Κεφαλληνία
Ονομασία
Η Κεφαλονιά κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή . Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι ήταν Λέλεγες, οι οποίοι κατοίκησαν το νησί προφανώς την εποχή του 15ου αι. π.Χ. φέρνοντας μαζί τους τη λατρεία του Ποσειδώνα. Την εποχή του χαλκού, ένας άλλος αρχαίος Ελληνικός λαός, οι Τηλεβόες είχαν εγκατασταθεί στην γύρω θάλασσα, και κατοικούσαν στο νησί.
Η ορθή ονομασία του νησιού είναι "Κεφαλληνία" προερχόμενη από τους αρχαίους ορεσίβιους κατοίκους της, τους Ομηρικούς "Κεφαλλήνες" (και όχι "Κεφαλονία-Κεφαλονιά" από τον μυθικό ήρωα της Αττικής τον Κέφαλο, που κατά τους
Αθηναίους υποτίθεται πως κατέλαβε την νήσο και της έδωσε το όνομά του. Ο Αμφιτρύωνας του έδωσε δώρο την νήσο Σάμη που έμεινε γνωστή σαν Κεφαλονιά. Την πρόταση αυτή σύμφωνα με τους ορεσίβιους κατοίκους διέδωσαν εντέχνως οι αποικιοκράτες Αθηναίοι προκειμένου να αποκτήσουν δικαιώματα στο νησί. Κατά την αρχαιότητα άκμασαν τέσσερις πόλεις, οι οποίες ήταν ανεξάρτητα κράτη: η Κράνη, οι Πρόννοι, η Σάμη και η Πάλη.
Ομηρικά έπη
Η Κεφαλονιά έχει προταθεί σαν η πιθανότερη πατρίδα του Ομηρικού Οδυσσέα αντί για την γειτονική Ιθάκη.
Μεσαίωνας
Το νησί κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και κατά το μεσαίωνα αποτέλεσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το νησί ανήκε μέχρι το 1185 στο Βυζαντινό Θέμα Κεφαλληνίας μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα.
Βενετοκρατία
Το νησί κατακτήθηκε
από την Δημοκρατία της Βενετίας (1500). Από τότε μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας (1797) η Κεφαλονιά ανήκε στο Κράτος της Θάλασσας με τα υπόλοιπα Επτάνησα. Οι Βενετοί οικοδόμησαν το Κάστρο της Άσσου Κεφαλονιάς με σχέδια του Βενετού μηχανικού Μαρίνου Γκεντιλίνη που εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, παντρεύτηκε Ελληνίδα . Οι απόγονοι του είναι σήμερα Κεφαλλονίτες με το επώνυμο Γκεντιλίνης. Κατασκευάστηκε με στόχο να υπερασπιστεί το νησί από τους πειρατές και τις ναυτικές επιδρομές. Το κάστρο ήταν η πρωτεύουσα της βόρειας Κεφαλονιάς αλλά μετά το 1684 οι Βενετοί έκτισαν νέα πρωτεύουσα για ολόκληρο το νησί το Αργοστόλι.
Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 μεταφέρθηκαν στο κάστρο 7.000 κάτοικοι από το Σούλι Θεσπρωτίας. Μετά τους φονικούς σεισμούς του 1953 οι λιγοστοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το κάστρο.
Από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα η Κεφαλονιά και η Ζάκυνθος ήταν οι μεγαλύτεροι τόποι εξαγωγής φραγκοστάφυλλου στον κόσμο.
Οι πόλεις και τα χωριά ήταν κτισμένα πάνω σε λόφους για να προστατεύσουν τους κατοίκους από τους πειρατές που είχαν ρημάξει εκείνη την εποχή στην Μεσόγειο. Το 1797 παραχωρήθηκαν τα Επτάνησα στην Γαλλία .Την επόμενη χρονιά (1798) η Γαλλία πιέστηκε να παραδώσει τα Επτάνησα σε έναν Οθωμανό-Ρωσικό στρατό, δημιουργήθηκε η Επτάνησος Πολιτεία που την κυβερνούσε επίσημα η Τουρκία αλλά την πραγματική εξουσία είχαν οι Ρώσοι. Με την Συνθήκη του Τιλσίτ τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν ξανά στην Γαλλία που έμειναν υπό τον έλεγχο της μια διετία (1807 - 1809).
Η Μεγάλη Βρετανία κατέκτησε τα Επτάνησα 1809 . Ο διάσημος Ελβετός μηχανικός Σαρλ Ντε Μποσέ έγινε επαρχιακός κυβερνήτης (1810 - 1814). Οι Βρετανοί έκαναν νέα μεγαλύτερα δημόσια έργα όπως η Γέφυρα Ντε Μποσέ η μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα πάνω από θάλασσα στον κόσμο συνολικού μήκους 689,9 μέτρων. Η γέφυρα συνδέει το Αργοστόλι με το βόρειο τμήμα του νησιού, διαχωρίζει την λιμνοθάλασσα του Κουτάβου από τον κόλπο. Το έργο σχεδίασε ο ίδιος ο κυβερνήτης Σαρλ Ντε Μποσέ.
Τα Επτάνησα έγιναν με την "Συνθήκη των Παρισίων" τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου (5 Νοεμβρίου 1815) σαν Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων. Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν επαναστατικές ομάδες με αρχικό στόχο να προσφέρει βοήθεια στους υπόλοιπους Έλληνες στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 αλλά στράφηκε σποραδικά και εναντίον των Βρετανών που κυβερνούσαν τα Επτάνησα. Η αντίσταση αυξήθηκε σημαντικά (1848) με πολλές αψιμαχίες στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι που οδήγησαν τους Βρετανούς στην απόφαση να περιορίσουν την ελευθερία του Τύπου . Η Ένωση με την Ελλάδα ήταν ο βασικός στόχος των γηγενών κατοίκων .
Η Δεύτερη Εθνική Συνέλευση στην Αθήνα εξέλεξε βασιλιά των Ελλήνων τον πρίγκιπα Γουλιέλμο της Δανίας που στέφθηκε νέος βασιλιάς ως Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας. Η Μεγάλη Βρετανία μετά την απόφαση αυτή έδωσε δώρο στην Ελλάδα τα Επτάνησα επειδή η αδελφή του νέου Έλληνα βασιλιά Αλεξάνδρα της Δανίας είχε παντρευτεί τον πρίγκιπα Εδουάρδο της Ουαλίας, διάδοχο του Αγγλικού θρόνου. Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ρωσία υπέγραψαν την "Συνθήκη του Λονδίνου" (29 Μαρτίου 1864) που κατοχύρωσε τα Επτάνησα ως Ελληνική επαρχία. Ο Λόρδος Ύπατος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων κήρυξε επίσημα την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.
Νεώτερα χρόνια
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου το νησί κατέλαβαν, για μικρό χρονικό διάστημα, οι γαλλικές ναυτικές δυνάμεις. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλήφθηκε αρχικά από τους Ιταλούς, που απέβλεπαν στην ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ιταλία καθιερώνοντας νομισματική και οικονομική ένωση. Με την ιταλική συνθηκολόγηση, το 1943, οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κεφαλονιά και μετά από μεγάλη μάχη με τους 12.000 Ιταλούς στρατιώτες της Μεραρχίας Άκουι (Divisione Acqui) που επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εκτέλεσαν τους περισσότερους από αυτούς. Στην Κεφαλονιά αναπτύχθηκε ισχυρό κίνημα Αντίστασης, ενώ κατά την περίοδο του Εμφυλίου δόθηκαν πολλές μάχες μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των ανταρτών, που δρούσαν στο νησί μέχρι τα τέλη του 1949.
