Άρα, εξετάζουμε αν ο πομπός διαθέτει τις ικανότητες, τις γνώσεις και την ανάλογη κατάρτιση που τον κάνουν να ξεχωρίζει.

 

 

 

 

22. Να σχολιάσετε αν η επίθεση εναντίον του αντιπάλου είναι θεμιτή.

Απάντηση: Η επίθεση εναντίον του αντιπάλου είναι θεμιτή, όταν δεν καταφεύγει ο πομπός/ συγγραφέας/ ομιλητής σ' αυτήν λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων, όταν δεν προσπαθεί να προϊδεάσει αρνητικά το κοινό εναντίον του αντιπάλου του, όταν έχει ακράδαντα στοιχεία εναντίον του, όταν δεν αναφέρεται στην προσωπική του ζωή του αντιπάλου.

 

 

23. Ποια μέσα χρησιμοποιεί η επίκληση στη λογική; Να τα βρείτε στην «χ» παράγραφο.

Απάντηση: Τα μέσα που χρησιμοποιεί η επίκληση στη λογική είναι:

α) τα επιχειρήματα και β) τα τεκμήρια.

Στις Πανελλήνιες ΕΠΑΛ 2013 η σχετική ερώτηση διατυπώθηκε ως εξής: «Ο συγγραφέας στην παράγραφο του κειμένου (…) χρησιμοποιεί ως τρόπο πειθούς την επίκληση στη λογική. Να εντοπίσετε τα μέσα πειθούς στην παράγραφο αυτή».

Δηλαδή, γνωστοποιήθηκε στους μαθητές ο τρόπος πειθούς που χρησιμοποιείται σε μια συγκεκριμένη παράγραφο του κειμένου και τους ζητήθηκε

nα εντοπίσουν τα μέσα αυτού τρόπου στην ίδια παράγραφο.

 

 

24. Ποιες μορφές πειθούς γνωρίζετε; Ποια από αυτές επικαλείται το κείμενο; Απάντηση: Από τη θεωρία οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι μορφές πειθούς είναι: α) η διαφήμιση, β) ο δικανικός λόγος (εκτός ύλης), γ) ο πολιτικός λόγος και δ) ο επιστημονικός λόγος (σελίδες σχολικού βιβλίου 46-98, πλην του δικανικού λόγου, δηλ. σελ. 58-63). Στη συνέχεια αναζητούμε τη συγκεκριμένη μορφή πειθούς στο κείμενο. (Πρέπει να προσέξουμε, γιατί είναι οι τρόποι πειθούς και οι μορφές πειθούς δεν ταυτίζονται (Βλέπε και τα περιεχόμενα του σχολικού βιβλίου Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Λυκείου σελ. 6, που εδώ μπορούμε να τα δούμε και ως διακριτά διαγράμματα των τρόπων και των μορφών πειθούς).

 

 

25. Σε ποια μορφή θα κατατάσσατε τις παρακάτω διαφημίσεις;

Απάντηση: Για να κατατάξουμε τις διαφημίσεις αναλόγως της μορφής τους πρέπει να ξέρουμε ποιες είναι αυτές (μήνυμα άμεσο, αφηγηματικό, μονολόγου ή διαλόγου, που επεξηγεί την εικόνα, πρωτότυπο και που παραθέτει επιχειρήματα). (Βλέπε βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 47).

 

 

26. Ποιες τεχνικές ή ποια μέσα χρησιμοποιούνται στις ακόλουθες διαφημίσεις; Απάντηση: Για να εντοπίσει ο μαθητής τις τεχνικές ή τα μέσα των διαφημίσεων που δίνονται θα πρέπει να γνωρίζει εκ των προτέρων αυτές τις τεχνικές ή τα μέσα: επίκληση στο συναίσθημα, στην αυθεντία, στη λογική, η αναλυτική περιγραφή των ιδιοτήτων του προϊόντος, συνειρμός ιδεών και ο λανθάνων αξιολογικός χαρακτηρισμός (Βλέπε βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. σελ. 49). Επομένως, θα πρέπει να αναζητήσει κάποια από τις παραπάνω τεχνικές.

 

 

 

 

 

 

 

27. Να εντοπίσετε τα είδη των τεκμηρίων που υπάρχουν στο συγκεκριμένο κείμενο/ στη συγκεκριμένη παράγραφο.

Απάντηση: Για να τα εντοπίσει ο μαθητής επιβάλλεται να γνωρίζει τα είδη των τεκμηρίων που είναι: παραδείγματα, αυθεντίες, αλήθειες, γεγονότα (ιστορικά, κοινωνικά), αποτελέσματα έρευνας, στατιστικά στοιχεία κλπ.

 

 

28. Να αξιολογήσετε την αποδεικτική ισχύ/ αξιοπιστία των τεκμηρίων που υπάρχουν στην παράγραφο «χ» ή (εναλλακτική διατύπωση) Να αξιολογήσετε την αποδεικτική ισχύ/ αξιοπιστία των παρακάτω τεκμηρίων (...).

Απάντηση: Τεκμηριωμένος είναι ο λόγος που στηρίζεται σε κατάλληλα, επαρκή και επιβεβαιωμένα στοιχεία, ενώ ατεκμηρίωτος είναι εκείνος που βασίζεται σε άστοχα, ελλιπή και αμφισβητούμενα στοιχεία (Βλέπε και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 16).

 

 

29. Με ποια αποδεικτικά μέσα ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει για την αλήθεια των απόψεών του;

Απάντηση: Τα αποδεικτικά μέσα παραπέμπουν στην επίκληση στη λογική, δηλαδή στα επιχειρήματα και τα τεκμήρια.

 

 

30. Ποιον συλλογισμό χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στην παράγραφο χ ή στο κείμενό του;

Απάντηση: α) παραγωγικό (από το γενικό προς το ειδικό), β) επαγωγικό (από το ειδικό προς το γενικό) και (σπάνια) γ) αναλογικό (από το ειδικό προς το ειδικό) (βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 9). Σε κάθε περίπτωση,

πρέπει  να  δείξουμε  π οιο  είναι  το  γενικό  ή  το  ειδικό,  ώστε  να  αιτιολογηθεί η

απάντησή μας. Για να εξετάσουμε το συλλογισμό που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας σε μια ορισμένη παράγραφο πρέπει να γνωρίζουμε τι σημαίνει παραγωγικός συλλογισμός και τι επαγωγικός. Στη συνέχεια ελέγχουμε αν ο συγγραφέας ξεκινάει από μια γενική έννοια και καταλήγει σε μια ειδική (παραγωγικός συλλογισμός) ή αν ακολουθεί την αντίθετη πορεία (επαγωγικός συλλογισμός). Πιο σπάνιος είναι ο αναλογικός συλλογισμός που ξεκινάει από κάτι ειδικό και καταλήγει σε κάτι επίσης ειδικό.

 

31. Να εντοπίσετε τα είδη των συλλογισμών στην περίοδο (…)/ στην παράγραφο (…) κλπ.

Απάντηση: Ο μαθητής για να απαντήσει στην ερώτηση αυτή πρέπει να έχει υπόψη του τα εξής:

Οι συλλογισμοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

α) με βάση τη λογική διαδικασία/πορεία και

β) με βάση το είδος της πρότασης.

 

α) με βάση την πορεία που ακολουθεί ο νους (τη λογική διαδικασία) οι συλλογισμοί είναι (βλέπε βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 9 για θεωρία και παραδείγματα):

1. Παραγωγικοί (από τη γενική έννοια → στην ειδική).
2. Επαγωγικοί (από την ειδική έννοια → στη γενική)

• Αναλογικοί (από την ειδική έννοια → στην ειδική).

Οι     τελευταίοι       (οι     αναλογικοί),       επειδή     είναι      πιθανολογικού      χαρακτήρα, χρησιμοποιούνται σπάνια).

 

β) με βάση το είδος της πρότασης οι συλλογισμοί είναι (βλ. και σελ. 10 βιβλίου Γ΄ Λυκείου για θεωρία και παραδείγματα):

1. Κατηγορικοί (έχουμε συνδετικό ρήμα και κατηγορούμενο).
2. Υποθετικοί (στις προκείμενες έχουμε υποθετικό σύνδεσμο: αν, εάν).

• Διαζευκτικοί (στις προκείμενες έχουμε διάζευξη: ή, είτε).

 

 

32. Να αξιολογήσετε το συλλογισμό ως προς την ορθότητά του.

Απάντηση: Εξετάζουμε την εγκυρότητα και την αλήθεια του συλλογισμού (σελ. 12- 13 βιβλίου Γ΄ Γενικού Λυκείου).

ή (εναλλακτική διατύπωση)

 

Να εξετάσετε αν ο “x” συλλογισμός είναι έγκυρος, αληθής και ορθός.

Απάντηση: Ο μαθητής στη συγκεκριμένη περίπτωση οφείλει να έχει υπόψη του ότι:

 

• έγκυρος είναι ο συλλογισμός, εάν οι δύο προκείμενες με λογική αναγκαιότητα οδηγούν σε ένα βέβαιο συμπέρασμα.
• αληθής είναι όταν οι δύο προκείμενες και το συμπέρασμα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

και

• ορθός είναι, όταν είναι και έγκυρος και αληθής. Επομένως, για να ελέγξουμε εάν ο συλλογισμός είναι ορθός, επιβάλλεται να εξετάσουμε αν είναι έγκυρος

 και αληθής (Π.χ. Όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι θνητά. Το ελάφι είναι ζωντανό πλάσμα. Άρα, το ελάφι είναι θνητό: συλλογισμός έγκυρος, αληθής και, επομένως, ορθός.) [βλ. και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 12- 13]

 

 

33. Να εξετάσετε με ποιο τρόπο αναπτύσσεται ο “x” επαγωγικός συλλογισμός και να ελέγξετε αν πρόκειται για τέλεια ή ατελή επαγωγή.

ή (εναλλακτική διατύπωση)

Να εξετάσετε αν η επαγωγή είναι τέλεια ή ατελής.

Απάντηση: Αρκεί να έχουμε υπόψη μας τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται οι επαγωγικοί συλλογισμοί και τι ισχύει για την κάθε περίπτωση, προκειμένου να ελέγξουμε αν η επαγωγή είναι τέλεια ή ατελής. Εδώ επιβάλλεται να γνωρίζουμε ότι τέλεια είναι η επαγωγή που οδηγεί σε βέβαιο συμπέρασμα, ενώ ατελής εκείνη που οδηγεί σε αβέβαιο/πιθανολογικό. Στη σωστή απάντηση θα οδηγηθούμε, εάν εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η επαγωγή: με γενίκευση, αίτιο αποτέλεσμα, αναλογία, καθώς και τι ισχύει για το κάθε είδος (π.χ. προκειμένου για τη γενίκευση, αν στηρίζεται σε επαρκή στοιχεία και δεν είναι βεβιασμένη, θα είναι τέλεια, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα είναι ατελής. (Βλέπε και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 14-15).

 

 

 

 

 

 

34. Αποτελεί σόφισμα ο “x” συλλογισμός;

Απάντηση: Πρέπει να εξετάσουμε μέσα στο κείμενο τη διάθεση – π ρόθεση με την οποία διατυπώνεται ο συλλογισμός. Αν υπάρχει πρόθεση εξαπάτησης, τότε μόνο χαρακτηρίζουμε το συλλογισμό σόφισμα. (Βλέπε και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 17).

 

 

35. Γιατί ο συγκεκριμένος συλλογισμός κατατάσσεται στους παραλογικούς συλλογισμούς; Σε πόσα είδη χωρίζονται και πού στηρίζεται ο συγκεκριμένος διαχωρισμός;

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στην ερώτηση, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι παραλογικοί συλλογισμοί προσπαθούν να παραπλανήσουν τον δέκτη, αφού, ενώ έχουν πολλές ομοιότητες με τους έγκυρους συλλογισμούς, στην πραγματικότητα δεν έχουν αποδεικτική ισχύ. Οι παραλογικοί συλλογισμοί χωρίζονται στους παραλογισμούς (λόγω αγνοίας) και στα σοφίσματα (εσκεμμένη προσπάθεια εξαπάτησης).

 

 

36. Να εξετάσετε τη χρήση του λεξιλογίου στη διαφήμιση που ακολουθεί.

Απάντηση:

• Προσέχουμε αν υπάρχει επικεφαλίδα, εξετάζουμε αν ο λόγος είναι ελλειπτικός και αν δεν είναι, τότε εξετάζουμε την έγκλιση, τη φωνή, το πρόσωπο του ρήματος. Αν υπάρχει κείμενο, εξετάζουμε αν κυριαρχούν τα επίθετα, τα υποκοριστικά, αν το λεξιλόγιο είναι καθημερινό, αν έχουμε χρήση αγγλικών λέξεων, νεολογισμούς, λανθασμένη σύνταξη, σύνθημα (slogan), πολυσημία λέξεων, μεταφορική χρήση της γλώσσας, αντωνυμίες, ρητορικές ερωτήσεις, φωνολογικές επαναλήψεις (βλέπε και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 47).
• Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη μας και τα χαρακτηριστικά τη γλώσσα της διαφήμισης: λεκτικός πληθωρισμός με αποτέλεσμα την ακυριολεξία και την ασάφεια, την κατάχρηση του επιθέτου και του επιρρήματος στον υπερθετικό κυρίως βαθμό, τις εκφράσεις εντυπωσιασμού και το συνθηματολογικό τόνο (βλέπε και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Τεύχος Γενικού Λυκείου, σελ. 49).

 

 

37. Να εντοπίσετε στο πολιτικό κείμενο που ακολουθεί τα χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου.

Απάντηση: Εξετάζουμε

• τους τρόπους πειθούς που μετέρχεται ο συγγραφέας: σε ένα πολιτικό κείμενο ο πολιτικός μπορεί να αξιοποιεί την επίκληση στη λογική (αν θεμελιώνει λογικά τα επιχειρήματά του), την επίκληση στο συναίσθημα, την επίκληση στο ήθος του πομπού, την επίθεση στο ήθος του αντιπάλου αλλά και κάθε τρόπο πειθούς,
• εάν ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πλεονασμούς,
• εάν κάνει κατάχρηση συνωνύμων,
• εάν χρησιμοποιεί διατύπωση βεβαιωτική, δεοντολογική και θαυμαστική,
• εάν έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση,
• εάν υπάρχει μεγαλοστομία,
• εάν χρησιμοποιείται α΄ ενικό πρόσωπο,
• εάν υπάρχουν μελλοντικές εκφράσεις,
• εάν χρησιμοποιούνται διφορούμενες εκφράσεις,
• εάν υπάρχουν ρητορικές ερωτήσεις,
• εάν υπάρχουν μεταφορές.
• αν το ύφος είναι σοβαρό, επίσημο,
• αν το κείμενο έχει πλούσιο λεξιλόγιο και υψηλές ιδέες.

 

 

38. Να εντοπίσετε στο ακόλουθο πολιτικό κείμενο τα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας.

Απάντηση: Ο μαθητής οφείλει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας:

• παραπληροφόρηση- παραπλάνηση του δέκτη,
• λαϊκιστική ρητορεία και πολιτική,
• εξωραϊσμός της πραγματικότητας,
• κινδυνολογία και εκφοβισμός για την υιοθέτηση των προβαλλόμενων θέσεων,
• υποσχεσιολογία,
• επιλεκτική προβολή ορισμένων πτυχών ενός γεγονότος και συνειδητή αποσιώπηση άλλων,
• μεγέθυνση της σημασίας μιας κατάστασης ή υποβάθμιση άλλης,
• εκμετάλλευση του θρησκευτικού, πατριωτικού συναισθήματος,
• χρήση εννοιών με φορτισμένο (ιδεολογικά, εθνικά, ηθικά, πολιτικά) περιεχόμενο, όπως πατρίδα, λαός, έθνος, πρόοδος, συντήρηση, αριστερά, δεξιά, προδότης κλπ., που εμποδίζουν το λογικό έλεγχο και παγιδεύουν το δέκτη και, τέλος,
• χρήση γλώσσας που τη χαρακτηρίζει συνθηματικός τόνος, συγκινησιακός λόγος, περίπλοκη σύνταξη, χρήση πολλών συνωνύμων, εξεζητημένες εκφράσεις, επαναλήψεις και διατύπωση βεβαιωτική, δεοντολογική και θαυμαστική.

Ο μαθητής αναζητά, λοιπόν, στο πολιτικό κείμενο ποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά υφίστανται.

 

39. Να εντοπίσετε τα χαρακτηριστικά του επιστημονικού λόγου στο επιστημονικό κείμενο που ακολουθεί. (Παν. 2010)

Απάντηση: Ένα επιστημονικό κείμενο:

• ως προς τους τρόπους πειθούς κάνει επίκληση στη λογική και στην αυθεντία.
• ο λόγος (γλώσσα) του είναι περιγραφικός, ερμηνευτικός, αποδεικτικός, απρόσωπος (χρήση γ΄ ενικού προσώπου), η χρήση της γλώσσας είναι κυριολεκτική (αναφορική), το ύφος είναι αυστηρό, τυπικό, υπάρχει σαφήνεια και ακρίβεια όρων.
• χαρακτηρίζεται από ακρίβεια και σαφήνεια, έχει αυστηρή και λογική οργάνωση/ σαφή δομή, χρησιμοποιεί επιστημονικό λεξιλόγιο, τηρεί κριτική στάση απέναντι στη βιβλιογραφία, έχει ευδιάκριτα τεκμήρια, συνοχή και συνεκτικότητα, προσεκτική τεκμηρίωση μιας άποψης.

Ο μαθητής οφείλει να εξετάσει τι από τα παραπάνω ισχύει.

 

 

40. Να επισημάνετε τις λέξεις του κειμένου που ανήκουν στο ειδικό λεξιλόγιο της επιστήμης (Πανελ. 2001)

Απάντηση: Από το ειδικό λεξιλόγιο του κειμένου επιλέγουμε τους πιο εξειδικευμένους όρους, τους πιο «ξένους» προς το μέσο αναγνώστη, ώστε να μη θεωρηθεί κάποια από τις επιλογές μας άστοχη.

 

 

 

 

 

 

 

41. Σημειώστε λέξεις και φράσεις του κειμένου που χρησιμοποιούνται από το συγγραφέα συνυποδηλωτικά.

Απάντηση: Πρόκειται για λέξεις με μεταφορική/ ποιητική σημασία – χρήση.

 

 

42. Να επισημάνετε λέξεις και φράσεις με τις οποίες ο συγγραφέας διατυπώνει τις επιφυλάξεις του για κάποιο θέμα ή τις θέσεις του.

Απάντηση: Αναζητούμε λέξεις – φράσεις που εκφράζουν πιθανότητα ή σχετικότητα (πιθανόν, ίσως, προσπάθεια προσέγγισης…).

 

 

43. Να ανιχνεύσετε τη λογική οργάνωση του κειμένου.

Απάντηση: Ο μαθητής καλείται επιγραμματικά να διαμορφώσει το λογικό διάγραμμα του κειμένου, τα λογικά βήματα της σκέψης του συγγραφέα: πώς αρχίζει, με ποια λογική συνεχίζει, πώς καταλήγει ως απόρροια των προηγουμένων. Δεν χρειάζεται η παράθεση των επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας,  αλλά απλά η λογική διαδικασία που ακολουθήθηκε κατά τη συγγραφή του κειμένου. Σε αρκετές περιπτώσεις η λογική οργάνωση του κειμένου ακολουθεί τυποποιημένες μορφές, όπως για παράδειγμα: λόγος – αντίλογος (ο συγγραφέας παρουσιάζει το σκεπτικό κάποιων και στη συνέχεια το ανασκευάζει), παρουσίαση στην  εισαγωγή των παραμέτρων του θέματος που πρόκειται να αναλύσει και στη συνέχεια ανάλυση κάθε παραμέτρου, κλπ.

 

 

44. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αποδεικτικού ή δοκιμίου πει- θούς;

Απάντηση:

α)       Η οπτική του γωνία είναι αντικειμενική.

β)       Ο σκοπός του είναι να ενημερώσει, να αποδείξει μια θέση και να πείσει. γ)           Έχει συγκεκριμένο θέμα.

δ)       Έχει λογική δομή.

ε)       Χρησιμοποιεί ως τρόπο πειθούς κυρίως την επίκληση στη λογική. στ)          Η χρήση της γλώσσας είναι κυριολεκτική/ αναφορική.

ζ)      Απουσιάζει ο προσωπικός τόνος (α΄ πρόσωπο).

 

 

 

45. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του στοχαστικού δοκιμίου ή δοκιμίου στοχασμού;

Απάντηση:

α)      Η οπτική του γωνία είναι υποκειμενική.

β) Σκοπός: ο συγγραφέας επιδιώκει να καλλιεργήσει  τον  ελεύθερο στοχασμό, βάσει των εμπειριών, των βιωμάτων και της φαντασίας του, να τέρψει, να ψυχαγωγήσει.

γ)      Δεν έχει πάντοτε συγκεκριμένο θέμα. δ)                  Έχει χαλαρή, συνειρμική δομή.

ε)       Χρησιμοποιεί ως τρόπο πειθούς κυρίως την επίκληση στο συναίσθημα. στ) Η χρήση της γλώσσας είναι κυρίως μεταφορική.

ζ)      Κυριαρχεί ο προσωπικός τόνος (α΄ πρόσωπο).

 

 

 

 

46. Να διακρίνετε το είδος του δοκιμίου που ακολουθεί και να αιτιολογήσετε την απάντηση σας.

 

Απάντηση: Πρέπει προηγουμένως να γνωρίζουμε σε πόσα είδη χωρίζεται το δοκίμιο και ποια είναι τα βασικά γνωρίσματα κάθε είδους. Επειδή ενδέχεται σε κάποιο δοκί- μιο, π.χ. το αποδεικτικό, να υπάρχει και κυριολεκτική και μεταφορική χρήση της γλώσσας ή να χρησιμοποιείται και η επίκληση στη λογική αλλά και η επίκληση στο συναίσθημα, καλό θα είναι να εξετάσουμε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και των δύο ειδών και, αν υπερισχύουν του αποδεικτικού, θα είναι αποδεικτικό, ενώ αν υπερισχύουν του στοχαστικού θα είναι στοχαστικό.

 

 

47. Να ανιχνεύσετε στοιχεία εξομολογητικού (ή προσωπικού) τόνου στο δοκίμιο. Απάντηση: Τέτοια στοιχεία είναι συνήθως η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας, το φυσικό και ανεπιτήδευτο ύφος, το α΄ πρόσωπο, η διάθεση αυτοκριτικής, η κατάθεση προσωπικών σκέψεων και συναισθημάτων, η χαλαρή διάρθρωση των ιδεών.

 

48. Πιστεύετε ότι το δοκίμιο που διαβάσατε έχει διδακτικό χαρακτήρα – τόνο ή τη μορφή της άμεσης διδαχής που συναντούμε σε καθαρά διδακτικά είδη λόγου, π.χ. σε ένα εκκλησιαστικό κήρυγμα; (βλ. και βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Λυκείου σελ. 119, 3η άσκηση).

Απάντηση: Όπως αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο (Έκφραση Έκθεση Γ΄ Λυκείου σελ. 120), «όχι μόνο ο διδακτισμός αλλά και ο δογματισμός φαίνεται ότι δεν ταιριάζει στο δοκίμιο». Επισημαίνεται όμως (βιβλίο Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Λυκείου σελ. 120) ότι

«το δοκίμιο, όπως υποστηρίζει ο Γ. Δάλλας, έχει σαν πρώτο και τελικό στόχο να βαθαίνει τη δυνατότητα του προβληματισμού μας. Με αυτή την έννοια μπορούμε

 να πούμε  ότι  το δοκίμιο είναι ένα είδος διδακτικό». Άρα,  το δοκίμιο έχει  έμμεσα

 διδακτικό  τόνο  με  την  έννοια  ότι  μας  ενημερώνει,  οξύνει  την  κρίση  και την

 ευαισθησία μας,  αυξάνει  τον προβληματισμό μας. Δεν έχουμε την άμεση διδαχή

 ενός λ.χ. εκκλησιαστικού κηρύγματος. Ο διδακτικός χαρακτήρας του δοκιμίου συντελείται  με  τρόπο  έμμεσο,  με  μέσα  κυρίως  λογικά  και  υπό  τη  μορφή

 επισημάνσεων. Αντίθετα στα καθαρά διδακτικά είδη λόγου διακρίνεται σωφρονιστική πρόθεση, της οποίας η υλοποίηση συντελείται με άμεσο τρόπο, κυρίως με συναισθηματικά μέσα και με τη μορφή υποδείξεων. Σημεία στα οποία αξίζει ιδιαίτερα να αναφερθεί ο μαθητής είναι εκείνα στα οποία ο δοκιμιογράφος εξάγει συμπεράσματα ή προτείνει τρόπους αντιμετώπισης μιας αρνητικής κατάστασης.

 

 

 

49. Να σχολιάσετε την οργάνωση του δοκιμίου.

Απάντηση: Εντοπίζουμε τον πρόλογο, το κύριο μέρος και τις ενότητές του, τον επίλογο και ανιχνεύουμε αν η οργάνωσή του είναι ελεύθερη, συνειρμική, χαλαρή ή λογική και αυστηρή.

 

50. Να συγκρίνετε ένα δοκίμιο και ένα επιστημονικό κείμενο.

Απάντηση:

α)        Το δοκίμιο απευθύνεται σ' όλους τους αναγνώστες, ενώ ο επιστημονικός λόγος σε εξειδικευμένο αναγνωστικό κοινό.

β)        Ο επιστημονικός λόγος εμβαθύνει στο θέμα πολύ περισσότερο από ό,τι το δοκίμιο και επιχειρεί να εξετάσει με κάθε λεπτομέρεια όλες τις πτυχές του.

γ)        Στόχος του δοκιμίου – ανάλογα με το είδος του- είναι να καλλιεργήσει τον

 

ελεύθερο στοχασμό, να τέρψει, να πληροφορήσει, να πείσει, ενώ του επιστημονικού λόγου να μεταδώσει γνώσεις.

δ) Το λεξιλόγιο του δοκιμίου είναι δυνατόν να είναι απλό, καθημερινό ή να εμπεριέχει ενίοτε ορισμένους επιστημονικούς όρους (ιδιαίτερα το αποδεικτικό), ενώ ο επιστημονικός λόγος χρησιμοποιεί ειδικό επιστημονικό λεξιλόγιο. Η γλώσσα του δοκιμίου μπορεί να είναι όχι μόνο κυριολεκτική/ αναφορική (στο αποδεικτικό δοκίμιο), αλλά και μεταφορική/ ποιητική (όπως λ.χ. στο στοχαστικό δοκίμιο), ενώ του επιστημονικού λόγου είναι αναφορική/ κυριολεκτική.

ε)  Το δοκίμιο, σε ό,τι αφορά τους τρόπους πειθούς,  απευθύνεται στη λογική,   στο συναίσθημα (αλλά και σε άλλους τρόπους πειθούς), ενώ ο επιστημονικός λόγος στη λογική (ή στην αυθεντία).

στ) Το ύφος του δοκιμίου είναι σοβαρό,  λόγιο,  φιλοσοφικό  ή  προσωπικό, οικείο, ζωηρό, λογοτεχνικό και εξομολογητικό, ενώ του επιστημονικού λόγου ψυχρό και ουδέτερο.

ζ) Το δοκίμιο έχει λογική ή συνειρμική οργάνωση, ενώ ο επιστημονικός λόγος αυστηρή λογική οργάνωση.

η) Η οπτική γωνία του δοκιμίου δεν  επιχειρείται  να  είναι  πάντοτε  αντικειμενική (όπως συμβαίνει στο αποδεικτικό δοκίμιο), αλλά μπορεί να είναι και υποκειμενική (στοχαστικό δοκίμιο), ενώ του επιστημονικού λόγου είναι αντικειμενική.

 

 

 

51. Να συγκρίνετε ένα δοκίμιο με το ρητορικό, λογοτεχνικό λόγο.

Απάντηση:

α) Το δοκίμιο προσπαθεί να πληροφορήσει, να ενημερώσει, να πείσει, να αποδείξει, να καλλιεργήσει τον ελεύθερο στοχασμό, να ψυχαγωγήσει, ενώ ο ρητορικός/λογοτεχνικός λόγος προσπαθεί να επηρεάσει, να σωφρονίσει.

β) Στο δοκίμιο (ιδιαίτερα στο αποδεικτικό) κυριαρχεί ο αντικειμενικός και προσωπικός τόνος, ενώ στο ρητορικό/λογοτεχνικό λόγο ο προσωπικός.

γ) Το δοκίμιο ασχολείται με συγκεκριμένο θέμα (το αποδεικτικό) και έχει λογική οργάνωση/ ιεράρχηση των ιδεών ή κάνει ελεύθερη περιδιάβαση στον κόσμο των ιδεών (το στοχαστικό), ενώ ο ρητορικός/λογοτεχνικός λόγος κάνει, κυρίως, ελεύθερη περιδιάβαση στο χώρο των ιδεών και (ιδιαίτερα ο λογοτεχνικός λόγος) έχει συνειρμική οργάνωση.

δ) Στο δοκίμιο – ανάλογα με το είδος του- γίνεται κυριολεκτική και μεταφορική χρήση της γλώσσας, ενώ στο ρητορικό/ λογοτεχνικό λόγο, κυρίως, μεταφορική.

ε) Το ύφος του δοκιμίου είναι σοβαρό, λόγιο, φιλοσοφικό ή προσωπικό, οικείο, ζωηρό, λογοτεχνικό και εξομολογητικό, ενώ του ρητορικού/λογοτεχνικού λόγου μπορεί να είναι οικείο, ζωηρό, λογοτεχνικό, εξομολογητικό, προσωπικό, χιουμοριστικό ή και φιλοσοφικό.

στ)   Το     δοκίμιο     χρησιμοποιεί      επιστημονικό      (εάν     είναι     αποδεικτικό)      και

καθημερινό  λεξιλόγιο  (κυρίως  εάν  είναι  στοχαστικό),  ενώ  ο ρητορικός/λογοτεχνικός λόγος, κυρίως καθημερινό.

ζ) Το δοκίμιο – ανάλογα με το είδος του- απευθύνεται στη λογική και στο συναίσθημα (χρησιμοποιεί, βέβαια και άλλους τρόπους πειθούς), ενώ ο ρητορικός/λογοτεχνικός λόγος, κυρίως στο συναίσθημα.

 

 

 

 

 

52. Να αναφέρετε στοιχεία του κειμένου τα οποία δικαιολογούν την άποψη ότι το

συγκεκριμένο κείμενο συγγενεύει με τη λογοτεχνία.

Απάντηση: Τέτοια στοιχεία μπορούν να θεωρηθούν:

• Η υποκειμενική οπτική γωνία- σκοπιά.
• Η μεταφορική/ ποιητική/ συνυποδηλωτική γλώσσα (λογοτεχνίζουσες εκφράσεις- παρουσία ποικίλων εκφραστικών μέσων σχημάτων λόγου).
• Η επίκληση στο συναίσθημα, ο συναισθηματικά, συγκινησιακά φορτισμένος

λόγος,

• Οι μη αυστηρά λογικές, αλλά πιο ελεύθερες και λογοτεχνικές μέθοδοι ανάλυσης/ ανάπτυξης των ιδεών,
• Η συνειρμική και όχι λογική οργάνωση/ ιεράρχηση των ιδεών,
• Ο προσωπικός τόνος, η διάθεση εξομολόγησης.
• Ο ελεύθερος στοχασμός, βάσει των εμπειριών, των βιωμάτων και της φαντασίας του συγγραφέα.
• Η (εμφανής) επιθυμία του συγγραφέα να προσφέρει αισθητική συγκίνηση και τέρψη.

 

 

53. Να χαρακτηρίσετε το κειμενικό είδος στο οποίο ανήκει το κείμενο που σας

δόθηκε.

Απάντηση: Αυτό μπορεί να είναι:

α. αποδεικτικό δοκίμιο (λογική οργάνωση-νοηματική αλληλουχία, συνοχή, συνεκτικότητα, επίκληση στη λογική (κυρίως), ύφος σοβαρό, συγκεκριμένο θέμα, καθορισμένη θέση από την αρχή, κατευθυντήρια ιδέα, οπτική γωνία- σκοπιά αντικειμενική, αναφορική/κυριολεκτική λειτουργία της γλώσσας, σκοπός να πληροφορήσει, να μορφώσει, να εκλαϊκεύσει, να διδάξει έμμεσα, να προβληματίσει, να αποδείξει μια θέση).

β. στοχαστικό δοκίμιο [συνειρμική σύνδεση των ιδεών, επίκληση στο συναίσθημα (κυρίως), ποιητική/μεταφορική/ συγκινησιακή/συνυποδηλωτική χρήση της γλώσσας, ύφος έκδηλα προσωπικό, οικείο, ζωηρό, λογοτεχνικό, εξομολογητικό ή και απολογητικό, σκοπός= περισσότερο ο συγγραφέας επιδιώκει να καλλιεργήσει τον ελεύθερο στοχασμό βάσει των εμπειριών, των βιωμάτων και της φαντασίας του και να προσφέρει αισθητική συγκίνηση και τέρψη στον αναγνώστη, οπτική γωνία/ σκοπιά= υποκειμενική].

γ. άρθρο (επικαιρικός, πληροφοριακός χαρακτήρας, σχολιασμός, αναφορική χρήση της γλώσσας, τίτλος, ποικιλία θεματολογίας).

δ. επιφυλλίδα (είδος άρθρου- ο συντάκτης αφορμάται από κάτι επίκαιρο για να το αναγάγει σε κάτι γενικότερο, αναφορική χρήση της γλώσσας, τίτλος).

ε. επιστολή [δεξιά και επάνω υπάρχει ο χρόνος αποστολής της π.χ. 10-1-2014, οικείο ή επίσημο ύφος, προσφώνηση, αποφώνηση, γραμματικό πρόσωπο β΄ πληθυντικό ή β΄ ενικό (εάν απευθυνόμαστε σε φιλικό πρόσωπο), αναφορική λειτουργία της γλώσσας (στην επίσημη επιστολή), μεικτή γλώσσα, δηλαδή αναφορική και (στη φιλική επιστολή) συγκινησιακή, ύφος σοβαρό, όταν η επιστολή είναι επίσημη, και οικείο, όταν είναι φιλική].

στ. εισήγηση –ομιλία [προσφώνηση και αποφώνηση, στον πρόλογο αναφέρεται η αφορμή, το θέμα και ο σκοπός της ομιλίας και στη συνέχεια αναπτύσσεται η κύρια ιδέα. Το α' ενικό πρόσωπο (σπανιότερα όμως και όταν ο ομιλητής επιθυμεί να δηλώσει την προσωπική του θέση), το α' πληθυντικό (όταν επιθυμεί ο ομιλητής να ταυτιστεί με το ακροατήριο) και το β' πληθυντικό πρόσωπο (αποστροφή προς το ακροατήριο) είναι συνήθως τα κατάλληλα γραμματικά πρόσωπα].

ζ. μελέτη, πραγματεία, διατριβή, μονογραφία (επιστημονικά, εξειδικευμένα κείμενα )

η. ημερολόγιο (χώρος, χρόνος, καταγραφή προσωπικών συναισθημάτων και απόψεων).

 

 

54. Ποιος είναι ο σκοπός του συγγραφέα του κειμένου;

Απάντηση:

• Μεταδίδει πληροφορίες,     εκθέτει     τις     απόψεις    του,    υποστηρίζει,      αναλύει, ερμηνεύει, επιχειρεί να πείσει (λ.χ. στο αποδεικτικό δοκίμιο).
• Επιχειρεί να τέρψει, να διασκεδάσει, να σχολιάσει, να εξομολογηθεί (λ.χ. στο στοχαστικό δοκίμιο).

 

 

55. Ποια τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του άρθρου;

Απάντηση: Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του άρθρου είναι τα εξής:

α) Αποτελεί είδος ερμηνευτικής δημοσιογραφίας, γιατί ερμηνεύει και σχολιάζει ένα επίκαιρο γεγονός.

β) Αφορμάται από την επικαιρότητα και μένει στην επικαιρότητα, δηλαδή έχει επικαιρικό χαρακτήρα.

γ) Έχει ποικίλη θεματογραφία (αναλύει θέματα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά και απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό).

δ) Δεν έχει μεγάλη έκταση.

ε) Κυριαρχεί η αναφορική/ κυριολεκτική χρήση της γλώσσας. στ) Το ύφος είναι σοβαρό και επίσημο

ζ) Απουσιάζει ο προσωπικός και οικείος τόνος. η) Το ύφος είναι σοβαρό και επιμελημένο.

θ) Σκοπός του είναι να ενημερώσει, να πληροφορήσει

ι) Φέρει τίτλο.

 

56. Να σχηματίσετε το διάγραμμα του κειμένου.

Απάντηση: Γράφουμε με τη μορφή πίνακα τα μέρη του κειμένου κάθετα: πρόλογος, κύριο μέρος, επίλογος. Το κύριο μέρος το χωρίζουμε σε ενότητες. Δίπλα σε κάθε ενότητα θέτουμε τίτλο και ανά παράγραφο κάθε ενότητας θέτουμε πλαγιότιτλο ή

 σύντομα τα πιο βασικά σημεία της (Βλέπε υπόδειγμα βιβλίου Έκφρασης Έκθεσης Β΄ Γενικού Λυκείου, σελ. 256 και Έκφρασης Έκθεσης Γ΄ Γενικού Λυκείου σελ. 266).

 

 

57. Ποια τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της επιφυλλίδας;

Απάντηση:

α)      Αποτελεί δημοσιογραφικό κείμενο.

β)      Δημοσιεύεται συνήθως στο κάτω μέρος της σελίδας και χωρίζεται με μια οριζόντια γραμμή.

γ)      Αφορμάται από ένα επικαιρικό θέμα, αλλά δεν μένει στην επικαιρότητα, αφού διατυπώνει απόψεις διαχρονικού χαρακτήρα.

δ)      Γράφεται από πρόσωπο ειδικό πάνω στο θέμα που διαπραγματεύεται.

ε)      Έχει ποικίλη θεματογραφία.

στ) Η γλώσσα είναι αναφορική/κυριολεκτική.

ζ)     Το ύφος είναι σοβαρό και επίσημο

η)     Σκοπός: να προβληματίσει θ)           Φέρει τίτλο.

 

 

 

 

58. Να εντοπίσετε τα μέσα με τα οποία ο συγγραφέας γίνεται σαφής, κάνει ζωντανό το λόγο του και επικοινωνεί με τον αναγνώστη.

Απάντηση: Συνηθέστερα μέσα είναι: το α΄ πληθυντικό πρόσωπο, ο ευθύς λόγος, οι ερωτήσεις, οι παρενθέσεις, τα παραδείγματα, η απλή και σαφής γλώσσα, η αμεσότητα του λόγου.

 

59. Τι είδους κείμενο είναι αυτό που σας δόθηκε;

Απάντηση: Τα συνηθέστερα είδη κειμένων είναι: δοκίμιο αποδεικτικό – πειθούς,

άρθρο (σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή), επιφυλλίδα, εισήγηση – ομιλία, επιστολή, δοκίμιο στοχασμού, συνέντευξη, έρευνα, βιβλιοκριτική, βιβλιοπαρουσίαση

 

60. Το δοκίμιο που διαβάσατε προσεγγίζει τον επιστημονικό λόγο ή τη Λογοτεχνία; Είναι αποδεικτικό – πειθούς ή στοχασμού;

Απάντηση: Εξετάζουμε α) τη γλώσσα, β) το ύφος και τον τόνο, γ) το σκοπό, δ) τη δομή (λογική, συνειρμική), ε) τη μέθοδο ανάπτυξης των ιδεών (π.χ. ορισμός, διαίρεση, κλπ.), στ) την οπτική γωνία/ προσέγγιση του θέματος (υποκειμενική ή αντικειμενική) και βέβαια ζ) τον τρόπο/ τους τρόπους πειθούς που χρησιμοποιούνται.

 

61. Ποιος ο ρόλος της άνω τελείας;

Απάντηση: Με την άνω τελεία σημειώνεται το τέλος της ημιπεριόδου, ενός δηλαδή τμήματος λόγου που έχει νοηματική αυτοτέλεια, αλλά δεν έχει ολοκληρωμένο νόημα (π.χ. Συνεπώς, δεν αρκεί μόνο η θεωρία . είναι απαραίτητη και η πρακτική της εφαρμογή.)

Η άνω τελεία χρησιμοποιείται:

• στο τέλος μιας ημιπεριόδου και στην αρχή μιας άλλης, η οποία συμπληρώνει ή διευκρινίζει την πρώτη.
• στο χωρισμό δύο μερών μιας φράσης που συνδέονται με τη νοηματική σχέση της αντίθεσης.
• στην περίπτωση της απαρίθμησης στοιχείων.

 

62. Ποιος ο ρόλος του κόμματος;

Είναι ίσως το συχνότερο σημείο στίξης και χρησιμοποιείται:

1. σε ασύνδετο σχήμα (π.χ. Οι αλλαγές αυτές χρειάζονται σκέψη, συζήτηση, διαβούλευση, υπευθυνότητα.).

Σημείωση: Στην απαρίθμηση επιθέτων πριν από ένα ουσιαστικό το κόμμα τίθεται πριν από το τελευταίο επίθετο, όταν αυτό προσδιορίζει το ουσιαστικό ακριβώς όπως και τ’ άλλα, π.χ. Με αργά, βαριά, κουρασμένα βήματα. Αλλά δεν τίθεται, όταν το τελευταίο επίθετο αποτελεί με το ουσιαστικό έννοια που την προσδιορίζουν τα προηγούμενα επίθετα, π.χ. Ένα ωραίο άσπρο τριαντάφυλλο.

1. στις ασύνδετες προτάσεις: (π.χ. Στη εκδήλωση ένας αγόρευε, μερικοί άκουγαν βαριεστημένοι, οι πολλοί χάζευαν, γενικά τα λόγια του ομιλητή έπεφταν στο κενό.).

Σημείωση: Τη μετοχική πρόταση τη χωρίζουμε με κόμματα, μόνο όταν τίθεται ως επεξήγηση ή όταν είναι μεγάλη (π.χ. Πηγαίνει κουτσαίνοντας. Αλλά: Δεν είναι δυνατό να περνά έτσι όλη του τη μέρα, παίζοντας ή διασκεδάζοντας.).

• στις δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις, δηλαδή στις αιτιολογικές, τις χρονικές, τις υποθετικές, τις τελικές (που εισάγονται με το για να), τις συμπερασματικές, τις εναντιωματικές και όσες εισάγονται με το «χωρίς», (π.χ. Η Πολυξένη χάρηκε, γιατί πήρε καλό βαθμό στο διαγώνισμα. Ενεργεί πάντοτε με τόση προσοχή, ώστε σπάνια αποτυγχάνει. Μερικοί χάνουν την αυτοπεποίθηση τους, όταν θίγονται. Έχει νοοτροπία πλούσιου, μολονότι είναι φτωχός. Μη συνεργάζεσαι μαζί τους, εάν αμφιβάλλεις για την ειλικρίνειά τους. Μελετούσε πολλές ώρες, για να πετύχει στη Νομική. Χωρίς να θέλω να επηρεάσω στην απόφασή σου, θα σου  εκθέσω την άποψή μου, κλπ.).

Στις ονοματικές προτάσεις δεν σημειώνεται κόμμα, δηλαδή στις ειδικές, τις ενδοιαστικές, τις πλάγιες ερωτηματικές και τις βουλητικές, όταν έχουν θέση υποκειμένου ή αντικειμένου στο ρήμα της κύριας (όταν όμως αυτές χρησιμοποιούνται ως επεξηγήσεις, τότε το κόμμα πρέπει να σημειωθεί) [π.χ. Νομίζω ότι έχει δίκιο. Πρέπει να μην του πούμε τίποτε (βουλητική= να μην του πούμε τίποτε). Φοβούνται μήπως δεν έρθει. Μας ρώτησε ποιοι είμαστε. Απορώ γιατί δεν πήγε κι αυτός (γιατί δεν πήγε κι αυτός = πλάγια ερωτηματική –εξαρτάται από ρήμα που σημαίνει απορία και παίζει το ρόλο αντικειμένου- και όχι αιτιολογική). Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία αν έφτασε στον προορισμό του (αν έφτασε στον προορισμό του = πλάγια ερωτηματική σε θέση υποκειμένου στην κύρια πρόταση και ταυτόχρονα απρόσωπη έκφραση «Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία»).

Αλλά όταν οι ονοματικές προτάσεις χρησιμοποιούνται ως επεξήγηση, χωρίζονται με κόμμα [π.χ. Πήρε μια ευχάριστη είδηση, ότι ο αδελφός του πέτυχε στο Πανεπιστήμιο (ειδική – επεξήγηση). Σπάνια το ήθελε αυτό, να μένει μόνος στο σπίτι (βουλητική – επεξήγηση). Κυρίως αυτό την ανησυχεί, μήπως δεν της φτάσει ο χρόνος (ενδοιαστική – επεξήγηση). Αυτό δεν καταλαβαίνω, ποια είναι η διαφορά μας (πλάγια ερωτηματική- επεξήγηση)].

 

1. Οι αναφορικές προτάσεις, παραθετικές ή προσθετικές που δεν αποτελούν αναγκαίο όρο της πρότασης, μπορούν να παραλειφθούν και γι’ αυτό χωρίζονται με κόμμα (π.χ. Μίλησε για τη χώρα του, που μας ήταν άγνωστη.) Όχι όμως και στις προσδιοριστικές, που αποτελούν αναγκαίο όρο της πρότασης, δεν μπορούν να παραλειφθούν και γι’ αυτό δεν χωρίζονται με κόμμα (π.χ. Η δύση που είδαμε χτες θα μας μείνει αξέχαστη).

 

1. στην αρχή και το τέλος παρενθετικής πρότασης (π.χ. Το γεγονός αυτό, συνεχίζει η ανακοίνωση, επηρέασε πολύ την ισορροπία του περιβάλλοντος).

 

1. στην παράθεση και την επεξήγηση [π.χ. Ο Ντιντερό, Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής, υπήρξε ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους του διαφωτισμού (παράθεση). Το υψηλότερο όρος της Ελλάδας, ο Όλυμπος, αποτελεί αληθινή πρόκληση για πολλούς ορειβάτες (επεξήγηση)].

 

• πριν και μετά την κλητική προσφώνηση (π.χ. Άκουσε, παιδί μου, και μην θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο).

 

• Ένα μόριο ή ένα βεβαιωτικό (ή αρνητικό) επίρρημα στην αρχή της περιόδου, που χρησιμεύει για να τη συνδέσει με τα προηγούμενα (π.χ. Ναι, θα έλθω. Όχι, δε θα φύγω. Καλά, θα εξετάσουμε το ζήτημα από την αρχή.).

 

 

63. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση παρενθέσεων;

Απάντηση: Ανήκουν στα συντακτικά σημεία στίξης (βλ. Μπαμπινιώτης Γεώργιος, Χ. Κλαίρης, Γραμματική της Νέας Ελληνικής, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005, σελ. 1064).

Οι παρενθέσεις:

• Επεξηγούν, διευκρινίζουν, αποσαφηνίζουν, αναλύουν. Με αυτές αποφεύγεται η ασάφεια και η σύγχυση.
• Συμπληρώνουν, όσα έχει αναφέρει ο συγγραφέας.
• Χρησιμοποιούνται στις παραπομπές π.χ. (πρβ. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Δ΄ τόμος, σελ. 50).

 

64. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση του θαυμαστικού;

Απάντηση: Ως σχόλιο (σχολιαστικό σημείο στίξης), χρησιμοποιείται γενικά για να δώσει έμφαση στο συναίσθημα. Ειδικότερα, για να δηλώσει:

• θαυμασμό (π.χ. Ήταν μοναδικός στο ρόλο του!)
• έκπληξη (π.χ. Κανείς από τους υπευθύνους του πυρηνικού σταθμού δεν υπολόγισε το ενδεχόμενο ατυχήματος!). Σημείωση: Όταν το θαυμαστικό βρίσκεται εντός παρενθέσεως στο εσωτερικό της πρότασης, δηλώνει έκπληξη σε σχέση με ένα από τα στοιχεία του μηνύματος (π.χ. Αποφασίστηκε παμψηφεί (!) η δημιουργία του νέου πάρκου).
• ειρωνεία (π.χ. Φαίνεται ότι πολλοί οδηγοί δεν έχουν καλή όραση, αφού παρκάρουν σε σημείο που απαγορεύεται η στάθμευση!).
• απορία (π.χ. Τι περίεργος άνθρωπος!).
• αμφισβήτηση (π.χ. Δεν μπορεί να ισχύουν αυτά τα πράγματα!).
• αποφασιστικότητα (π.χ. Θέλω γράμματα! Αποκρίθηκε ο μικρός αυθόρμητα, μηχανικά, χωρίς να σκεφτεί τι έλεγε με το ίδιο πάντα αφαιρεμένο και παράξενο ύφος. Γ. Θεοτοκά, Αργώ, Έκφραση Έκθεση Λυκείου, τεύχος Α΄, ΟΕΔΒ, σελ.113).
• ανησυχία (π.χ. Από τη ρύπανση των θαλασσών κινδυνεύει ένα σημαντικό μέρος της διατροφής μας!).
• για να υπογραμμιστεί η εντύπωση από κάτι απίστευτο (π.χ. Κάποιες φορές η αμφισβήτηση προς τα ΜΜΕ είναι τόσο έντονη, ώστε να δημιουργούνται υποψίες ακόμη και για γεγονότα αληθή και τεκμηριωμένα!).
• αμφιβολία, υπερβολή, πάθος, φόβο, πόνο, χαρά, ελπίδα, κ.ά.

 

Με την απλή συντακτική του χρήση το θαυμαστικό σημειώνεται:

• ύστερα από επιφωνήματα ή επιφωνηματικές φράσεις (π.χ. Μπράβο!).
• σε προστακτικές (π.χ. Κοίταξε!).

 

65. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση του ερωτηματικού;

Απάντηση: Ως σχόλιο (σχολιαστικό σημείο στίξης), μπορεί να δηλώνει:

• προβληματισμό (π.χ. Γιατί άραγε o σύγχρονος πολιτισμός μας εμφανίζει τόσα προβλήματα;)
• προτροπή (π.χ. Δεν πρέπει οι νέοι να δείχνουν ενδιαφέρον και να ενημερώνονται για όσα συμβαίνουν στον κόσμο;)
• ειρωνεία (π.χ. Τέτοια ηττοπάθεια πια μας έχει καταλάβει όλους;)
• αμφισβήτηση της αξιοπιστίας μιας θέσης (π.χ. Είναι σωστό να μην ενδιαφέρεσαι ποτέ για τους άλλους;)
• αμφιβολία: [π.χ. Έλεγε πως ήταν ο καλύτερος (;) μαθητής]. Σημείωση: Όταν το ερωτηματικό βρίσκεται εντός παρενθέσεως στο εσωτερικό της πρότασης, δηλώνει αμφιβολία / αμφισβήτηση σε σχέση με ένα από τα στοιχεία του μηνύματος.
• διατύπωση ρητορικής ερώτησης (ερώτησης, δηλαδή, της οποίας η απάντηση είναι αυτονόητη. Π.χ. Δεν έχει πια αποδειχτεί ότι η πρόοδος της εποχής μας έχει όχι μόνο θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές;)
• πρόθεση του γράφοντος να αφυπνίσει τον αναγνώστη (π.χ. Δεν είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η αδιαφορία προς τους άπορους συνανθρώπους μας προσβάλλει τον πολιτισμό μας;)

 

 

 

66. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση εισαγωγικών;

Απάντηση: Χρησιμοποιούνται ως σχόλιο (σχολιαστικό σημείο στίξης):

• όταν μεταφέρονται με ακρίβεια τα λόγια άλλου.
• όταν πρόκειται για λέξεις – φράσεις που ανήκουν σε ένα ειδικό λεξιλόγιο ή

γλωσσικό ιδίωμα.

• όταν εντός τους εμπεριέχεται ένα ρητό, μια παροιμία, ένας τίτλος.
• όταν υπάρχει αποστασιοποίηση του γράφοντος από τα γραφόμενα, απαξίωση μιας έννοιας (π.χ. Ελάχιστα «οφέλη» αποκόμισε ο λαός της από την πολιτική της στον τομέα του αθλητισμού.).
• μεταφορική χρήση μιας λέξης του κειμένου (π.χ. Το νέφος στην πρωτεύουσα έχει γίνει «εφιάλτης»).
• έμφαση: (π.χ. Οι αγωνιστές του 1821 είχαν ως σύνθημά τους το «ελευθερία ή θάνατος»).
• αμφισβήτηση: (π.χ. Κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας πολλοί πληθυσμοί της Αφρικής έπεσαν θύματα της απληστίας των «πολιτισμένων» λευκών).
• ειρωνεία: (π.χ. Μόνο επαινετικά δεν μπορεί να αποκαλέσει κανείς τα σχόλια για τα «αριστουργήματα» του νέου σχεδιαστή μόδας).

 

 

67. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση αποσιωπητικών;

Απάντηση: Χρησιμοποιούνται ως σχόλιο ( σχολιαστικό σημείο στίξης) για να δηλώσουν:

• κάποιο υπονοούμενο το οποίο πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης (π.χ. Παρά τις δηλώσεις του περί της αθωότητάς του ο κατηγορούμενος δεν εμφανίστηκε στη δίκη και δικάστηκε ερήμην…).
• στιγμιαία παύση της ανάγνωσης πριν από ένα στοιχείο του μηνύματος στο οποίο πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του (π.χ. Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν.…. ό,τι είναι αληθές.).
• συγκίνηση: (π.χ. Αντικρίζοντας τα παιδιά του ύστερα από τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και… ξέσπασε σε κλάματα).
• ντροπή: (π.χ. Στην ατομικιστική εποχή μας η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά έχουν καταστεί αξίες άγνωστες ...τι να πει κανείς;).
• δισταγμό: (π.χ. Η ελευθερία της γνώμης ….ναι, είναι κάτι πολύ σημαντικό, αλλά δεν είναι όλες οι γνώμες αξιόλογες).
• απειλή: (π.χ. Ρύπανση, όπλα μαζικής καταστροφής, φτώχεια…. ο πολιτισμός μας απειλείται από τον ίδιο του τον εαυτό).
• προβληματισμό: (π.χ. Η χρήση λιπασμάτων στις γεωργικές καλλιέργειες έχει αρνητικές επιπτώσεις στο έδαφος, στα παραγόμενα προϊόντα και στον υδροφόρο ορίζοντα…).

 

 

68. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση της παύλας (-);

Απάντηση: Ανήκει στα συντακτικά σημεία στίξης και χρησιμοποιείται για να δηλώσει:

• την απότομη αλλαγή, ανακολουθία στο λόγο, αλλαγή ύφους (π.χ. Συνάντησα τον Κώστα χθες το απόγευμα - ο Νίκος για μια στιγμή φάνηκε στη διασταύρωση.).
• την αντίθεση των προηγουμένων με τα ακόλουθα (π.χ. Γλίτωσε –μα όχι για πολύ!)
• την εναλλαγή προσώπων στο διάλογο.
• την ένωση στοιχείων (π.χ. Άνεμοι ανατολικοί- βορειοανατολικοί έπνεαν σήμερα.)
• τη διάζευξη («ή») (π.χ. Φέρε δυο-τρία βιβλία).
• το χρονικό διάστημα (π.χ. Τρίτη- Πέμπτη εργάζομαι μέχρι αργά το βράδυ).
• την απαρίθμηση στοιχείων σε ξεχωριστές σειρές

(Πχ. Τομείς ειδικοτήτων:

-Μηχανολογία

-Ηχοληψία

-Ναυτιλιακά)

 

69. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση της διπλής παύλας(- -);

Απάντηση: Ανήκει στα συντακτικά σημεία στίξης και χρησιμοποιείται όταν:

• απομονώνεται ένα μέρος της φράσης το οποίο αποτελεί παρεμβολή απαραίτητη στη συνέχεια του λόγου.
• επεξηγεί, αναλύει, δικαιολογεί, ερμηνεύει.
• μετά από αυτή η σύνταξη και το νόημα συνεχίζονται σαν να μην υπήρχε παρεμβολή.
• χρησιμοποιείται στην οριοθέτηση παρενθετικών σχολίων (Τα σχόλια αυτά είναι επεξηγηματικά ή συμπληρωματικά και θεωρούνται από το συγγραφέα αρκετά χρήσιμα, ώστε να συμπεριλαμβάνονται στα γραφόμενα.).
• Γενικά: επεξηγεί ή/και συμπληρώνει.

 

Ποια είναι η σημασία της διπλής τελείας;

Απάντηση:

• Πριν από φράσεις που αποδίδονται αυτούσιες.
• Πριν από ρήσεις, γνωμικά και παροιμίες.
• Πριν από απαρίθμηση.
• Όταν παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα μιας πράξης, ενός φαινομένου ή ενός

προβλήματος.

 

 

70. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση παρομοιώσεων;

Απάντηση: Ο λόγος γίνεται πιο παραστατικός, πιο ζωντανός και τελικά πιο πειστικός. Η θέση του συγγραφέα καθίσταται εύληπτη και κατανοητή. Πρέπει όμως πρώτα να γράψουμε τι παρομοιάζεται με τι.

 

71. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση στατιστικών στοιχείων; Απάντηση: Προσδίδουν αποδεικτική ισχύ και εγκυρότητα στο λόγο, αφού αποτελούν ισχυρά   τεκμήρια               τα          οποία   δύσκολα      μπορεί     ο   αναγνώστης           να αμφισβητήσει. Ως τεκμήρια, αποτελούν μέσα – και μάλιστα ισχυρά- της επίκλησης στη λογική, δηλαδή του τρόπου πειθούς που χρησιμοποιείται για την απόδειξη μιας θέσης.

 

 

72. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση αναλογιών;

Απάντηση: Συνήθως με τις αναλογίες ο συγγραφέας δίνει πιο παραστατικά, άμεσα και ζωντανά τις θέσεις του. Διευκολύνει τον αναγνώστη να κατανοήσει το  φαινόμενο ή την έννοια που παρουσιάζει, καθώς δίνει ομοιότητες αυτού με κάποιο άλλο.

 

 

73. Να δικαιολογηθεί η ρηματική έγκλιση στο λόγο
    • Η οριστική δηλώνει κάτι το πραγματικό και το βέβαιο (π.χ. Το νερό της θάλασσας δεν πίνεται).
    • Η υποτακτική δηλώνει κυρίως το ενδεχόμενο (π.χ. Αν βρεις ελεύθερο χρόνο, μελέτησε αυτό το βιβλίο) και το επιθυμητό (π.χ. Ας πετύχω πρώτα στις εξετάσεις, και ύστερα βλέπουμε). Παίρνει όμως στο λόγο και άλλες σημασίες, όπως προτροπή, παραχώρηση, ευχή, απορία, πιθανότητα, προσταγή, απαγόρευση.
    • Η προστακτική φανερώνει την επιθυμία ως προσταγή (π.χ. Ανοίξτε τα παράθυρα). Η προσταγή αυτή, ανάλογα με το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται μπορεί να γίνει προτροπή, απαγόρευση, παράκληση, ευχή, έντονη ενέργεια.
74. Να εντοπίσετε το είδος της σύνταξης της πρότασης και να την μεταφέρετε στο άλλο είδος.

Απάντηση: Για να εντοπίσουμε το είδος της σύνταξης θα πρέπει να προσέξουμε αν το

 ρήμα βρίσκεται στην ενεργητική ή στην παθητική φωνή. Αν π.χ. η σύνταξη είναι ενεργητική τότε μετατρέπουμε το ρήμα στον αντίστοιχο τύπο της παθητικής, το

 αντικείμενο του ρήματος της ενεργητικής γίνεται το υποκείμενο της παθητικής, ενώ το υποκείμενο γίνεται ποιητικό αίτιο. Για την μετατροπή από την παθητική στην ενεργητική σύνταξη ακολουθούμε την αντίθετη διαδικασία.

 

 

75. Πότε χρησιμοποιείται η ενεργητική σύνταξη και πότε η παθητική;

Απάντηση: Η ενεργητική σύνταξη χρησιμοποιείται, όταν θέλουμε να δώσουμε

 έμφαση στο υποκείμενο του ρήματος, ενώ η παθητική, όταν θέλουμε να τονίσουμε την πράξη.

 

 

76. Να μετατρέψετε τον πλάγιο λόγο σε ευθύ ή το αντίστροφο.

Απάντηση: Πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε ότι:

• ευθύς λόγος είναι η απόδοση των λόγων ή των σκέψεων κάποιου από τον ίδιο, ενώ πλάγιος λόγος είναι η απόδοση των λόγων ή των σκέψεων κάποιου από άλλο πρόσωπο.

Π.χ. (Δάσκαλος) Τι σημαίνει ο όρος «Διαφωτισμός»; Ευθύς λόγος

Ο δάσκαλος ρώτησε τι σημαίνει ο όρος «Διαφωτισμός». Πλάγιος λόγος

 

• στον πλάγιο λόγο οι προτάσεις εξαρτώνται από ρήματα λεκτικά, αισθητικά, γνωστικά, ερωτηματικά, προτρεπτικά, προστακτικά, απαγορευτικά (ρήματα, όπως λέγω, διατάζω, ρωτώ, αισθάνομαι, γνωρίζω κλπ.).

 

• στη μετατροπή του ευθέος λόγου σε πλάγιο γίνονται οι εξής αλλαγές:

 

1. Οι κύριες προτάσεις κρίσεως μετατρέπονται σε ειδικές προτάσεις.

Π.χ. . (Ευθύς λόγος) Θυμάμαι τις μέρες εκείνες

(Πλάγιος λόγος) Λέει ότι θυμάται τις μέρες εκείνες.

 

2. Οι κυρίες προτάσεις επιθυμίας μετατρέπονται σε βουλητικές προτάσεις. Π.χ. (Ευθύς λόγος) Φύγε αμέσως.

(Πλάγιος λόγος) Τον πρόσταξε να φύγει αμέσως

 

3. Οι ευθείες ερωτηματικές προτάσεις μετατρέπονται σε πλάγιες ερωτηματικές. Π.χ. (Ευθύς λόγος) Γιατί δεν ήρθες;

(Πλάγιος λόγος) Τον ρώτησε γιατί δεν ήρθε.

 

4. Οι δευτερεύουσες προτάσεις παραμένουν δευτερεύουσες

Π.χ. (Ευθύς λόγος) Αν δεν φας τώρα το φαγητό σου, δε θα μεγαλώσεις. (Πλάγιος λόγος) Του είπε ότι, αν δεν έτρωγε τότε το φαγητό του, δεν θα μεγάλωνε.

 

Σημείωση: Όταν ο ευθύς λόγος μετατρέπεται σε πλάγιο, εκτός από τις αλλαγές στις εγκλίσεις, στους χρόνους και στα πρόσωπα του ρήματος καθώς και στις αντωνυμίες, μπορεί να αλλάξει, σύμφωνα με το νόημα, και το τοπικό ή το χρονικό επίρρημα.

Π.χ. (Ευθύς λόγος) Τώρα εγώ δεν θέλω, όπως χτες δεν ήθελε αυτός. (Πλάγιος λόγος) Έλεγε ότι τότε αυτός δεν ήθελε, όπως την προηγούμενη μέρα δεν ήθελε εκείνος.

 

 

80. Σε ποια είδη κειμένων χρησιμοποιούμε το α΄ ενικό πρόσωπο;

Απάντηση: Το α' πρόσωπο κυριαρχεί σε κείμενα με έντονο εξομολογητικό χαρακτήρα, όπως είναι το ημερολόγιο, η επιστολή, το στοχαστικό δοκίμιο.

 

 

81. Πότε ένας συγγραφέας χρησιμοποιεί το β΄ ενικό πρόσωπο;

Απάντηση: Όταν θέλει να προσδώσει στο λόγο του αμεσότητα, ζωντάνια, οικειότητα. Γενικά το β' ενικό πρόσωπο χρησιμοποιείται για την πρόκληση συναισθημάτων.

 

 

82. Τι δηλώνει η χρήση του γ΄ ενικού προσώπου;

Απάντηση: Το γ' ενικό πρόσωπο δείχνει αντικειμενικότητα και αμεροληψία. Ο συγγραφέας αποστασιοποιείται και αντιμετωπίζει τα γεγονότα ως παρατηρητής.

 

 

83. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση του α΄ πληθυντικού προσώπου; Απάντηση: Το α΄ πληθυντικό πρόσωπο χαρίζει έναν οικείο τόνο στο λόγο, τον κάνει πιο άμεσο και προσδίδει καθολικότητα στο ζήτημα στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας, δηλαδή θεωρεί ότι το υπό εξέταση θέμα αφορά όλους μας. Μάλιστα, καθώς θέτει και τον εαυτό του ως συμμέτοχο ή θύμα, δεν υποτιμά τον αναγνώστη. Αντίθετα, τον καθιστά πιο δεκτικό κι έτσι ο λόγος του κερδίζει σε πειστικότητα, αφού ο αναγνώστης ενεργοποιείται, προκειμένου να παρακολουθήσει το κείμενο με περισσότερο ενδιαφέρον και μεγαλύτερη προσοχή.

 

 

84. Τι δηλώνει η χρήση του β΄ πληθυντικού προσώπου;

Απάντηση: Προσδίδει στο λόγο ζωντάνια, αμεσότητα, οικειότητα. Χρησιμοποιείται για την πρόκληση συναισθημάτων.

 

 

85. Γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το γ' πληθυντικό πρόσωπο;

Απάντηση: Γιατί επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί από τα πράγματα και να τα αντιμετωπίσει ως απλός παρατηρητής. Προσδίδει επίσης στα γραφόμενά του αντικειμενικότητα.

 

 

86. Γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί στο κείμενό του σχήματα λόγου;

Απάντηση: Τα σχήματα λόγου μάς παραπέμπουν στην πρόκληση συναισθημάτων

του δέκτη. Ο λόγος αποκτά παραστατικότητα, ζωντάνια.

 

87. Να εντοπίσετε στο κείμενο τρία παραδείγματα κυριολεκτικής χρήσης της γλώσσας και τρία μεταφορικής.

Απάντηση: Η κυριολεκτική χρήση της γλώσσας αποδίδει με ακρίβεια τη σημασία των λέξεων, ενώ με τη μεταφορική η έννοια εκφράζεται με μια παρομοίωση, μεταφορά, παραβολή.

 

 

88. Ποιο είναι το ύφος του κειμένου. Να το σχολιάσετε.

Απάντηση: Για να εντοπίσουμε το ύφος του κειμένου πρέπει να γνωρίζουμε τα είδη του ύφους (λ.χ. απλό, γλαφυρό, υψηλό, μεικτό, κλπ.) καθώς και τα χαρακτηριστικά τους. (βλ. και ερώτηση 13)

 

 

89. Να αναγνωρίσετε το είδος των αναφορικών προτάσεων του κειμένου.

Απάντηση: Οι αναφορικές προτάσεις χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.

• Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ονοματικές (εισάγονται με αναφορικές αντωνυμίες, λειτουργούν ως ονόματα και, επομένως, παίζουν το ρόλο υποκειμένου, αντικειμένου, κατηγορουμένου, παράθεσης, επεξήγηση, επιθετικού προσδιορισμού, ετερόπτωτου προσδιορισμού).

Π.χ. Όποιος πεινάει, καρβέλια ονειρεύεται (αναφορική σε ρόλο υποκειμένου) Μην κάνεις ό,τι δεν πρέπει (αναφορική σε ρόλο αντικειμένου)

Στην εποχή μας είσαι ό,τι δηλώσεις (αναφορική σε ρόλο κατηγορουμένου)

Ο Όμηρος, που έγραψε την Ιλιάδα, ήταν σπουδαίος ποιητής (αναφορική σε ρόλο παράθεσης)

Η άνωση, που είναι αντίθετη δύναμη του βάρους, αποτελεί το λόγο που επιπλέουμε στη θάλασσα (αναφορική σε ρόλο επεξήγησης –υπονοείται το δηλαδή)

Πέταξαν τα ροδάκινα που σάπισαν (αναφορική σε ρόλο επιθετικού προσδιορισμού: που σάπισαν = τα σάπια)

Ν’ ακούς τη γνώμη όποιου σε αγαπά (αναφορική σε ρόλο ετερόπτωτου προσδιορισμού δηλαδή γενική υποκειμενική ή κτητική).

 

και οι επιρρηματικές (αρχίζουν με αναφορικά επιρρήματα ή άλλους αναφορικούς επιρρηματικούς προσδιορισμούς).

Π.χ. Πήγαινε όπου σε στείλουν (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει τόπο).

Να έρθεις όποια ώρα θέλεις (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει χρόνο). Τακτοποίησε όπως νομίζεις (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει τρόπο). Όσα δίνεις τόσα παίρνεις (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει ποσό).

Θα δεχτώ μόνο έτσι, όπως σου είπα (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει

όρο, συμφωνία).

Δε θα πάθουμε τίποτε, όσο κι αν το θέλουν (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει εναντίωση, παραχώρηση).

Χωρίς αυτά δεν  πάμε  πουθενά, όπως δεν  πάει  χωρίς  όπλο στον  πόλεμο ο στρατιώτης (αναφορική επιρρηματική που δηλώνει παρομοίωση).

 

• Στη δεύτερη κατηγορία έχουμε:

α) τις προσδιοριστικές, που αποτελούν αναγκαίο όρο της πρότασης, δεν μπορούν να παραλειφθούν και γι’ αυτό δεν χωρίζονται με κόμμα (π.χ. Η δύση που είδαμε χτες θα μας μείνει αξέχαστη. Ο καθηγητής που διδάσκει μαθηματικά είναι πολύ αυστηρός.)

και

β) τις παραθετικές ή προσθετικές που δεν αποτελούν αναγκαίο όρο της πρότασης, μπορούν να παραλειφθούν και γι’ αυτό χωρίζονται με κόμμα (π.χ. Μίλησε για τη χώρα του, που μας ήταν άγνωστη. Το ηλιοβασίλεμα είχε ένα πορτοκαλί χρώμα, που ήταν υπέροχο).

 

 

 

 

 

90. Να σχολιάσετε τον τίτλο του κειμένου.

Απάντηση: Για να σχολιάσουμε τον τίτλο του κειμένου, πρέπει να τον εξετάσουμε από άποψη μορφής και περιεχομένου (εκτός εάν η ερώτηση είναι συγκεκριμένη και μας προσδιορίζει από ποια άποψη να τον εξετάσουμε):

α) α πό άποψη μορφής/ γλώσσας/ έκφρασης: εξετάζουμε εάν είναι ελλειπτικός

(απουσιάζει το ρήμα), αν υπάρχει ρήμα, σε ποιο χρόνο, πρόσωπο, φωνή βρίσκεται, αν έχουμε επίθετα, σημεία στίξης, την έκτασή του, εξετάζουμε αν η χρήση της γλώσσας είναι κυριολεκτική ή μεταφορική, εάν έχουμε ενεργητική ή παθητική φωνή και γιατί, εξετάζουμε το ύφος (σοβαρό, δραματικό, χιουμοριστικό κλπ.)

β) α πό άποψη περιεχομένου: εξετάζουμε εάν ο τίτλος είναι κατάλληλος – εάν

αποδίδει με ευστοχία το κύριο θέμα του κειμένου ή ποιο ζήτημα του κειμένου επιδιώκει να αναδείξει ο συγγραφέας με τον τίτλο, την οπτική γωνία που προκύπτει ή διαφαίνεται από τον τίτλο.

 

 

91. Να εξετάσετε αν στο κείμενο υπάρχουν σχόλια του συγγραφέα ή και ξένα σχόλια.

Απάντηση: Η αναφορά του γεγονότος αποτελεί αντικειμενική ενημέρωση, ενώ το σχόλιο διακρίνεται από υποκειμενισμό. Ωστόσο σχόλιο αποτελούν και τα σημεία στίξης. Επίσης, με τη χρήση συγκεκριμένων εκφράσεων, όπως υποστήριξε, ανέφερε, κλπ. διατυπώνονται τα ξένα σχόλια.

 

Να εξετάσετε αν το άρθρο έχει αναπτυχθεί με ανεστραμμένη πυραμίδα. Απάντηση: Για να καταλάβουμε αν το άρθρο αναπτύσσεται με ανεστραμμένη πυραμίδα πρέπει να ξέρουμε ότι στον τίτλο συνοψίζεται το γεγονός, στις δύο πρώτες παραγράφους παρουσιάζεται η είδηση περιληπτικά και στη συνέχεια αναλυτικά.

 

 

92. Τι πετυχαίνει ο συγγραφέας με την τεχνική των ερωτήσεων;

Απάντηση: Οι ερωτήσεις παραπέμπουν στον τρόπο πειθούς που είναι επίκληση στο συναίσθημα. Ο συγγραφέας με τη χρήση τους προσδίδει στο κείμενο του ζωντάνια και αμεσότητα, αφυπνίζει, προβληματίζει και ευαισθητοποιεί το κοινό του.

 

93. Ποιος ο στόχος της αναλυτικής περιγραφής;

Απάντηση: Με την αναλυτική περιγραφική ο λόγος αποκτά παραστατικότητα, γλαφυρότητα και χρωματίζεται συναισθηματικά.

 

 

 

94. Γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί συνώνυμες λέξεις για την ίδια λέξη ή τις χωρίζει με μια γραμμή;

Απάντηση: Αυτό το κάνει ή για να δώσει έμφαση στη λέξη ή για να την διευκρινίσει

ή για να διευρύνει εννοιολογικά τη συγκεκριμένη λέξη του κειμένου.

 

95. Τι εξυπηρετεί η διαίρεση του άρθρου σε ενότητες με πλαγιότιτλους; Απάντηση: Στόχος     του      αρθρογράφου         είναι  η                        συνοπτική                     παρουσίαση    του περιεχομένου του άρθρου. Ακόμη με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα στον αναγνώστη να επιλέξει να διαβάσει απευθείας την ενότητα που τον ενδιαφέρει.

 

 

 

 

96. Ποιος ο ρόλος της παρομοίωσης;

Απάντηση: Η παρομοίωση προσδίδει στο λόγο εικονοπλαστικό και αλληγορικό

 χαρακτήρα, αμεσότητα, ζωντάνια, παραστατικότητα. Ο συγγραφέας με έναν έμπρακτο και χαρακτηριστικό τρόπο προσπαθεί να εξηγήσει στον αναγνώστη αυτό που επιδιώκει.

 

97. Σε τι αποσκοπεί ο συγγραφέας με τη χρήση παραδειγμάτων;

Απάντηση: Τα παραδείγματα προσδίδουν ζωντάνια, παραστατικότητα και

 αμεσότητα στο λόγο του συγγραφέα, καθιστούν το κείμενο πιο οικείο, πιο προσιτό στον αναγνώστη. Αρκεί βέβαια να είναι εύστοχα, να μην διακόπτουν την πορεία της σκέψης και να μην πλεονάζουν.

Επίσης ο συγγραφέας με τη χρήση των παραδειγμάτων επιδιώκει να προσδώσει κύρος και αποδεικτική ισχύ σε όσα ισχυρίζεται, γιατί τα παραδείγματα ανήκουν στα τεκμήρια. Επιβεβαιώνει την ορθότητα των ιδεών και των απόψεών του.

 

 

98. Τι επιδιώκει ο συγγραφέας με τη χρήση του ασύνδετου σχήματος;

Απάντηση: Προσδίδει μεγαλύτερη έμφαση και ένταση στο λόγο του. Το σχήμα αυτό

 

(βλ. 102 ερώτηση παρακάτω) χρησιμοποιείται συνήθως, όταν απαριθμούνται οι επιπτώσεις κάποιου θέματος με στόχο την υπογράμμιση του αρνητικού και επικίνδυνου περιεχομένου του. Έτσι αποδεικνύεται η πολυπλοκότητα του προ- βλήματος και η αμεσότητα του κινδύνου.

 

99. Ποιος ο στόχος του μακροπερίοδου λόγου;

Απάντηση: Προσδίδει στο λόγο σοβαρότητα και επισημότητα. Η χρήση του απαιτεί την άριστη γνώση της γλώσσας, γιατί υπάρχει κίνδυνος διαφορετικά να δημιουργηθούν συντακτικά προβλήματα και νοηματικά χάσματα.

 

 

100. Να εξηγήσετε τη χρήση του ευθέος λόγου.

Απάντηση: Με τη χρήση του ευθέος λόγου ο συγγραφέας δημιουργεί μια σχέση οικειότητας με τον αναγνώστη, αφού είναι σαν να παρακολουθεί και να αντιλαμβάνεται τις σκέψεις του. Ο ευθύς λόγος προσδίδει αμεσότητα - βοηθά τον αναγνώστη να βιώσει άμεσα τις απόψεις που μεταφέρονται - ζωντάνια, οικειότητα, θυμίζει τον προφορικό λόγο.

Με τον πλάγιο λόγο ο συγγραφέας μάς μεταφέρει τα λόγια κάποιου άλλου προσώπου.

 

101. Να αναγνωρίσετε το είδος της σύνδεσης των προτάσεων στο «χ» απόσπασμα του κειμένου.

Απάντηση: είναι δυνατές τρεις περιπτώσεις: α) σχήμα ασύνδετο, β) παρατακτική σύνδεση και γ) υποτακτική σύνδεση.

Συγκεκριμένα:

 

• α) Μπορεί να έχουμε σχήμα ασύνδετο, δηλαδή χωρίς συνδέσμους, η μία πρόταση δίπλα στην άλλη διαχωρισμένες με κόμμα (,), π.χ. Χόρευαν, τραγουδούσαν, τάραζαν τον κόσμο από τις φωνές.

 

• β) Μπορεί η σύνδεση να είναι παρατακτική, δηλαδή:

• i) κύρια πρόταση + άλλη κύρια πρόταση, π.χ. Οι αθλητές προπονήθηκαν και

έφυγαν. Αυτά λέγονται, μα δε γίνονται. Όλη μέρα έγραφε ή διάβαζε, κοκ.

• ii) δευτερεύουσα πρόταση + άλλη δευτερεύουσα πρόταση ίδιου είδους (λ.χ. αιτιολογική + αιτιολογική, υποθετική + υποθετική κοκ.). [Προσοχή! Είναι ευνόητο ότι στην περίοδο θα υπάρχει απαραιτήτως και κύρια πρόταση -δεν υπάρχει περίοδος χωρίς κύρια πρόταση!- οπότε θα έχουμε, εκτός από την παρατακτική σύνδεση, και υποτακτική σύνδεση –φυσικά με υποτακτικούς συνδέσμους (βλ. παρακάτω).].

Η παρατακτική σύνδεση επιτυγχάνεται με τη χρήση παρατακτικών συνδέσμων:

1. Συμπλεκτικοί: και, ούτε, μήτε..
2. Αντιθετικοί: αλλά, όμως, ωστόσο, μολαταύτα, μα..
3. Διαζευκτικοί: ή, είτε.

4. Συμπερασματικοί: λοιπόν, ώστε, άρα, επομένως.

Σημείωση: Το «ώστε» και το επίρρημα «έτσι» στην αρχή περιόδου ή ημιπεριόδου του λόγου λειτουργούν ως παρατακτικοί σύνδεσμοι και εισάγουν κύριες προτάσεις (Π.χ. Κρατάς το βιβλίο που έψαχνες. Ώστε το βρήκες;), Επίσης ο σύνδεσμος «λοιπόν» μπορεί να τεθεί στην αρχή μιας κύριας πρότασης, αλλά και ύστερα από μια ή και περισσότερες λέξεις ή κάποτε και στο τέλος της πρότασης (Π.χ. Λοιπόν, ας προσπαθήσουμε περισσότερο. Δεν έβρισκαν αυτοκίνητο . αναγκάστηκαν λοιπόν να επιστρέψουν με τα πόδια. Ας ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο λοιπόν.)

5. Επεξηγηματικός: δηλαδή.

 

• γ) Μπορεί η σύνδεση να είναι υποτακτική, δηλαδή:

• i) κύρια πρόταση + δευτερεύουσα πρόταση, π.χ. Ο αγώνας αναβλήθηκε, γιατί

έβρεχε πολύ (δευτερεύουσα αιτιολογική). Μελετά πολλές ώρες, γ ια να πετύχει

στις Πανελλαδικές εξετάσεις (δευτερεύουσα τελική). Φοβάται, μήπως χάσει το δρόμο της (δευτερεύουσα ενδοιαστική). Υπήρχε ομίχλη παντού, ώστε δύσκολα μπορούσες να δεις (δευτερεύουσα συμπερασματική). Καταφεύγει στη μελέτη της ποίησης, όταν νιώθει απελπισμένη (δευτερεύουσα χρονική). Αν με ρωτήσει (=δευτερεύουσα υποθετική), θα του απαντήσω. Όποιος βιάζεται (=δευτερεύουσα αναφορική, ονοματική πρόταση, παίζει το ρόλο υποκειμένου στην κύρια πρόταση

«σκοντάφτει»), σκοντάφτει. Θέλει να φύγει (να φύγει = δευτερεύουσα βουλητική, ονοματική πρόταση, παίζει το ρόλο αντικειμένου στην κύρια πρόταση «Θέλει»). Φαίνεται ότι θα βρέξει (ότι θα βρέξει = δευτερεύουσα ειδική, ονοματική  πρόταση, παίζει το ρόλο υποκειμένου στην κύρια πρόταση «φαίνεται»). Δεν είμαι βέβαιος αν κατάλαβα καλά= η υπογραμμισμένη πρόταση δεν είναι δευτερεύουσα υποθετική, αλλά πλάγια ερωτηματική [οι πλάγιες ερωτηματικές προτάσεις εξαρτώνται από ρήματα ή περιφράσεις που σημαίνουν ερώτηση, απορία, αμφιβολία, γνώση, αίσθηση και εισάγονται με ερωτηματικές αντωνυμίες (π.χ. ποιος, πόσος, τι κλπ.), ερωτηματικά επιρρήματα (π.χ. πού, πότε, πώς κλπ.) και συνδέσμους (π.χ. αν, γιατί, μήπως κλπ.)] και παίζει το ρόλο αντικειμένου στο ρήμα της κύριας «δεν είμαι βέβαιος»). Σημείωση: ας παρατηρήσουμε και πάλι ότι στις ονοματικές προτάσεις δεν σημειώνεται κόμμα, δηλαδή στις ειδικές, τις ενδοιαστικές, τις πλάγιες ερωτηματικές και τις βουλητικές, όταν έχουν θέση υποκειμένου ή αντικειμένου στο ρήμα της κύριας.

Η υποτακτική σύνδεση επιτυγχάνεται με τη χρήση:

• των υποτακτικών συνδέσμων:

1. Ειδικοί: ότι, πως, που.
2. Χρονικοί: όταν, σαν, ενώ, καθώς, αφού, αφότου, πριν (να), μόλις, προτού, ώσπου, ωσότου, όσο που, εφόσον, άμα, εκεί που (= μόλις), ευθύς ως.
3. Αιτιολογικοί: γιατί, επειδή, διότι, αφού, μια και, που.
4. Υποθετικοί: αν, εάν, άμα, σαν.
5. Τελικοί: για να.
6. Συμπερασματικοί: ώστε, ώστε να, που
7. Διστακτικοί ή ενδοιαστικοί: μη(ν), μήπως.
8. Εναντιωματικοί / παραχωρητικοί: αν και, ενώ, μολονότι, παρ’ όλο που, και που, και ας, και αν, και αν ακόμη, ακόμη και αν, έστω και αν, παρ’ ότι.
   • του να (π.χ. Προσπάθησε να αποφύγει αυτή τη συνάντηση).
   • των αναφορικών ή ερωτηματικών αντωνυμιών και των αναφορικών ή ερωτηματικών επιρρημάτων που εισάγουν δευτερεύουσες (εξαρτημένες) προτάσεις (π.χ. Όποιος είχε διάθεση, ακολουθούσε = η υπογραμμισμένη πρόταση είναι δευτερεύουσα αναφορική, ονοματική πρόταση –λέγεται ονοματική, γιατί παίζει το ρόλο ονόματος και εν προκειμένω είναι υποκείμενο στο ρήμα της κύριας

«ακολουθούσε»- και εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία όποιος). Τακτοποίησέ τα, όπως νομίζεις= η υπογραμμισμένη πρόταση είναι δευτερεύουσα

 

αναφορική επιρρηματική, εισάγεται με το αναφορικό επίρρημα όπως και δηλώνει τρόπο). Ρωτούσε τι θέλουμε = Η υπογραμμισμένη πρόταση είναι πλάγια ερωτηματική [(οι πλάγιες ερωτηματικές προτάσεις εξαρτώνται από ρήματα ή περιφράσεις που σημαίνουν ερώτηση, απορία, αμφιβολία, γνώση, αίσθηση, όπως ρωτώ, απορώ, σκέπτομαι, αμφιβάλλω, ξέρω, βλέπω, δεν είναι βέβαιος, δεν έχω ιδέα κλπ. και εισάγονται με ερωτηματικές αντωνυμίες (π.χ. ποιος, πόσος, τι κλπ.), ερωτηματικά επιρρήματα (π.χ. πού, πότε, πώς κλπ.) και συνδέσμους (π.χ. αν, γιατί, μήπως κλπ.)], αντικείμενο στο ρήμα της κύριας «ρωτούσε» και εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία τι.

Όταν συνδέεται μια κύρια με μια δευτερεύουσα (π.χ. Είδαμε την ταινία, όταν τελειώσαμε την εργασία μας), έχουμε απλή υπόταξη, ενώ, όταν υπάρχουν κύρια + δευτερεύουσα + (ανόμοια) δευτερεύουσα (όταν, δηλαδή, μια δευτερεύουσα πρόταση εξαρτάται από μια ανόμοια δευτερεύουσα πρόταση, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από μια κύρια), η υπόταξη ονομάζεται διαδοχική. Π.χ. Η επιτυχία είναι συχνά δύσκολη, γιατί χρειάζεται θάρρος, για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσκολίες (Εδώ έχουμε διαδοχική υπόταξη. Με τον αιτιολογικό σύνδεσμο «γιατί» συνδέεται η κύρια πρόταση «η επιτυχία είναι συχνά δύσκολη» με τη δευτερεύουσα αιτιολογική «γιατί χρειάζεται θάρρος» και, στη συνέχεια, με τον τελικό σύνδεσμο «για να» συνδέεται η δευτερεύουσα αιτιολογική πρόταση «γιατί χρειάζεται θάρρος» με τη δευτερεύουσα τελική «για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσκολίες»).

102. Να εξετάσετε αν οι προτάσεις συνδέονται με παρατακτική σύνδεση ή υποτα- κτική.

Απάντηση: (βλέπε προηγούμενη ερώτηση). Αν οι προτάσεις συνδέονται με παρατακτικούς συνδέσμους, δηλαδή συμπλεκτικούς, αντιθετικούς, διαχωριστικούς κλπ., τότε η σύνδεση είναι παρατακτική, ενώ, αν συνδέονται με υποτακτικούς συνδέσμους, δηλαδή αιτιολογικούς, χρονικούς, υποθετικούς κλπ., τότε η σύνδεση είναι υποτακτική.