Συνοπτικά     Προφίλ      Χώρα     Άνθρωποι    Ζώα και φυτά     Οικονομία      Ιστορία και πολιτική      Καθημερινότητα        Φαγητά        Παιδιά και σχολείο    Χαρακτηριστικά         Γιορτές

Πρώτοι κάτοικοι στην Ιρλανδία

Οι άνθρωποι ζούσαν στην Ιρλανδία το αργότερο από το 8000 π.Χ. περίπου. Ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες, αλλά και ψαράδες. Από το 4000 π.Χ., οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σε μόνιμες κατοικίες και άρχισαν να καλλιεργούν τη γη. Παράγονταν κεραμικά. Χτίστηκαν μεγαλιθικές κατασκευές, όπως για παράδειγμα ο τύμβος Newgrange, και κυκλικές πέτρινες εγκαταστάσεις, όπως ο πέτρινος κύκλος Grange κοντά στο Limerick. Η Εποχή του Χαλκού άρχισε από το 2500 π.Χ.

Κέλτες στην Ιρλανδία

Η Εποχή του Σιδήρου άρχισε γύρω στο 300 π.Χ. Οι Κέλτες (ένα αρχαίο φυλετικό σύνολο που ζούσε κυρίως στην κεντρική και δυτική Ευρώπη κατά την προϊστορική και την αρχαία περίοδο) μετανάστευσαν στην Ιρλανδία και έφεραν μαζί τους την κέλτικη γλώσσα τους. Περιελάμβαναν έναν αριθμό φυλών.

Οι Κέλτες σχημάτισαν πολυάριθμα βασίλεια στην Ιρλανδία, τα οποία στη συνέχεια ομαδοποιήθηκαν σε πέντε μεγάλα βασίλεια που αντιστοιχούσαν στις ιστορικές επαρχίες: Munster, Connacht, Ulster, Leinster και Meath.

Οι Κέλτες άφησαν πίσω τους οχυρώσεις όπως duns (στρογγυλά πέτρινα κτίρια), raths (στρογγυλά χωματουργικά έργα) και cránnogs (τεχνητά νησιά από κορμούς δέντρων).

 

Εκχριστιανισμός της Ιρλανδίας

Ο εκχριστιανισμός της Ιρλανδίας ξεκίνησε τον 5ο αιώνα. Μεταξύ των ιεραποστόλων ήταν και ο Άγιος Πατρίκιος, ο οποίος είναι σήμερα ο εθνικός άγιος της χώρας και γιορτάζεται στις 17 Μαρτίου κάθε έτους. Σε αντίθεση με την Ιρλανδία, η Μεγάλη Βρετανία είχε κατακτηθεί από τους Ρωμαίους. Εκεί ταξίδευαν κυνηγοί σκλάβων, οι οποίοι πήραν και τον Πατρίκιο, πιθανότατα γιο ενός Ρωμαίου αξιωματικού, στην Ιρλανδία. Κατάφερε να δραπετεύσει και στάλθηκε στην Ιρλανδία ως επίσκοπος από τον Πάπα το 432. Εκεί ίδρυσε μοναστήρια, σχολεία και εκκλησίες και επιτέλεσε το έργο του ως ιεραπόστολος μέχρι το θάνατό του.

Πρώιμος Μεσαίωνας και Βίκινγκς

Ακολούθησε μια περίοδος ευημερίας που διήρκεσε τρεις αιώνες. Χτίστηκαν πολυάριθμα μοναστήρια. Το τέλος αυτής της περιόδου ήρθε με τις επιδρομές των Βίκινγκς ( λαός Σκανδιναβικής προέλευσης, που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο από τις πατρίδες τους στη Βόρεια Ευρώπη σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά), οι οποίοι έκαναν επιδρομές στην Ιρλανδία από το 795 και μετά. Ίδρυσαν αρκετούς οικισμούς. Το 1005, ο Μπράιαν Μπορού έγινε Ανώτατος Βασιλιάς της ενωμένης πλέον Ιρλανδίας για εννέα χρόνια. Έδιωξε τους Βίκινγκς το 1014, αλλά πέθανε στην αποφασιστική μάχη, με αποτέλεσμα η Ιρλανδία να χωριστεί και πάλι σε διάφορα βασίλεια.

Οι Νορμανδοί στην Ιρλανδία (1168-1535)

Το 1066, οι Νορμανδοί είχαν κατακτήσει την Αγγλία και τώρα ήρθαν και στην Ιρλανδία. Επειδή ήταν απόγονοι των κατακτητών της Αγγλίας, είναι επίσης γνωστοί ως Αγγλο-Νορμανδοί. Αυτό σηματοδότησε την αρχή αιώνων αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Πολλοί Ιρλανδοί εκδιώχθηκαν στα δυτικά του νησιού, το οποίο μέχρι τότε ήταν ελάχιστα κατοικημένο. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, οι Άγγλοι έχασαν σιγά σιγά την πραγματική κυριαρχία τους επί των Ιρλανδών.

Οι πρώιμοι νεότεροι χρόνοι στην Ιρλανδία (1536-1801)

Το 1541, η Ιρλανδία τέθηκε απευθείας υπό το αγγλικό στέμμα και έγινε επίσημα μέρος της Αγγλίας ως Βασίλειο της Ιρλανδίας. Ο Ερρίκος Η' ήταν πλέον και βασιλιάς των Ιρλανδών. Ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού της Ιρλανδίας ανήκε στην καθολική πίστη, οι Άγγλοι ήταν κυρίως μέλη της προτεσταντικής Αγγλικανικής Εκκλησίας. Για το φόβο της εξέγερσης, οι Αγγλικανοί Άγγλοι εγκαταστάθηκαν επομένως στην Ιρλανδία, ιδίως στο Ούλστερ στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού της Ιρλανδίας.

Ωστόσο, αυτό τροφοδότησε ακόμη περισσότερο τη δυσαρέσκεια των Ιρλανδών και έλαβαν χώρα αρκετές αιματηρές εξεγέρσεις. Το Ολστερ έγινε η καρδιά της αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία - και κέντρο συγκρούσεων. Καθολικοί και προτεστάντες συγκρούονταν ξανά και ξανά.

Τον 17ο αιώνα ελήφθησαν διάφορα μέτρα για την καταστολή των Ιρλανδών. Το ιρλανδικό εμπόριο περιορίστηκε και τα μεγάλα κτήματα βρέθηκαν κυρίως στα χέρια προτεσταντών Άγγλων. Περαιτέρω εξεγέρσεις κατεστάλησαν.

Προσάρτηση στη Μεγάλη Βρετανία το 1801 και Μεγάλος Λιμός στην Ιρλανδία 1846-1849

Το 1801 δημιουργήθηκε το "Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας", όταν η Ιρλανδία προσαρτήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία με την Πράξη της Ένωσης.

Από το 1846, ο Μεγάλος Λιμός έπληξε την Ιρλανδία, όταν η σοδειά πατάτας καταστράφηκε από την πατατοξήρα σε πολλά χρόνια. Πολλοί Ιρλανδοί πέθαναν από την πείνα, άλλοι μετανάστευσαν, κυρίως στις ΗΠΑ. Όταν το αγγλικό κοινοβούλιο απέτυχε να βοηθήσει σε αυτή την έκτακτη ανάγκη, οι προσπάθειες για ανεξαρτησία έγιναν ακόμη πιο έντονες.

Home Rule: Αίτημα για ανεξαρτησία

Στο κίνημα του Home Rule, οι Ιρλανδοί απαιτούσαν πλέον το δικό τους ιρλανδικό κοινοβούλιο. Αρκετά τέτοια νομοσχέδια εισήχθησαν στο (αγγλικό) κοινοβούλιο, αλλά μόνο αυτό του 1914 εγκρίθηκε. Ωστόσο, αυτό δεν εφαρμόστηκε λόγω του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το Πάσχα του 1916, σημειώθηκε εξέγερση στην πρωτεύουσα Δουβλίνο. Έληξε αιματηρά και οι ηγέτες της εκτελέστηκαν. Παρ' όλα αυτά, η εξέγερση του Πάσχα αποτέλεσε ορόσημο στο δρόμο προς την ανεξαρτησία.

 

 

Ανεξαρτησία από την Ιρλανδία - Δημιουργείται η Βόρεια Ιρλανδία

Το 1919, οι Ιρλανδοί βουλευτές ανακήρυξαν το δικό τους κοινοβούλιο - και έτσι ξεκίνησε ο Ιρλανδικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας. Ο "Στρατός της Ιρλανδικής Δημοκρατίας" (IRA) ηγήθηκε αυτού του κινήματος. Ο πόλεμος έληξε τον Ιούλιο του 1921 και τον Δεκέμβριο υπογράφηκε συνθήκη με την Αγγλία, με την οποία δόθηκε ανεξαρτησία σε 26 από τις 32 κομητείες. Ιδρύθηκε έτσι το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος. Ωστόσο, η επαρχία του Ούλστερ στα βορειοανατολικά με έξι κομητείες παρέμεινε στη Μεγάλη Βρετανία (Βόρεια Ιρλανδία).

Η Ιρλανδία παρέμεινε επίσης κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας και ο Βρετανός βασιλιάς εξακολουθούσε να είναι βασιλιάς της Ιρλανδίας. Από το 1922, ο IRA πολέμησε για την πλήρη ανεξαρτησία στον Ιρλανδικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε τον Απρίλιο του 1923 μετά από μεγάλη αιματοχυσία και από τις δύο πλευρές. Το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος υπήρξε μέχρι το 1937.

Δημοκρατία της Ιρλανδίας από το 1937 μέχρι σήμερα

Όταν ένα νέο σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ το 1937, το Ελεύθερο Κράτος έγινε η Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Η Ιρλανδία ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ιρλανδία αποχώρησε από την Κοινοπολιτεία το 1949.

Ο Éamon de Valera, ένας από τους ηγέτες του αγώνα για την ανεξαρτησία, κατείχε διάφορα πολιτικά αξιώματα κατά τις επόμενες δεκαετίες και υπήρξε πολλές φορές πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και πρόεδρος της χώρας από το 1959 έως το 1973.

Η σύγκρουση της Βόρειας Ιρλανδίας διήρκεσε από το 1969 έως το 1998: οι Καθολικοί που ζούσαν στη Βόρεια Ιρλανδία απαιτούσαν την προσάρτηση στην Ιρλανδία, ενώ οι Άγγλοι Προτεστάντες, οι οποίοι είχαν έρθει κάποτε εδώ ως έποικοι, ήθελαν να παραμείνουν στη Μεγάλη Βρετανία. Υπήρξαν πολυάριθμες βίαιες συγκρούσεις. Μόνο η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής επέφερε κατάπαυση του πυρός το 1998.

Μέχρι τη δεκαετία του 1990, η Ιρλανδία ήταν μια οικονομικά αδύναμη και φτωχή γεωργική χώρα. Ωστόσο, όταν άνοιξε στις ξένες εταιρείες, εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο και οικονομικά ισχυρό κράτος που ονομάστηκε Κέλτικος Τίγρης. Μόνο η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 έφερε το τέλος αυτής της περιόδου.

Έκτοτε, όμως, η Ιρλανδία ανέκαμψε και η οικονομία της αναπτύχθηκε μάλιστα έντονα. Το 2002, η Ιρλανδία εντάχθηκε στην ευρωζώνη μαζί με άλλες έντεκα χώρες και έκτοτε χρησιμοποιεί το ευρώ ως νόμισμα.