Συνοπτικά     Προφίλ     Χώρα    Άνθρωποι    Ζώα και φυτά     Οικονομία      Ιστορία και πολιτική           Φαγητά        Παιδιά και σχολείο    Χαρακτηριστικά       Χριστούγεννα

Οι Μαγυάροι αποικίζουν την Ουγγαρία

Η περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας ανήκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα. Οι Ρωμαίοι ίδρυσαν πόλεις όπως το Aquincum. Αργότερα, εισέβαλαν οι Ούννοι και ακολούθησαν οι Οστρογότθοι, οι Λογγοβάρδοι και οι Άβαροι.

Οι Ούγγροι, οι Μαγυάροι, έφτασαν πιθανώς τον 9ο αιώνα από τα Ουράλια Όρη στα ανατολικά της χώρας. Ο Μέγας Δούκας Άρπαντ ένωσε τις φυλές των Μαγυάρων και τις οδήγησε εκεί το 895 μετά από αρκετές στρατιωτικές εκστρατείες. Αυτό είναι επίσης γνωστό ως η ουγγρική κατάκτηση.

Οι Ούγγροι ήταν έφιππος λαός. Στην αρχή δεν είχαν ακόμη εγκατασταθεί. Έκαναν επιδρομές σε όλη την Ευρώπη, ιδίως στο βασίλειο της Ανατολικής Φραγκονίας. Μόνο η μάχη του Λέχφελντ το 955 μπόρεσε να τους σταματήσει.Η ήττα στη Μάχη του Λέχφελντ το 955 σηματοδότησε το τέλος των επιδρομών σε δυτικά εδάφη, αν και συνέχισαν σε εδάφη που ελέγχονταν από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έως το 970. Ο Όθωνας Α΄ (Όθων των Αψβούργων) εδραίωσε έτσι την κυριαρχία του και οι Μαγυάροι άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους: Έγιναν μόνιμοι κάτοικοι μίας περιοχής. Αυτό αποτέλεσε και τη βάση για τη δημιουργία του Βασιλείου της Ουγγαρίας.

Βασίλειο της Ουγγαρίας

Στις 20 Αυγούστου του έτους 1000, ο Στέφανος Α' ίδρυσε το Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ήταν πρίγκιπας από τη δυναστεία των Άρπαντ, η οποία είχε ιδρυθεί από τον Άρπαντ. Έγινε βασιλιάς αφού έλαβε τη συγκατάθεση του Πάπα. Ο πατέρας του Στέφανου βάπτισε τον εαυτό του και τον γιο του και ως βασιλιάς ο Στέφανος πραγματοποίησε πλέον τον εκχριστιανισμό του βασιλείου του. Οι προηγουμένως ειδωλολάτρες (άπιστοι) Ούγγροι έγιναν έτσι χριστιανοί.

Η μογγολική εισβολή του 1241/42 κατέστρεψε μεγάλα τμήματα της χώρας. Από το 1370, η Ουγγαρία βρισκόταν σε προσωπική ένωση με την Πολωνία μέχρι το 1386 και ξανά από το 1440 έως το 1444. Οι Οθωμανοί εισέβαλαν επανειλημμένα στην Ουγγαρία και αποτελούσαν συνεχή απειλή.

Ματθίας Κορβίνος

Ο βασιλιάς Ματθίας Κορβίνος βασίλεψε από το 1448. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ουγγαρία έγινε σημαντική πολιτική δύναμη στην Ευρώπη. Ήταν επίσης βασιλιάς της Κροατίας και της Βοημίας. Το 1490, ο Ματίας Κορβίνος πέθανε χωρίς διάδοχο στο θρόνο. Η αυτοκρατορία του διαλύθηκε. Οι Πολωνο-Λιθουανοί Γιαγκελόνιοι κυβερνούσαν πλέον την Ουγγαρία και τη Βοημία σε προσωπική ένωση μέχρι το 1526.

Οθωμανική κυριαρχία στην Ουγγαρία

Το 1526, οι μακροχρόνιες προσπάθειες των Οθωμανών στέφθηκαν με επιτυχία: κατέκτησαν την Ουγγαρία. Οι Ούγγροι υπέστησαν συντριπτική ήττα στη μάχη του Μοχάτς. Το μεγαλύτερο μέρος της Ουγγαρίας περιήλθε έτσι υπό οθωμανική κυριαρχία. Μια μικρότερη περιοχή στα δυτικά (σήμερα μέρος της Κροατίας και της Σλοβακίας) παρέμεινε ως Βασιλική Ουγγαρία και τέθηκε υπό την κυριαρχία των Αψβούργων. Στα ανατολικά, η Τρανσυλβανία έγινε πριγκιπάτο, το οποίο ήταν επίσης υπό οθωμανικό έλεγχο.

Η κυριαρχία των Αυστριακών Αψβούργων

Μόλις το 1686 τερματίστηκε η οθωμανική κυριαρχία και ολόκληρη η Ουγγαρία περιήλθε υπό την κυριαρχία των Αψβούργων. Υπήρξαν αρκετές εξεγέρσεις κατά της σκληρής διακυβέρνησης των Αυστριακών Αψβούργων, για παράδειγμα από το 1703 έως το 1711, αλλά οι εξεγέρσεις αυτές καταπνίγηκαν. Οι εντάσεις μεταξύ της ουγγρικής αριστοκρατίας και της αυτοκρατορικής αυλής στη Βιέννη παρέμειναν. Μια επανάσταση ξέσπασε τελικά το 1848/49. Καταπνίγηκε αιματηρά και οι ηγέτες διέφυγαν ή εκτελέστηκαν.

Αυστροουγγαρία (1867-1918)

Το 1867 έγινε ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός: η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία έγινε η Αυστροουγγρική Διπλή Μοναρχία. Ο ηγεμόνας ήταν πλέον ταυτόχρονα αυτοκράτορας της Αυστρίας και βασιλιάς της Ουγγαρίας. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ αισθάνθηκε αναγκασμένος να κάνει αυτό το βήμα για να κάμψει την ουγγρική αντίσταση, αλλά και για να επιβληθεί μετά την ήττα του στον πόλεμο εναντίον της Γερμανικής Συνομοσπονδίας ένα χρόνο νωρίτερα. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ παρέμεινε στον θρόνο μέχρι τον θάνατό του το 1916, οπότε τον διαδέχθηκε ο δισέγγονος του Κάρολος Α΄.

Εκείνη την εποχή, η Ουγγαρία ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από τη σημερινή της επικράτεια. Περιελάμβανε επίσης την Κροατία και τη Σλοβενία, την Τρανσυλβανία (σήμερα στη Ρουμανία) και την Ουκρανία των Καρπαθίων (σήμερα Ουκρανία). Πολλοί διαφορετικοί λαοί ζούσαν στην Ουγγαρία εκείνη την εποχή, γεγονός που οδήγησε επανειλημμένα σε εντάσεις.

Η Ουγγαρία γίνεται δημοκρατία (1918)

Η Ουγγαρία αποσχίστηκε από την Αυστρία στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Ούγγροι στρατιώτες στασίασαν στο ιταλικό μέτωπο. Ο Κάρολος Α΄ διέλυσε την Πραγματική Ένωση. Μετά την παραίτηση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, ο Κάρολος Α΄ κήρυξε επίσης την αποχώρησή του στις 13 Νοεμβρίου. Τρεις ημέρες αργότερα, ανακηρύχθηκε η δημοκρατική Δημοκρατία της Ουγγαρίας.

Ως αποτέλεσμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, από τον οποίο η Αυστροουγγαρία αναδείχθηκε ηττημένη μαζί με τη Γερμανική Αυτοκρατορία, τα σύνορα της Ευρώπης επανασχεδιάστηκαν πλήρως. Η Σλοβακία, η οποία ανήκε στην Ουγγαρία επί χίλια χρόνια, εντάχθηκε στην Τσεχική Δημοκρατία. Η Ουγγαρία έπρεπε επίσης να παραχωρήσει το Μπούργκελαντ στην Αυστρία και την Τρανσυλβανία στη Ρουμανία.

Ο Μίκλος Χόρτυ γίνεται αρχηγός του κράτους

Ακολούθησαν δύσκολες στιγμές. Μια δημοκρατική κυβέρνηση ακολουθήθηκε από μια κομμουνιστική σοβιετική δημοκρατία. Η Ουγγαρία προσπάθησε τώρα να ανακτήσει την Τρανσυλβανία στρατιωτικά και διεξήγαγε πόλεμο κατά της Ρουμανίας, αλλά ηττήθηκε γρήγορα. Τον Νοέμβριο του 1919, ο Μίκκλος Χόρτυ  ήρθε στην εξουσία και εξελέγη τελικά αυτοκρατορικός διαχειριστής, δηλαδή εκπρόσωπος ενός βασιλιά. Αν και επανέφερε επίσημα τη μοναρχία, δεν παρέδωσε την εξουσία στον Κάρολο, ο οποίος βρισκόταν στην εξορία. Σύμφωνα με τις συνθήκες ειρήνης, απαγορεύτηκε μάλιστα στην Ουγγαρία να επαναφέρει τη μοναρχία.

Η Ουγγαρία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Χόρτυ ήταν de facto αρχηγός του κράτους της Ουγγαρίας και παρέμεινε έτσι μέχρι το 1944, κυβερνώντας με αυταρχικό τρόπο. Από το 1933, η Ουγγαρία πλησίασε την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, η οποία, με δύο αποφάσεις το 1938 και το 1940, επέστρεψε στην Ουγγαρία τμήματα των προηγουμένως χαμένων εδαφών, δηλαδή τη νότια Σλοβακία και τη βόρεια Τρανσυλβανία.

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουγγαρία πολέμησε στο πλευρό του Γερμανικού Ράιχ, αλλά αφού υπέστη βαριές απώλειες, πήρε την άλλη πλευρά. Στη συνέχεια, οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ουγγαρία τον Μάρτιο του 1944 και ο εβραϊκός πληθυσμός της Ουγγαρίας απελάθηκε και σκοτώθηκε. Ο Χόρτι θέλησε να παραδοθεί το φθινόπωρο του 1944, αλλά συνελήφθη και καθαιρέθηκε. Ωστόσο, ο ρωσικός Κόκκινος Στρατός συνέχισε να προελαύνει και κατέκτησε τη χώρα στη "Μάχη της Ουγγαρίας". Η κατοχή από τη Σοβιετική Ένωση ολοκληρώθηκε στις 4 Απριλίου 1945.

Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία και η Ουγγαρία τέθηκε υπό σοβιετική επιρροή. Η χώρα έγινε Λαϊκή Δημοκρατία και μέρος του Ανατολικού Μπλοκ.

Το 1956, στις 23 Οκτωβρίου έλαβε χώρα η Ουγγρική Λαϊκή Εξέγερση, κατά την οποία η κυβέρνηση τελικά καθαιρέθηκε και εγκαταστάθηκε μια νέα, δημοκρατική κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό Ίμρε Ναγκί. Μετά από λίγες ημέρες, η εξέγερση καταπνίγηκε αιματηρά από τα σοβιετικά στρατεύματα που εισέβαλαν στη χώρα. Ο Ναγκί εκτελέστηκε.

Ο νέος αρχηγός του κράτους ήταν ο Γιάνος Κάνταρ , ο οποίος άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι το 1988, μια περίοδο 32 ετών! Στην Ουγγαρία, ο σοσιαλισμός εφαρμόστηκε σε μια κάπως ηπιότερη μορφή. Πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά, ήταν πιο φιλελεύθερος από ό,τι σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Αυτό ήταν γνωστό ως "κομμουνισμός του γκούλας".

Το τέλος της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Ουγγαρία

Ομάδες της αντιπολίτευσης άρχισαν να σχηματίζονται το 1987 και ο Κάνταρ αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1988. Δεν υπήρξε συναίνεση σχετικά με τη μελλοντική πορεία, αλλά τελικά επικράτησαν οι υποστηρικτές της δημοκρατίας.

Στις 27 Ιουνίου 1989, η Ουγγαρία έκανε ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της κατάρριψης του Σιδηρού Παραπετάσματος: μαζί με τον Αυστριακό ομόλογό του, ο Ούγγρος υπουργός Εξωτερικών Γκίλα Χορν έκοψε το συρματόπλεγμα μεταξύ των δύο χωρών. Η διάλυση των συνοριακών οχυρώσεων είχε ήδη αρχίσει τον Μάιο.

Ακολούθησε μια πραγματική πλημμύρα προσφύγων από τηΛΔΓ (Λαϊκή Δημοκρατία Γερμανίας ή Ανατολική Γερμανία) προς την Ουγγαρία. Ένα συμβολικό άνοιγμα του συνοριακού φράχτη τον Αύγουστο οδήγησε σε ένα κύμα προσφύγων που κατέφυγαν στην Αυστρία. Από τις 11 Σεπτεμβρίου, η Ουγγαρία επέτρεψε τελικά σε όλους τους πολίτες της ΛΔΓ που επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα να ταξιδέψουν στην Αυστρία. Όλα αυτά τα μέτρα αποτέλεσαν σημαντικό μέρος του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου.

Στις 23 Οκτωβρίου 1989, ανακηρύχθηκε τελικά η Τρίτη Δημοκρατία της Ουγγαρίας.

Δημοκρατία της Ουγγαρίας (από το 1989)

Από το 1990, υπήρξαν επανειλημμένες αλλαγές στις πλειοψηφίες στο ουγγρικό κοινοβούλιο. Το κόμμα Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ σχημάτιζε την κυβέρνηση μέχρι το 1994, αλλά στη συνέχεια έχασε το ρόλο του από το κόμμα Fidesz. Κατατάσσεται στα δεξιά-κεντρικά συντηρητικά κόμματα.

Το 1998, ο Βίκτορ Όρμπαν του κόμματος Fidesz έγινε πρωθυπουργός. Παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 2002 και επανεξελέγη το 2010. Η προσφυγική πολιτική του Όρμπαν στοχεύει στην πλήρη αποτροπή της εισροής προσφύγων στην Ουγγαρία. Τα σύνορα της Ουγγαρίας στη βαλκανική οδό έχουν οχυρωθεί σε μεγάλο βαθμό για να αποτραπεί η είσοδος προσφύγων.

Ο Όρμπαν κατηγορείται ότι κυβερνά την Ουγγαρία με όλο και πιο αυταρχικό τρόπο και ότι περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένα νέο σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ το 2012. Τον Μάρτιο του 2020, το κοινοβούλιο της Βουδαπέστης ενέκρινε νόμο έκτακτης ανάγκης λόγω της κρίσης του κοροναϊού, επιτρέποντας στον Όρμπαν να κυβερνά με διάταγμα. Αυτό του δίνει εκτεταμένη εξουσία