Ο Λευκός Πύργος κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους το 1430. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας. Ο Πύργος αποτελούσε το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και τρίτος στο ενδιάμεσο.

Στο πέρασμα του χρόνου αναφέρεται με διάφορες ονομασίες˙ Πύργος του Λέοντος το 16ο αι και Πύργος της Καλαμαριάς το 18ο αι.˙ το 19ο αι. τον βρίσκουμε με δύο ονομασίες, ανάλογα με τη χρήση που είχε˙ Πύργος των Γενιτσάρων, και Πύργος του αίματος , όταν έγινε φυλακή και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Ο ιστορικός Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου το 1888, στο βιβλίο του για μνημεία της πόλης, τον αποκαλεί Βαστίλη της Θεσσαλονίκης, όπου έσφαζαν τους θανατοποινίτες στον εξώστη του, με το αίμα να βάφει τους τοίχους του, ενώ βολή τηλεβόλου από τα δυτικά της πόλης σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Το 1883, με διαταγή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, ο Πύργος ασπρίζεται και του δίνεται η ονομασία Λευκός  . Είμαστε στο δεύτερο του 19ου αι., εποχή που πνέει ο άνεμος της μεταρρύθμισης στην οθωμανική αυτοκρατορία, ύστερα από τις πιέσεις της Αγγλίας, και πύργος με την ονομασία «του αίματος» δεν αρμόζει στη νέα φυσιογνωμία της αυτοκρατορίας. Και ήταν ο κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί, που με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άσπρισε τον Πύργο. Από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία. Με τον καιρό έγινε το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, αφού απόμεινε από το 1911 να στέκει μόνος στην παραλία, ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου και του ανατολικού τείχους και του περιβόλου του.

Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος, ο Πύργος είχε διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ένας όροφος χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων  από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς της Ανατολής. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συστήματα ναυτοπροσκόπων.

Ο Λευκός πύργος σήμερα

Το Πάσχα στην Κέρκυρα είναι πασίγνωστο σε όλη την Ελλάδα, λόγω τον εθίμων του. Στο νησί Ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν μαζί και δημιουργείται μία εκπληκτική ατμόσφαιρα. Ο επιτάφιος συνοδεύεται από τις ξακουστές φιλαρμονικές και τις χορωδίες της Κέρκυρας. Οι φιλαρμονικές είναι παγκοσμίως γνωστές. Σήμερα στο νησί υπάρχουν 18 φιλαρμονικές μπάντες. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου γίνεται η πιο κατανυκτική και αρχαιότερη Λιτανεία του Σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα. Επίσης, το Μεγάλο Σάββατο λαμβάνει χώρα το γνωστό έθιμο με τα κανάτια. Το έθιμο Μπότηδες στη Σπιανάδα στην Κέρκυρα είναι ένας συνδυασμός Ενετικών παραδόσεων και Ορθόδοξων εθίμων. Οι Κερκυραίοι από τα παράθυρά τους πετούν και σπάνε κανάτια στον δρόμο ως υποδοχή και αναγέννηση της άνοιξης με τη σύναξη των καρπών σε νέα δοχεία και το σπάσιμο των παλιών. 

Παραδοσιακοί χοροί και μουσική

Οι άνθρωποι της Κέρκυρας λατρεύουν τον χορό και τη μουσική. Οι τοπικοί χοροί είναι χαρούμενοι, με μικρά άλματα με έντονο ρυθμό που προκύπτει από την επιρροή της Δύσης και την ηπειρώτικη χώρα. Οι περισσότεροι από τους χορούς που χορεύονται σε ζεύγη με τη συνοδεία βιολιού, μια κιθάρα κι ένα ακορντεόν. Η Κερκυραϊκή μουσική είναι καντάδες, η οποίες, με τη συνοδεία μιας κιθάρας και ενός μαντολίνου, εξακολουθούν να τραγουδιούνται, αν και όχι τόσο συχνά όσο παλαιότερα, στα στενά σοκάκια της Κέρκυρας.

οι καντάδες

Η φιλαρμονική μπάντα

παραδοσιακοί χοροί Κέρκυρας

Το έθιμο Μπότηδες στη Σπιανάδα

Πηγή: https://www.slideshare.net/zafikara1/2-72058780

Κάστρο του Μπεράτι

Χτίστηκε τον πέμπτο αιώνα από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Θεοδοσίο Β΄, και ξαναχτίστηκε κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και πάλι στο 13ο αιώνα από τον Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Α΄Κομνηνό Δούκα ξάδελφος του βυζαντινού αυτοκράτορα. Το κάστρο ήταν υπό την κυριαρχία του Ιωάννη Κομνηνού Ασέν στα μέσα του 14ου αιώνα, η κύρια είσοδος στη βόρεια πλευρά υπερασπίζεται από οχυρωμένη αυλή, υπάρχουν τρεις μικρότερες εισόδου.

Τα κτίρια στο εσωτερικό του φρουρίου χτίστηκαν κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα και λόγω της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής τους σώζονται ως πολιτιστικά μνημεία. Ο πληθυσμός του φρουρίου ήταν Χριστιανός, και είχε περίπου 20 εκκλησίες και μόνο ένα τζαμί, για τη χρήση της Τουρκικής φρουράς εκ των οποίων σώζεται μόνο μερικά ερείπια και η βάση του μιναρέ. Οι εκκλησίες του κάστρου καταστράφηκαν από χρόνια και μόνο μερικές έχουν απομείνει.

Το Κάστρο απεικονίζεται στο Αλβανικό νόμισμα των 10 λεκ που εκδόθηκε το 1996 και το 2000

Ο παππούς μου, ο Μιχάλης Τουμαζάτος, δούλευε στο μπαρ του πλοίου που ήταν ναυτικός ο Νίκος Καββαδίας. Παρακάτω είναι οι πληροφορίες που μου έδωσε για τη γνωριμία του με τον ποιητή.

Ο Νίκος Καββαδίας ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος και σοφός. Έδινε συμβουλές στους νέους. Του παππού μου του έλεγε να μη βάζει πάνω από αυτόν άλλους. Δεν ήθελε δημοσιότητα και έλεγε πως ήταν κι αυτός ένας απλός άνθρωπος. Επιπλέον του έλεγε ότι τα λεφτά του καίνε τα χέρια. Έδινε κρυφά χρήματα σε φτωχές οικογένειες. Για το τεράστιο έργο του δεν είχε έπαρση. Απέφευγε τους δημοσιογράφους. Με τη μόνη που ήθελε να συζητάει ήταν η Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάννα Φαλάτσι. Τέλος, με τον παππού μου γνωρίστηκαν στο καράβι Aquarious στο οποίο ήταν ασυρματιστής.

To δέντρο που δίνει 

Πολλά δέντρα δίνουν τους καρπούς τους. Έτσι, και το δικό μας δέντρο έδωσε τα πάντα.

Είναι μια μεγάλη γέρικη ελιά, που ξέρει πως το να δίνεις είναι καλύτερο από το να παίρνεις.

Κάθε χρόνο οι άνθρωποι μάζευαν τους καρπούς της. Η ελιά εξωτερικά πονούσε, καθώς της τραβούσαν από τα κλαδιά τις ελιές κι έκοβαν τα κλαδιά της. Μέσα της όμως χαιρόταν, γιατί μοίραζε τους καρπούς της και ωφελούσε τους ανθρώπους. Έβαζε στην άκρη τον πόνο της και υπέφερε σιωπηλά για το καλό των ανθρώπων.

Σε όλη της τη ζωή πρόσφερε οξυγόνο απαραίτητο για τη ζωή όλων των πλασμάτων. Κάθε ανάσα της έδινε ζωή σε όλους.

Μια μέρα εμφανίστηκε ένα αγοράκι που χρειαζόταν οξυγόνο. Έτσι του είχαν πει οι γιατροί του, είπε στην ελιά. Έβαλε σκοπό της ζωής της να σώσει το αγοράκι. Κάθε μέρα του έδινε όσο οξυγόνο του ήταν απαραίτητο.

Η ελιά αγαπούσε πραγματικά το αγοράκι. Και το αγοράκι τη λάτρευε.

Πήγαινε κάθε μέρα και καθόταν κάτω από τον ίσκιο της ελιάς. Αυτή του τραγουδούσε δυνατά για να παίρνει όσο το δυνατόν περισσότερο οξυγόνο. Εκείνο γελούσε και σκαρφάλωνε στον κορμό της. Οι ημέρες περνούσαν γρήγορα.

Το παιδί γινόταν όλο και καλύτερα. Όταν ξαναεπισκέφτηκε τον γιατρό του το ενημέρωσε πως πια είχε γίνει καλά. Χάρηκε τόσο πολύ αυτό και οι γονείς του!

Αμέσως έτρεξε και το είπε στην ελιά. Εκείνη χάρηκε. Όμως μέσα της ένιωσε λυπημένη, όταν σκέφτηκε πως το παιδί δεν την χρειάζεται πια και δεν θα την ξαναεπισκεφτεί.

Την επόμενη ημέρα το πρωί το παιδί με τους γονείς του πήγαν πάλι στην ελιά. Την ευχαρίστησαν που του χάρισε τη ζωή και της υποσχέθηκαν πως δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Έφυγαν .

Από τότε το παιδί έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει. Η ελιά από την στενοχώρια της σταμάτησε να βγάζει καρπούς. Άρχισε να ξεραίνεται. Οι άνθρωποι ήθελαν να την κόψουν, για να την κάνουν ξύλα για το τζάκι. Την ημέρα που θα γινόταν αυτό, το παιδί περνούσε από εκεί.

Φώναξε στους ανθρώπους να σταματήσουν αμέσως. “Αυτή η ελιά μου έσωσε τη ζωή . Αφήστε την αμέσως”. Ύστερα , το παιδί ζήτησε από τους εργάτες να την μεταφυτεύσουν στον κήπο του σπιτιού του.

Από τότε η ελιά ξαναζωντάνεψε και δίνει άφθονους καρπούς και οξυγόνο. Το παιδί ήταν ευτυχισμένο που η ελιά ήταν πια μέρος της ζωής του σε κάθε χαρά και λύπη!!!

Ο Περιφερειακός δρόμος του Αργοστολίου ο πιο πολυσύχναστος και με πολύ μεγάλο κυκλοφοριακό φορτίο εξυπηρετεί καθημερινά εκατοντάδες οδηγούς που διέρχονται και χρησιμοποιούν τον δρόμο για ταχύτερη και ασφαλή μετακίνηση.

Είναι ο δρόμος που εξυπηρετεί την πρόσβαση στη ΒΙΠΕ και απορροφά μεγάλο κυκλοφοριακό φορτίο ενώνοντας το αεροδρόμιο και την τουριστική περιοχή της Λασσης με την υπόλοιπη Κεφαλονιά εκτονώνοντας την κίνηση και το μποτιλιάρισμα από το κέντρο του Αργοστολίου.

Η φιλοσοφία και η λειτουργία χρήσης του περιφερειακού είναι να εκτονώνει και να βοηθάει τον πολίτη να μπορεί να μετακινείται γρήγορα και την Πόλη να ανασαίνει από την κίνηση και όχι να μετατρέπεται σε ΠΑΡΚΙΓΚ ακόμα και έξω από Σχολεία.

Aιμιλία Λευκαδίτη

Κλαρενς Στέργιο

Ανδριάνα Τζαννετάτου

Λουλιέτα Τόσκα

Συνέντευξη με έναν υπάλληλο στο εργοστάσιο νερού του Αργοστολίου

Πόσο καιρό σας πήρε για να φτιάξετε το εργοστάσιο;

Μας πήρε  σχεδόν 4 μήνες.

Πότε φτιάχτηκε;

Ξεκίνησε να φτιάχνεται στις 28/11/2018  και τελείωσε στις 28/3/2019.

Πότε δούλεψε για πρώτη φορά;

Ξεκίνησε να δουλεύει την Τρίτη 28/03/2019. Απ’ τις 11 Απριλίου του 2019 δόθηκε καθαρό νερό στους κατοίκους του Αργοστολίου.

Πώς εμφιαλώνεται το νερό;

Το νερό δεν εμφιαλώνεται, αλλά διοχετεύεται στο δίκτυο ύδρευσης του Αργοστολίου.

Πόσα μηχανήματα χρειάζονται για να γίνει η αφαλάτωση;

Χρειάζεται μόνο ένα πολυσύνθετο  μηχάνημα.

Τι κάνει το κάθε μηχάνημα στο εργοστάσιο νερού;

Το πρώτο μηχάνημα φιλτράρει το νερό. Συγκρατεί τα χαλίκια και τα φύκια. Ύστερα οι μεμβράνες αντίστροφης ώσμωσης καθαρίζουν το νερό και το φιλτράρουν, από τα μικρότερα σωματίδια. Κατόπιν το νερό, μετά από επεξεργασία, ρυθμίζεται το ph, η αγωγιμότητα και γίνεται η  χλωρίωση του νερού.

Ύστερα  αποθηκεύεται  σε μία μεγάλη δεξαμενή και από εκεί κατευθύνεται στο Φαραώ από όπου διοχετεύεται στους  κατοίκους του  Αργοστολίου.

Το εργοστάσιο αφαλάτωσης νερού δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2019. Το νερό μετά από 262 χρόνια είναι πόσιμο και με καλή ποιότητα.

Η διαδικασία καθαρισμού του υφάλμυρου νερού γίνεται σε στάδια. Πρώτα καθαρίζεται μέσω φίλτρων άμμου, όπου συγκρατούνται μεγάλα σωματίδια και μετά καθαρίζεται μέσω φίλτρων φυσιγγίων. όπου συγκρατούνται μικρότερου μεγέθους σωματίδια. Μετά το νερό μπαίνει σε μεμβρανοδοχεία και μέσω μιας τεχνικής καθαρίζεται, ενώ το βρώμικο νερό αποβάλλεται.

Η δημιουργία του εργοστασίου ήταν σημαντική και έλυσε ένα μεγάλο πρόβλημα που απασχολούσε τους κατοίκους, αφού οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν μόνο εμφιαλωμένο νερό για τις καθημερινές ανάγκες τους.